บทที่ 7 เธอกำลังทำให้ฉันหมดความอดทน

เธอคิดมากแล้ว ริมฝีปากบางของชายหนุ่มเหยียดตรง ไม่หันกลับมามองเธออีก เพียงแค่หันไปสั่งเลขา ก่อนจะเดินออกจากห้องไปอย่างไร้เยื่อใย ริษาค่อยๆ กำหมัดแน่นจนเล็บทิ่มเข้าไปในเนื้อเธอ น้ำตาไหลลงอาบแก้มทั้งสอง ริมฝีปากเผยรอยยิ้มน่าสยดสยอง ทุกคนต่างคิดว่าเธอกับภูสิตดูเป็นคู่ที่เหมาะสมกันที่สุด ยังไงซะก็ต้องแต่งงานกันอยู่ดี ทว่าเธอรู้ดี แม้ว่าเขาและเธอรู้จักกันมายี่สิบกว่าปี แต่มันเทียบกับเวลาสั้นๆ ที่พาฝันได้เข้ามาในชีวิตของภูสิตไม่ได้เลยแม้แต่ปีเดียว เธอรู้ดีว่าภูสิตเป็นคนหัวดื้อไม่เชื่อฟังใครนอกจากความคิดตัวเอง ถ้าไม่ใช่เพราะเขายอม ไม่มีใครบังคับให้เขาแต่งงานหรือหย่าได้ การที่แต่งงานกับพาฝันก็มันคงจะเป็นความตั้งใจของภูสิตเอง แล้วตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอละคืออะไร? ฮืม.... ยังดีที่ภูสิตติดค้างเธอ ·…… พาฝันเดินออกจากห้องรับรองแล้วเอนตัวพิงตรงทางเดินที่แสงไฟสลัว เธอวางมือลงบนแผลเป็นที่ข้อมือแล้วลูบเบาๆ ก่อนจะหรี่ม่านตามองบนทางเดินที่ไกลออกไป ภูสิตกำลังเดินตรงมายังเธอ คิ้วที่ขมวดเข้าหากันจนยุ่ง มันบอกให้รู้ว่าเธอตายแน่ เธอรู้ดีว่าเธอหนีจากการควบคุมของเขาไม่ได้ การที่เธอทำให้เขาโกรธ ไม่เพียงแค่ค่ายารักษาของพ่อตัวเองที่หายไป เผลอๆ อาจมีสิทธิ์โดนย้ายโรงบาลด้วย ซึ่งนั่นมันหมายความว่าอะไรเธอรู้ดีแก่ใจ ภูสิตรักริษามากขนาดนั้น ริษาจะรู้บ้างมั้ยเขารักและเป็นห่วงเธอขนาดนั้น ใจเธอว้าวุ่นจนแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว เธอค่อยๆ ก้มหน้าลง ปิดบังความข่มขืนที่มีอยู่เต็มสายตา ทำไมเธอถึงได้ผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ้าหากเป็นไปได้.... หายหนุ่มก้าวออกมา เพียงแวบแรกก็เห็นพาฝันพิงอยู่กับกำแพง เธอก้มหน้าเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ เธอตั้งใจรออยู่ตรงนี้ ให้ฉันมาคิดบัญชีกับเธอหรือไง? ภูสิตมองใบหน้าสวยหวานที่ปกคลุมด้วยแสงไฟสลัว ก้นบึ้งของหัวใจเหมือนถูกกระตุ้นอย่างแรง ความอ่อนแอแบบนี้ไม่ควรจะปรากฏบนตัวของพาฝันเลย โดยเฉพาะก่อนที่เขาจะกลับมาเมืองไทย “ใช่ค่ะ” พาฝันรู้สึกถึงลมหายใจหนาวเหน็บของชายหนุ่มที่รดอยู่บนหัว เธอเงยหน้าขึ้นแว๊บหนึ่งที่ความเจ็บปวดวิ่งผ่านในม่านตา มุมปากค่อยๆ แค่นยิ้มใสซื่อ “ฉันคิดว่าคุณจะอยู่เป็นเพื่อนรักแรกของคุณในห้องรับรอง?” “ทำไม เธอหึง?” เงาสูงของชายหนุ่มที่สะท้อนมาห่อหุ้มร่างของเธอไว้ “หึงสิ ทำไมจะไม่หึง?” พาฝันนึกถึงตอนตระกูลพัชรขึ้นศาลแล้วริษาดูได้ใจออกนอกหน้านั้น ในใจเธอก็มีความคิดที่จะแก้แค้นผุดขึ้นมา สองแขนกอดกระชับลำคอแกร่ง แล้วกระซิบข้างหูชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงยั่วยวน “ยังไงซะคุณก็เคยเป็นผู้ชายของฉันมาก่อน ไม่รู้ว่าริษาใช้ต่อจะรู้สึกพะอึดพะอมบ้างมั้ย?” ดวงตาสีเข้มของภูสติทอดมองมาอย่างน่ากลัว เขาโน้มตัวเข้าหาเธอ แล้วพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ฝันฝันเธอกำลังล้อเล่นกับความอดทนของฉันอยู่” นิ้วเย็นเฉียบสัมผัสเข้าที่แผ่นหลังของเธอ จนเธอสะท้านเล็กน้อย “คุณภูสิตฉันไม่กล้าหรอกค่ะ ฉันแค่เรียกร้องกับคุณ ยังไงคุณก็คือเจ้าของของฉัน ฉันก็หึงเป็นธรรมดา ถ้าวันดีคืนดีคุณลืมฉันขึ้นมาจะทำไง?” ริมฝีปากสวยได้รูปยกขึ้นอย่างมีเสน่ห์ ทำให้สายตาดำขลับของภูสิตเข้มขึ้น ริษาเชื่อฟังกว่าเธอเยอะเลย ชายหนุ่มยืนขึ้นตรงหน้าเธอ เขาขยับลำตัวแนบชิดเธอมากขึ้น ไม่สนใจโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าที่ดังไม่หยุด พาฝันยิ้มอ่อนๆ “ในเมื่อคุณภูสิตรู้สึกว่าคุณริษาเชื่อฟังกว่าฉัน ถ้างั้นคุณก็ปล่อยฉันให้เป็นอิสระสิคะ ตอนนี้เราสองคนยังไม่เคยมีอะไรกัน แบบนี้ฉันอาจจะมีราคาขึ้นมาบ้าง?” พูดจบแธอก็จ้องไปที่ชายหนุ่มอย่างไม่ตั้งใจ เมื่อภูสิตเห็นว่าเธอพูดด้วยความจริงจัง มุมปากเขายกขึ้นอย่างเย็นชา เส้นเลือดปูดโปนบริเวณขมับแทบจะระเบิดออกมาอย่างหมดความอดทน เขายกมือขึ้นยังไม่ทันจะทำไร ตามสัญชาตญาณป้องกันตัวเองพาฝันหลับตาปี๋ด้วยความกลัว มือหนาบีบไปที่ปลายคางเธออย่างแรงให้เงยขึ้นสบตากับเขา “หลบอะไร?” ดูหลบได้ชำนาญดีนิ คงไม่ใช่ครั้งแรกสินะ ครึ่งปีที่เขาไม่อยู่ไทยพาฝันเจอเรื่องอะไรบ้าง? ตุบ ตุบ ตุบ เสียงจังหวะเสียงใจเต้นรัวด้วยความหงุดหงิด ครึ่งปีที่ผ่านมาของพาฝันเขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันเลย