บทที่ 2 อย่ามายั่วฉันนะ

“แล้วเค้าได้พูดอะไรมั้ย” “ยังไม่ชัดเจนเหมือนเดิมครับ ว่าใครอยู่เบื้องหลังกันแน่ แต่น่าจะเป็นฝีมือของพวกเหยี่ยวเงินหรือหงส์ดำแน่ๆครับ” “มันคิดจะกัดไม่ปล่อยใช่มั้ย ให้ฉันรู้แน่ๆก่อนเถอะว่าเป็นฝีมือใคร ตะวันไปกับฉัน” “สายฟ้า ให้น้าไปช่วยดูแลผู้ชายคนนั้นมั้ยจ๊ะ” “เอางั้นเหรอครับ” “พาน้าไปเถอะ น้าพอจะมีวิธีที่จะได้ความจริงจากผู้ชายคนนี้” “ได้ครับ งั้นเราไปกันเถอะ มินตราฝากบอกภูผากับผู้หญิงคนนั้นด้วยนะว่าฉันจะออกไปทำธุระ ฝากดูแลเธอด้วยล่ะ” มินตรารับรู้ได้ถึงความห่วงใยของสายฟ้าที่มีต่อคุณหนูของเธอ เธอก็อดยิ้มไม่ได้ แม้ว่าผู้ชายคนนี้จะพูดหรือทำเหมือนไม่สนใจ แต่ในใจลึกๆแล้วเจ้านายของเธอทั้งรักและห่วงผู้หญิงคนนั้นมากต่างหาก หลังจากสิ้นคำสั่งของสายฟ้า ไม่ทันที่เธอจะไปแจ้งข่าวนั้น ญาดากับภูผาที่เหมือนจะรับรู้ความผิดปกติของภายนอกก็เดินออกมาจากห้องพักของตัวเอง “แม่ครับ นี่จะไปไหนกัน” ชายร่างสูงที่เดินออกมาจากห้องนั้นรีบตรงเข้าไปหาชายหญิงทั้งสามคนที่มีทีท่ารีบร้อน พร้อมจะออกไปข้างนอก “ผู้ชายคนนั้นฟื้นแล้ว” “จริงเหรอไอ้ตะวัน ฉันไปด้วยสิ” “ไม่ต้อง!! ภูผาช่วงที่ฉันไม่อยู่แกต้องอยู่ดูแลที่นี่” เสียงคำสั่งของผู้เป็นนายถือเป็นเด็ดขาด ทำให้เขาจำเป็นต้องรับคำสั่งนั้นทันที “มีอะไรให้ฉันช่วยมั้ย” หญิงสาวรีบเสนอตัวอาสาเพื่อไปช่วย หลังจากเห็นแววตาคู่นั้นของเขาที่มองตรงมาที่เธอ “ไม่เป็นไร พวกเธออยู่ที่นี่แหละ” “น้าก็คิดเหมือนกัน ขืนไปกันหมดก็ต้องมีคนคอยดูแลทั้งสองคนอีก มันเสี่ยงเกินไป” “ดีครับแม่ เดี๋ยวทางนี้ผมดูแลเอง” ภูผาเอ่ยขึ้นมาอย่างอาสา โดยที่สายตาที่มีเลศนัยนั้นปรากฏบนใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน อึ้ยยยยยยยย..ไม่นะ ซวยแล้วมั้ยล่ะ เมื่อตะกี้พึ่งหนีจากเงื้อมมือจระเข้ได้ก็เพราะสายฟ้าและกันยา แต่คราวนี้พวกเขาไม่อยู่ทั้งคู่ความซวยบังเกิด เรายิ่งไปทำแบบนั้นกับเขาไว้ด้วย หญิงสาวปรายตามองไปที่เขาที่ยืนอยู่ข้างๆ เห็นชัดว่าเขาแอบยิ้มอยู่ในใจ ความกลัวเริ่มครอบงำ ความซวยเริ่มมาเยือน “อย่าให้แม่รู้นะว่าแกรังแกลูกสาวของฉัน” “ครับบบบบบ จะดูแลอย่างใกล้ชิดไม่ให้ขาดตกบกพร่อง” ชายที่อยู่ด้านข้างขยับมาประชิดร่างบางก่อนโอบไหล่เธอให้กระชับติดเขามากขึ้น ทำเอาเธอสะดุ้งโหยง “ไม่มีอะไรให้ช่วยจริงๆเหรอคะ” หญิงสาวเริ่มหาข้ออ้างสารพัดเพื่อไปให้ห่างชายที่อยู่ข้างๆเธอ หากอยู่มีหวังโดนเอาคืนแน่นอน “หน้าที่ของเธอก็คือดูแลญาดาไง” หญิงสาวหลุบตาลงต่ำเหมือนรู้สึกผิดหวัง จะไม่ให้เธอผิดหวังได้ยังไง ก็ขืนอยู่โดยไม่มีหญิงวัยกลางคนเป็นตัวกันให้ มีหวังงานนี้เละเป็นโจ๊กแน่...ยัยมินตราาาาาา “คุณหนูญาดาให้ฉันไปดูแลที่ห้องมั้ยคะ หรือต้องการอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า เดี๋ยวฉันจะไปดูแลเป็นอย่างดี ไม่ให้ขาดตกบกพร่องเลย” “ไม่เป็นไรค่ะพี่มิน ญารู้สึกปวดหัวแล้วก็ปวดเหนื่อยปวดตัวนิดหน่อย ขอพักผ่อนอยู่ในห้องนะคะ แล้วยิ่งอยู่ข้างนอกแบบนี้พี่อย่าลืมตัวสิคะ อย่าเรียกคุณหนูเลยค่ะ เดี๋ยวคนแถวนี้จะไม่พอใจ หาว่าญาอยากเป็นคุณหนูจนตัวสั่น” หญิงสาวพูดประชดประชันพร้อมกับหันไปมองสายฟ้าที่ยังคงเผยใบหน้าเรียบเฉยนั้น “หนูญาไปพักผ่อนเถอะจ๊ะ ถ้าน้ากับคุณสายฟ้าทำธุระเสร็จเมื่อไหร่จะรีบกลับมานะจ๊ะ” “ค่ะ คุณน้า” หญิงสาวรับคำจากหญิงวัยกลางคน ก่อนหันมองหน้าชายร่างสูงหัวหน้าแก๊งค์ที่ยืนดูอยู่ไม่ไกลนั้นแต่ทั้งสองก็ไม่ได้พูดอะไร ก่อนที่เธอจะเดินกลับเข้าห้องไป มินตราเองลอบกลืนน้ำลายเล็กน้อยหลังจากส่งทั้งสายฟ้า ตะวัน และกันยาออกไปทำธุระ เขาที่ยืนประชิดไม่ห่างเห็นเจ้านายและแม่พ้นสายตาก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงอุ้มหญิงสาวขึ้นพาดบ่าของเขาทันที - - - หลายชั่วโมงที่แล้ว - - - - - - ณ แก๊งค์อินทรีย์แดง (ห้องหนังสือ) - - - “เดินวนไปวนมาอยู่ได้ ช่วยทำตัวให้เป็นประโยชน์หน่อยได้มั้ย มาช่วยฉันขนหนังสือพวกนี้ไปให้คุณหนูญาดาไว้อ่านแก้เบื่อ” “ทำเองสิ” “ฉันอยู่ในฐานะคุณหนูนะย่ะ ลืมไปแล้วเหรอ หรือจะให้ฉันบอกแม่กับคุณสายฟ้า” “เหอะ!!...คุณหนูกำมะลอน่ะสิ” เสียงออกจากลำคอของชายคนนี้อย่างจงใจ เผื่อให้ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ารับรู้ถึงความไม่พอใจที่เธอเอาแต่สั่งๆๆ ตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี่ เธอต้องปลอมตัวเป็นคุณหนูญาดา ลูกสาวของหัวหน้าแก๊งค์หงส์ดำ แต่ก็ไม่วายที่จะช่วยดูแล หยิบนู้นจับนี่เพื่อนำของที่คุณหนูต้องการไปให้ แม้ว่าคุณหนูจะไม่ได้สั่งแต่เธอก็พอรับรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นต้องการอะไรบ้าง และเพื่อความปลอดภัยของคุณหนูของเธอด้วย ตลอดระยะเวลาร่วมเดือนที่เธอได้ดูแลญาดานั้น ทำให้เธอรู้สึกรักและเป็นห่วงผู้หญิงคนนั้นมาก เสมือนเป็นน้องสาวของเธอคนหนึ่ง เธอรับรู้ได้ถึงความอึดอัดของผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง ที่ต้องทนเก็บซ่อนความลับมานานร่วมยี่สิบปี เธอไม่สามารถพูดหรือเปิดเผยความลับได้ว่าเธอเป็นใคร เพื่อความปลอดภัยของเธอและแม่ของเธอเอง แต่ตอนนี้ความลับนั้นที่ถูกเก็บไว้ได้ถูกเปิดเผยแล้ว ส่วนเขาเองนั้นจากที่คอยติดตามดูแลสายฟ้า ตอนนี้ต้องรับมอบหมายงานมาดูแลคุ้มครองความปลอดภัยของหญิงสาวทั้งสองคน โคร้ม!! โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย!! เสียงของที่ล่นจากมือเล็กของหญิงสาว ก่อนจะตามมาด้วยเสียงร้องครวญครางโหยหวนจากชายที่นั่งเก็บหนังสือลงกล่องตรงพื้น หญิงสาวเหลือบไปมองก็ต้องตกใหญ่ยังสุดแสนเมื่อหนังสือนับสิบที่เธอหมายจะยกไปลงมาให้คุณหนูญาดานั้น มันล่มทับเจ้าโลกของชายที่อยู่ตรงหน้า จนตอนนี้มือหนามาปัดหนังสือหนานับสิบออกจากแก่นกายและกุมมันไว้ หน้าซีดจนกลายเป็นแดงและเขียวให้เวลาไล่เลี่ยกัน - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -