บทที่ 11 ทิวา

ภูสิตกำลังยั่วยวนพาฝันทำให้เธอหมดความอดทน เขาบีบไปที่คางแล้วล็อคคางของหญิงสาวไว้ ปล่อยให้เธอกอดโอบเขาอย่างตามใจชอบ “.....อยากค่ะ” เสียงครางเล็ดลอดออกมาเล็กน้อย เป็นเสียงที่ฟังแล้วช่างน่าหลงไหลยิ่งนัก ภูสิตนึกถึงวันนี้ตอนอยู่ห้องทำงานแล้วเลขาสืบเรื่องที่ผ่านมาครึ่งปีของเธอมาให้ เธอช่างเป็นผู้หญิงที่ปากไม่ตรงกับใจที่สุด ทั้งๆ ที่ทำอะไรไม่เป็นเลย แต่กลับแสแสร้งว่าเข้าใจทุกอย่างเป็นอย่างดี เมื่อเห็นว่าพาฝันเหมือนจะรู้สึกทรมานมากขึ้นเรื่อยๆ รวมถึงการมองเห็นของเธอที่เริ่มพร่ามัว เธอควบคุมสติตัวเองไม่อยู่แล้ว ชายหนุ่มกอดรัดพาฝันที่พยามจะถอดกระชากเสื้อตัวเองออก ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงยั่วยวน “ไม่ดื้อสิ เดี๋ยวรอถึงชั้นบนแล้วให้ ตอนนี้อยู่นิ่งๆ ก่อน” ติ่งต่อง ประตูลิฟท์เปิดออก ริษายืนอยู่กลางประตูหน้าลิฟท์ สายตาแวบแรกตกไปอยู่ที่ภูสิต ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดขึ้น ก็เห็นผู้หญิงใบหน้าสีแดงระเรื่อด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ในอ้อมแขนเขา และเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงของภูสิต เธอถามด้วยเสียงที่สั่น “ภูสิต นี่พวกคุณทำไรกันในลิฟท์?” มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ ภูสิตไม่อยากที่จะสนทนาเรื่องพาฝันกับเธอ เขาเพียงแต่เดินอ้อมเธอแล้วเดินออกไป ริษาหันกลับมาขวางทางชายหนุ่มไว้ แสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่อยากให้เขาจากไปง่ายๆ แบบนี้ เธอเงยหน้าถาม เมื่อกี้ทางบริษัทโทรมาบอกฉันว่าคุณยกเลิกสัญญาทั้งหมดที่เซ็นต์กับผู้จัดปวรุตน์ เพราะพาฝันงั้นเหรอ? คุณรู้หรือเปล่าว่าฉันยังมีอีกหลายเรื่องที่กำลังรอจะฉาย ช่วงเวลาที่สำคัญแบบนี้ คุณคิดอยากจะยกเลิกก็ยกเลิกซะดื้อๆ แบบนี้เนี่ยนะ? คิ้วของชายหนุ่มชนเข้ากันแน่น เขารวบพาฝันไว้ในอ้อมกอด เพื่อลดความทรมานในตัวเธอลง “ฉันยังไม่มีเวลาบอกเธอ เกี่ยวกับแผนงานที่วางไว้ทั้งหมด ริษาเรื่องนี้ทางบริษัทจะประสานกับเธออีกที ส่วนละครเรื่องใหม่ของเธอยังคงฉายเหมือนเดิม” “แล้วคุณจะไปไหน” ภูสิตเดินชนไหล่บางเธอผ่านไป เขายังคงยืนยันที่จะอุ้มพาฝันจากไป เธอรู้ดีว่าการถ้าหากอุ้มพาฝันไปแล้วจริงๆ มันหมายถึงอะไร เธอทำได้แค่เพียงอดทนและเก็บซ่อนความเจ็บปวดของตัวเองไว้ ก่อนจะพูดขึ้นอย่างอ่อนโยน “ยังไงซะพาฝันก็เป็นน้องสาวฉันนะคะ อาการตอนนี้ของเธอน่าจะถูกวางยา คุณจะทำยังไงกับเธอ?” “ริษา” ภูสิตเรียกชื่อเธอทีละคำ และในตอนนี้เอง พาฝันกอดและถูไถไปมาบนตัวภูสิต พวกคุณจะอยู่ด้วยกันไม่ได้ เธอหย่ากับคุณไปแล้ว และอีกหน่อยก็คงจะแต่งงานกับคนอื่นอีกด้วย ตอนนี้คุณกับอดีตภรรยาคุณมันคืออะไร? ริษาสูบหายใจเข้าลึกๆ มือบางกำหมัดแน่นจนเหงื่อไหลซึม ก่อนจะพูดอย่างไม่คิด “อีกอย่าง พาฝันมีคนที่เธอชอบมาตลอดอยู่แล้ว ทิวาเขากลับมาเมืองไทยมาหาพาฝันแล้ว ภูสิตคุณปล่อยเธอไปเถอะนะ” ทิวา.... ชายหนุ่มกำหมัดแน่นจนมีเสียงกรอดลอดเล็ดออกมา แน่นอนว่าเขารู้ดีว่าทิวาคือรักแรกของพาฝันและโตมาด้วยกัน ถ้าไม่ใช่เพราะว่าทิวาต้องไปอยู่ต่างประเทศ คนที่พาฝันจะแต่งงานด้วยก็คงจะเป็นทิวา เขายกกระตุกมุมปากขึ้น ก่อนจะเค้นพูดออกมาอย่างยากเย็น “ไม่มีทาง” “เพราะเธอไม่กล้า ไม่ใช่เหรอ?” “คุณลองคิดดูดีๆ สิว่าพาฝันเธอรักคุณจริงหรือเปล่า หรือว่ารักทิวา?” ริษาพูดแบบนี้ไม่ได้หวังอยากจะให้ภูสิตกลับใจ แต่ที่เธอพูดแบบนี้เพราะเธอกำลังตอกย้ำพาฝันอยู่ และแล้ว เมื่อพาฝันได้ยินคำว่า ‘ทิวา’ เธอก็ลืมตาขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว เธอมองผู้ชายตรงหน้าของตัวเองเป็นทิวา พูดระบายอย่างอัดอั้นใจ เธอสะอื้นไห้ในอ้อมกอดชายหนุ่ม “ทิวา นายกลับมาแล้ว รู้มั้ยว่าฉันคิดถึงนายมากแค่ไหน” น้ำตาไหลลงใบหน้าของพาฝันที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางค์อย่างสวยงาม มันซึมผ่านเสื้อผ้าบางกระทั่งแทงทะลุเข้าไปในใจเขา วินาทีนั้น หัวใจ ตับ ไต ไส้ พุง ของเขาเหมือนเจ็บปวดไปหมดพร้อมกับความโมโหโกรธที่พุ่งทะยาน “ทิวา นายกลับมาช่วยฉันแล้วใช่มั้ย?” พาฝันไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าความโมโหของชายหนุ่มพุ่งถึงขีดสุดแล้ว เธอเพียงแต่กอดเขาแน่นขึ้นกว่าเดิม “พาฉันไปจากที่นี่ได้มั้ย? ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ ไม่อยากอยู่กับคุณภูสิตแล้ว” คางของพาฝันถูกนิ้วเรียวยาวของชายหนุ่มล็อกไว้อย่างแน่น ใบหน้าสวยๆ ถูกกระชากให้เผชิญหน้า ลมหายหายใจที่ร้อนผ่าว “พาฝัน ชาตินี้ทั้งชาติเธอก็อย่าหวังเลย! เมื่อไหร่ที่เธอยังติดค้างฉัน ไม่มีทางที่เธอจะจากฉันไปได้!” “จงใจยั่วโมโหฉันเธอจะไม่มีทางได้สิ่งที่เธอต้องการ ฉันชอบที่เธอเชื่อฟัง” ภูสิตทำเหมือนพาฝันไม่ได้เมา เขาพูดกับเธออย่างไม่แยแส ต้องยอมรับว่าทิวาหน้าตาดีจัดว่าหล่อเลยทีเดียว มีสิ่งที่คาดเดาไม่ได้เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่ง ริษาที่เห็นว่าภูสิตไม่ฟังที่เธอพูดเลย เธอเดินลงไปยังห้องจัดเลี้ยงที่ทางโรงแรมจัดเตรียมไว้อย่างเป็นพิเศษในทันที เหมือนเธอจะได้ยินเสียงหัวใจตัวเองที่แตกสลาย เธอจะให้พาฝันอยู่ข้างกายภูสิตอีกไม่ได้เด็ดขาด เมื่อเธอหันมามองอีกที เงาของภูสิตที่อุ้มพาฝันไกลออกไปเรื่อยๆ จนเลือนหายไปในที่สุด ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป ก็พบเข้ากับฝูงคนมากหน้าหลายตา บรรยากาศคึกครื้นไปด้วยเสียงดนตรีและเสียงพูดคุยของผู้คน ภูสิตโยนเธอลงบนเตียงคิงไซส์ขนาดใหญ่ แม้ว่าเตียงมันจะนุ่มนวลขนาดไหน แต่นั่นก็ทำให้พาฝันที่กระแทกกับเตียงอย่างแรง มึนเวียนศรีษะได้ไม่น้อยเลยทีเดียว เธอทุบที่หัวตัวเองเบาๆ เธอจำได้ว่าเธอถึงภูสิตพาออกไป แต่ทำไมเธอถึงเห็นทิวาหล่ะ? เธอกลั้นหายใจแข็งทื่อไปทั้งตัว พยายามกำลังหลบซ่อนสายตาของชายหนุ่มที่กระชั้นชิดเข้าใกล้เข้ามาทุกที แสร้งทำเป็นนิ่งและกลั้นความกลัวที่มีไว้ “คุณภูสิต ทำไมคุณถึงอยู่ตรงนี้ล่ะคะ?” ชายหนุ่มพูดขึ้น ลมหายใจร้อนผ่าวของเขารดอยู่ตรงหน้าหญิงสาว ริมฝีปากเรียวบางเลื่อนลงมาอยู่ตรงคางเธอ ลมหายใจทั้งสองสัมผัสกันไปมา ทำให้เธอใจสั่นและสะท้านไปทั้งตัว