บทที่ 1 ผู้หญิงชั้นต่ำ

พายุ ชายหนุ่มรูปงามมาดนิ่งดีกรีรองประธานบริษัทเครือพิพัฒน์กลุ๊ปหลังจากที่เขาส่งคุณหญิงมีนาและน้ำค้างพี่สาวของเขาหน้าคอนโด ให้คนรถมารับเพื่อเดินทางขึ้นเครื่องไปอเมริกา ก็รีบปลีกตัวเดินเลี่ยงออกมาจากผู้หญิงที่เข้ารังเกียจอย่างปรายฝนทันที “คุณพายุคุณรอฉันด้วยสิ” - - - ณ คอนโด M (ห้องของพายุ) - - - ปรายฝนที่วิ่งตามและถือวิสาสะเข้ามาภายในห้องของเขาก่อนปิดประตูลง พายุปรายตามองอย่างเอือมระอาก่อนหย่อนกายลงนั่งที่โซฟาตัวใหญ่โดยไม่สนใจหญิงสาวที่ตามเข้ามาเลยสักนิด “ไร้ยางอายสิ้นดี” “ฉันมันน่าไม่อาย ไร้ยางอายแล้วยังไง” “ต่ำ!!”ชายรูปร่างสูงหน้าตาดีคนนี้พูดจาดูถูกหญิงสาวราวกับเธอทำผิดร้ายแรง ทั้งๆที่เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำอะไรผิดไป เขาไม่ยอมที่จะเปิดใจรับฟังทำอธิบายหรือเหตุผลจากเธอ “ฉันแค่ต้องการอธิบาย” “มันก็แค่คำแก้ตัว ไสหัวออกไป” “คุณพายุ!!” “อย่ามาขึ้นเสียง เป็นแค่ผู้หญิงชั้นต่ำ เห็นแก่เงิน” ตั้งแต่หญิงสาวก้าวเข้ามาทำงานที่บริษัทเครือพิพัฒน์กลุ๊ปของเขาเธอก็ได้ยินคำเหล่านี้กลอกหูอยู่ทุกวันวันละสิบๆรอบ แต่เธอก็ไม่ได้โกรธเพราะเธอไม่ได้เป็นแบบนั้น และรู้ตัวเองดีว่าไม่ได้ทำอะไรผิดต่อเขา แต่มันก็แอบมีน้อยใจมีเจ็บกันบ้าง คำพูดเหล่านี้บางทีมันก็รุนแรงไปสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอ เธอก็แค่อยากได้คำอธิบายจากเขาทำไมเขาไม่เข้าใจกันบ้าง แต่ก็เอาเถอะผู้ชายคนนี้รวยล้นฟ้าขนาดนี้ ใครจะอยากลดตัวลงมาเกลือกกลั้วกับคนชั้นต่ำอย่างเธอ “ทำไมคุณเย็นชากับฉันนัก ฉันไปทำอะไรให้คุณนักหนา” หญิงสาวถามซ้ำแล้วซ้ำเล่า ซ้ำอีก แม้จะรู้ดีว่าเธอไม่ได้คำตอบจากผู้ชายคนนี้ “ออกไป!!” “ใช่สิ ฉันไม่ใช่คนที่จะทำให้คุณมีทุกอย่างได้เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆฉันมันก็แค่พนักงานต๊อกต๋อยคนหนึ่งเท่านั้น” “รู้ตัวก็ดี” ผู้ชายที่เคยสุภาพ ช่วยเหลือและปกป้องผู้หญิงคนนั้น หายไปไหนหมด เธอรู้จักและแอบชอบผู้ชายคนนี้ตั้งแต่มัธยม เขาเองคงไม่รู้ เพราะเธอคงไม่ได้อยู่ในความสนใจของเขาเสียด้วยซ้ำไป ในวันนั้นที่เขาเป็นนักเรียนใหม่และเข้าไปโรงเรียนวันแรก วันนั้นก็ทำให้เธอตกหลุมรักเขาเข้าแล้ว เขาช่วยเธอจากผู้ชายที่พยายามจะมาลวนลามเธอ ในตอนนั้นเธอบอกกับตัวเองเลยว่าจะต้องได้ผู้ชายแบบนี้มาเป็นพ่อของลูก แต่ตอนนี้มันไม่เหลืออีกแล้ว ไม่ต้องพยายามถึงขั้นสุภาพกับเธอแต่มันก็ไม่น่าจะใช้คำรุนแรงกับเธอขนาดนี้ ตั้งแต่เธอก้าวเข้ามาทำงานเป็นผู้ช่วยของเขาที่บริษัทเครือพิพัฒน์กลุ๊ป เขาไม่เคยมีคำว่าอ่อนโยนหรือปรานี ใช้งานเธอเยี่ยงทาส พูดจาห้วน ขวานผ่าซาก ต่อว่าเธอต่อหน้าทุกคน บางครั้งก็เจ็บปวดใจดำจนเธออยากหมุดหน้าหนีไปให้ไกล “เธอมันก็แค่ผู้หญิงชั้นต่ำ เห็นแก่เงิน ไปให้พ้นหูพ้นตา” คำก็ต่ำสองคำก็ต่ำคอยดูนะ ฉันจะทำให้คุณหลงหัวปักหัวปำ มาหลงรักคนชั้นต่ำแบบฉันนี่แหละ ให้มันรู้กันไปเลยว่าผู้หญิงต่ำๆคนนี้มันทำอะไรได้มากกว่าที่คุณคิดอย่าให้ถึงเวลาที่ความอดทนของเธอมันหมดลงไป ความจริงแล้วเขาก็ไม่ได้อยากดูถูกใคร เขาไม่เคยดูถูกใครขนาดนี้เสียด้วยซ้ำ แต่ผู้หญิงอย่างเธอคือคนที่ทำให้เขาเกลียดได้มากที่สุด ทั้งๆที่เขาเคยรักผู้หญิงคนนี้หมดหัวใจ ทำให้เธอได้ทุกอย่าง ดูแลเธอมาตลอดร่วมปี แต่เธอกลับทรยศหักหลังหลอกลวง เอาเงินของเขาไปปรนเปรอให้ผู้ชายคนอื่น หากในวันนั้นเขาไม่เห็นกับตา ก็คงไม่มีทางเชื่อแต่ในวันนี้เธอกลับมา และทำเหมือนทุกอย่างไม่เคยเกิดขึ้น “จะไปตายไหนก็ไป” หญิงสาวแทบอยากจะใช้เท้ายันหน้าเวลาเขาคนนี้พูดออกมา แต่ละคำมันเจ็บแปลบไปถึงกระดูกถึงหัวใจ รู้สึกเจ็บใจตัวเองเหมือนกันที่เมื่อก่อนเคยคิดชอบคนคนนี้ คอยดูไปเถอะ...เธอจะทำให้เขาร่ำร้องเรียกหาแต่เธอจนบ้าคลั่ง แล้ววันนั้นเธอจะถีบหัวส่งเขาให้ดู หญิงสาวเดินออกไปพร้อมกับความช้ำใจ เจ็บใจ น้อยใจ มือเล็กกำมัดแน่นหันมองประตูที่มันค่อยๆปิดลง ก่อนที่จะเดินกลับเข้าห้องของตัวเองไป หญิงสาวพยายามคิดหาวิธีที่จะทำให้ผู้ชายคนนี้ยอมเปิดใจรับฟัง และอธิบายให้เธอเข้าใจ ว่าเขาโกรธเกลียดเธอเรื่องอะไร ก่อนที่ตัวเธอเองนั้นจะตัดสินใจแอบดูอยู่หน้าประตูของชายคนนี้ เธอเห็นร่างสูงที่เดินออกมาจากห้องก่อนปรายตามองไปที่ห้องของเธอเล็กน้อยด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย ก่อนที่จะเดินออกไปจากบริเวณนี้ หญิงสาวก็อยากคิดเข้าข้างตัวเองเหมือนกันที่เขาหันไปมองห้องของเธอ เขาอาจจะมีใจให้เธอสักนิดก็ได้ หญิงสาวเห็นประตูที่มันกำลังเคลื่อนปิดอย่างช้าๆ เธอรีบกระโจนเอาตัวเข้าแทรกไปภายในห้องหลังจากที่เขาเดินออกไปแล้ว เอาล่ะ...คราวนี้ก็ถึงเวลาคิดแล้วว่าจะทำอย่างไรให้ผู้ชายคนนั้นคุยกับเธอดีๆ หรือหาข้อมูลอื่นๆที่พอจะบ่งบอกว่าเขาโกรธเธอเรื่องอะไร ขนาดเขาทำให้เธอเจ็บช้ำน้ำใจขนาดนี้แล้ว แต่ก็ดูเหมือนในใจลึกๆของเธอจะเข้าข้างผู้ชายคนนี้ตลอด อาจเพราะเขายังไม่รู้จักเธอดีพอ เพราะเขายังไม่ได้สัมผัสตัวตนที่แท้จริงของเธอ หรือเพราะเขาอาจจะมีอะไรบางอย่างที่เก็บซ่อนไว้ในความรู้สึกลึกลึก และเธอต้องรู้ให้ได้ว่ามันคืออะไร ทำไมถึงทำให้เขารังเกียจเธอมากมายขนาดนี้ หญิงสาวที่คิดน้อยเกินไป คิดแต่ว่าเข้ามาภายในห้องนี้ให้ได้เสียก่อนแล้วค่อยหาทางจัดการ แต่พอเข้ามาแล้วก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหน ไม่รู้จะหาข้อมูลจากที่ใด แต่สมองก็ยังสั่งการให้เธอนั้นกวาดสายตามองไปโดยรอบเพื่อหาจุดที่น่าสนใจดึงดูดเธอให้ได้พบข้อมูล แต่แล้วสายตาอันเฉียบคมก็เหลือบไปเห็นของบางสิ่งที่มันยื่นออกมาจากกรอบรูปที่แขวนอยู่ มันโผล่วับๆแวมๆจนเธออดสงสัยไม่ได้ และหัวที่แม้จะฉลาดน้อยแต่มันก็สั่งให้เธอก้าวเท้าเข้าไปและหยิบมันออกมาดู หญิงสาวค่อยๆเอื้อมไปหยิบมันออกมา เพราะมีชั้นวางขวางอยู่ด้านหน้า เธอใช้เวลาในการเอื้อมและหยิบให้มันออกมาเล็กน้อย ก่อนจะมีเสียงหนึ่งที่ทำให้ตัวเธอสะดุ้งโหยงทำอะไรไม่ถูกขัดขาตัวเองล้มลงตรงหน้า ก่อนรูปที่อยู่ในมือจะปลิวไปตกอยู่ตรงหน้าเขา ชายที่อยู่ตรงหน้ารีบหยิบมันขึ้นมาและจ้องหญิงสาวที่ล้มลงกับพื้นนั้นแทบจะกินเลือดกินเนื้อ ยิ่งเขามองรูปสลับกับหน้าของเธอยิ่งทำให้ชายที่อยู่ตรงหน้าแทบจะเหวี่ยงเธอออกไป หญิงสาวยังคงสงสัยกับสิ่งนั้นแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ทำไมนะ...ก็แค่รูปใบนั้นใบเดียวทำไมต้องโกรธขนาดนั้นด้วย “แหะๆ” หญิงสาวยิ้มแห้งๆให้กับเขา แต่ดูเหมือนจะทำให้ชายที่อยู่ตรงหน้ามีอาการโกรธถึงขีดสุด “เธออยากตายนักใช่มั้ย” “เออ...คือ..ฉัน ฉันขอโทษ” “อย่ามาแตะต้องของของฉัน ทุกชิ้น!!” “ฉันแค่ต้องการคุยกับคุณ” “เธอนี่มันยังไง พูดไม่รู้เรื่อง คิดจะยั่วฉันรึไง” “ฉันก็แค่อยากรู้ว่าทำไมคุณต้องจงเกลียดจงชังฉัน ช่วยบอกฉันทีได้มั้ย” “อยากนอนกับฉันนักใช่มั้ย” “คุณพายุ!!” “หึ!!...ถึงจะแก้ผ้าต่อหน้าฉัน ฉันก็ไม่เอา” “ขอให้จริงอย่างปากพูดเถอะ” “เขาไม่เอายังหน้าด้านหน้าทนอยู่ได้ ออกไป!!” ไอ้บ้าเอ้ย!! บอกว่าไม่เอางั้นเหรอ..เรามาลองพนันกันว่าคุณจะทนได้รึเปล่าถ้าเห็นเธอแก้ผ้าต่อหน้าต่อตาแบบนี้ เอาสิ..จะเป็นผู้ชายที่สุภาพเรียบร้อยหรือจะโหดเถื่อนดิบขนาดไหน เจอแบบนี้ถ้าไม่คิดอะไรก็คงเป็นอย่างอื่นแล้วแหละ หญิงสาวเริ่มต้นด้วยการถอดชุดคลุม ตามด้วยบลาเซียและแพนตี้ตัวน้อย จนของทุกชิ้นทุกส่วนมันลงไปกองอยู่กับพื้น ชายที่อยู่ตรงหน้ามีท่าทีเหมือนตกใจเล็กน้อย แต่ก็พยายามปรับสีหน้าจนปกติเรียบเฉย จนหญิงสาวเห็นแล้วแทบอยากจะต่อยเข้าที่หน้าหล่อๆของเขา เอาสิ..ให้มันรู้ไป เธอรู้หรอกนะว่าเขาคนนี้คิดอะไร อย่างน้อยหน้าตาที่แสดงออกมาให้เธอเห็นครั้งแรกในตอนนั้นก็เห็นแล้วว่าเขาลอบกลืนน้ำลายลงคอลำบากขนาดไหน อย่างน้อยๆเขาคนนี้ก็มีปฏิกิริยาตอบสนอง เอาล่ะ..ตอนนี้เธอจะทำให้เขารู้ว่าคนอย่างเธอมีดีพอที่จะทำให้เขาสนใจในตัวเธอ แล้วหันมาฟังเธอให้ได้ ขอแค่เขาพูดและอธิบายให้เธอเข้าใจแต่ทำไมเธอต้องลงทุนทำถึงขนาดนี้ด้วยไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน หญิงสาวเห็นท่าทีของชายที่อยู่ตรงหน้าที่ปรับเป็นปกติ เรียบเฉยหันไปหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านเหมือนเธอไม่มีตัวตนอยู่ในห้อง เห็นแบบนี้แล้วเธออยากจะบีบคอเขาคนนี้ให้ตายคามือหญิงสาวไม่รอช้า ตรงเข้าประชิดตัว นั่งที่ตักของชายที่อยู่ตรงหน้าใช้แขนเกี่ยวรั้งคอของเขาไว้ - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -