บทที่ 3 คุณเป็นใครกันแน่

นิสาตกใจกับร้อยยิ้มเค้า ในสมองนึกถึงเรื่องคืนที่เธอเสียตัวคืนนั้น เสียงที่พูดออกมาสั่นไปหมด “ คุณพูดเหลวไหลอะไร “ “ ผมพูดเหลวไหลอย่างงั้นเหรอ ? เค้าทำตาหรี่สองตาจ้องเธออยู่ “ คุณนิสา วันนี้แต่งงานก็ได้ ข่าวว่านอกใจสามี ถูกทิ้งให้เป็นแม่ม่าย รู้สึกเป็นไงบ้าง ? “ “ คุณเป็นใครกันแน่ คุณจะทำอะไร ? เธอสังเกตเห็นชายที่อยู่ต่อหน้าคนนี้ “คุณนิสายังไม่รู้เรื่องว่าพ่อบุญธรรมของคุณกับผู้บริหารของตระกูลศิริธาดาได้สมรู้ร่วมคิดการ สร้างเรื่องเท็จขึ้น นั่นมันข้อหาติดคุกเลยนะ น้ำเสียงเย็นชาของเค้าค่อยๆผ่านเข้าหูเธอได้ดึงสติเธอกลับมา อึ้งไปสักพักค่อยคิดได้ความหมายที่ เค้าพูด เธอสวนกลับโดยไม่เชื่อ “ คุณพูดเหลวไหลอะไร พ่อฉันกับคุณอ้าเค้าไม่มีวันทำเรื่องแบบ นั้น ! “ เค้าเห็นท่าทีเธอแล้วคัดค้านหัวเราะเยาะ “ นักธุรกิจมีกี่คนที่ขาวสะอาด ถ้าผมอยากหายหลักฐาน ให้เค้าติดคุกมันง่ายจะตายไป คุณเชื่อมั้ย ? ฮะ !” นิสาที่ทีแรกมันใจมาก ได้ฟังคำพูดนี้แล้วพูดไม่ออกเลย สุดท้ายพยายามฝืนพูด : พวกเราไม่เคยมี ความแค้นอะไรกับคุณ ทำไมต้องมาทำกับเราแบบนี้ “ เชษฐาหัวเราะขึ้นมาแบบไม่เกรงใจ เสียงหัวเราะเยาะเย้ยทำให้เธอโกรธ : คุณหัวเราะอะไร ! “ “ หึๆ......ไม่มีความแค้นต่อกัน งั้นคุณก็คิดว่าผมว่างจนไม่มีอะไรทำแล้วกัน คนบ้างคนก็ชอบ ทำให้ชีวิตคนอื่นวุ่นวายอยู่ไม่เป็นสุข แววตาที่เค้ามองเธอเหมือนคนโง่ไม่มีผิด นิสาโกรธจ้องด้วยตาโต : “ คุณทำแบบนี้เพื่ออะไร ? “ มุมปากเค้าได้ยกขึ้นนิดๆสายตาที่แหลมคมจ้องเธอคล้ายๆจะยิ้ม : “ ที่ว่าทำเพื่ออะไร ไม่ต้องรีบ ร้อน จากนี้ผมจะค่อยๆทำให้คุณรู้เอง “ ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่เกิดขึ้นโดยไม่มีเหตุผลเหรอ เค้าจ้องสาวน้อยที่อยู่ต่อหน้าที่เหมือนถูกใส่เครื่องยนต์สตาร์สั่นไม่หยุด หัวเราะพูด : “ ไม่งั้น เธอ รองคิดมาเป็นกิ๊กผมเป็นไง ไม่แน่ผมอาจจะช่วยพวกเค้า ไม่งั้นผมแค่ขยับนิ้วกดปุ่มโทรศัพท์ ไม่รอให้ถึงพรุ่งนี้แน่พวกเค้าก็อาจจะเกิดเรื่องเลย “ เธอแอบตกตะลึง ยังพอฉลาดรีบเข้าใจความหมาย หัวเราะเยาะ “ พูดสักอ้อมใกล้ก็แค่อยากให้ฉัน เป็นผู้หญิงแบบนั้น ! ฉันบอกไว้เลยเป็นไปไม่ได้ ! “ พูดจบเธอโกรธทุบตีประตู “ จอดรถ ! ฉันจะลงรถ ! “ นิสาเธอรู้ว่าตัวเองสวย หลายปีนี้มีชายหนุ่มหล่อเข้ามาจีบเธอก็ไม่น้อย ก็เป็นธนนท์ที่ดูแลเธออย่าง ดี เค้าให้สายตาคนขับจอดรถหยุด ดึงแขนเธอไว้ก่อนเธอลงจากรถ ตั้งใจเอานำบัตรยัดใส่กอดอกชุดเจ้าสาวที่ยังไม่ทันเปลี่ยน พูดอย่างช้าๆ “เก็บไว้ดีๆหละ “ เธอผลักเค้าออกอย่างแรง ยืนตากฝนใช้แรงปิดประตูใส่ หันหน้าเดินไปอย่างโกรธยื่นมือหยิบนำบัตรออกเพื่อจะทิ้ง แต่ก่อนหน้าหนึ่งวินาทีกลับลังเล ถ้า หากที่เค้าพูดเป็นเรื่องจริงหละ ? ความคิดเธอเริ่มสับสน กลับไปถึงบ้าน เจอพ่อบุญธรรมเธอถอนหายใจยาวผิดหวังในตัวเธอ เธอรู้ว่าเธอทำให้พ่อบุญธรรมอับอายขายหน้า ในใจรู้สึกละอายมาก “ นิสา , เธอทำฉันอับอายขายหน้าไปหมดแล้ว เธอจะให้ฉันไปสู้หน้าธนนท์กับพ่อของเค้ายังไง เธอทำไมถึงทำเรื่องผิดศีลธรรมแบบนี้ลงไปได้ พ่อแม่ของเธอที่ตายไปรู้จะนอนตากลับได้ยังไง ? ถือว่าฉันไม่เคยเลี้ยงลูกอย่างเ