บทที่ 3 ลูกสะใภ้คนโปรด

รอทุกคนไปจนหมดแล้ว ซูซินหว่านยืนคาที่และจ้องมองหนังสือสัญญาบนมือที่จับไว้ เสียสติไปสักพัก! หากก่อนหน้านี้เมื่อวาน มีคนบอกเธอว่าเธอกับฉินมู่ฟานจะไปถึงจุดที่ยกเลิกการหมั้นเธอจะไม่เชื่อแน่ แต่ทว่าเรื่องในโลกก็เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว ทุกอย่างเกิดขึ้นได้ เธอสูญเสียความบริสุทธ์ของเธอเพียงข้ามคืน ถูกไล่ออกจากบ้านโดยไม่เหลืออะไร ความรักและความสุขที่เธอเคยเคยมีมานั้นเป็นแค่ความฝันในจินตนาการอีกต่อไป ผู้ชายที่เธอรักอย่างลึกซึ้งนั้น ก็ไม่ใช่วีรบุรุษที่เดินบนเมฆที่มีสีสันมาช่วนเธอ แค่เป็นคนที่สนใจแต่ตัวเอง เย็นชากับเธอตอนเธฮเผชิญกับอันตรายและต้องการเขา หลังจากการกระทำของเขาถูกเปิดเผย ก็มาตำหนิเธออย่างเห็นแก่ตัว ไม่เป็นไร! ซูซินหว่านถอนหายใจ ในเมื่อฉีนมู่ฟานปล่อยมือเธอแล้ว ความรักครั้งนี้ ไม่ว่าเป็นอย่างไรเธอก็เป็นผู้แพ้ที่เจ็บป่วยแน่นอน ถ้าอย่างงั้นถอนตัวและออกจากนี่ดีกว่าที่จะจมลงในบึงและเหลือรอยแผลเป็นไว้ เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ซูซินหว่านก็ยอมแพ้กับหนังสือสัญญา เธอได้ขับรถไปยังตระกูลฉิน แต่ไม่นึกว่าได้ยินเสียงออกวาจากห้องรับแขก เมื่อเธอเดินไกล้ประตู คนที่กำลังพูดคุยอยู่นั้นมีเสียงแม่ของฉีนมู่ฟานดังมา ในเวลานี้เธอไม่เหมือนเมื่อวันที่ตอบสนองต่อความขยะแขยงกับซูซินหว่าน แต่เธอยิ้มอย่างอ่อนโยนต่อคนที่น่ารักที่นั่งถัดจากเธอ “รอให้ซูซินวานคนนั้นเซ็นสัญญาเลิกกันแล้ว ฉินมู่ฟานก็จะกลับมาเป็นโสดอีกครั้ง หนูก็สามารถมั่นใจได้ว่าจะอยู่กับมู่ฟานและก็ไม่มีใครจะทำให้หนูน้อยใจอีก!” หัวใจของซู่ซินวานโดนสูบฉีดอย่างหนัก และมองเข้าไปในช่องประตูโดยไม่รู้ตัว เพิ่งรู้แล้วว่าคนที่นั่งข้างลี่มินจินเป็นคนที่วางลงในเครื่องดื่มเมื่อคืนพร้อมที่จับเธอในโรงแรมวันนี้เช้า ซึ่งชื่อว่าถังยัวหลี น้องสาวที่ดีของเธอจริงๆ! "ค่ะ." ถังยัวหลีพยักหน้าอย่างอายและทำตัวเหมือนภรรยาสาวน้อย ขอบคุณคุณน้าเป็นห่วงหนู เมื่อหนูกลับไปหนูจะบอกพ่อเกี่ยวกับมู่ฟาน "ดีเลย ดีเลย!" ลี่มินจินจับมือถังยัวยหลี และพูดคำต่อไปนี้ "มู่ฟานก็เป็นคนที่อายุไม่น้อยแล้ว การเต่งงานเรื่องนี้หากว่านายกถังไม่มีปัญหา น้าคิดว่าพวกคุณสองคนแต่งงานอย่างรวดเร็วดีกว่า หากว่ามู่ฟานได้แต่งงานกับหนูแล้วน้าก็สามารถไว้วางใจได้ ต่อไปนี้ลูกก็จะเป็นลูกสะใภ้ของแม่ที่แม่ชอบที่สุดเลย" คำเหล่านี้ทำให้ ถังยัวหลีมีความอุ่นใจและความหมั่นใจ เพราะลี่มินจินเป็นคนที่มีอำนาจและใจร้าย และลูกชายก็เป็นคนที่รู้ความกตัญญู ถ้าถังยัวหลีอาศัยอยู่ในตระกูลฉินแล้ว หากมีเธอสนับสนุนและความช่วยเหลือ จะทำให้ใช้ชีวิตในบ้านดีขึ้นมาก ถังย่วยหลีรู้เรื่องนี้อย่างชัดเจน เธอได้ยินคำนี้จากลี่มินจินแล้วก็ลดสายตาลงอย่างอายเบาๆ "ขอบคุณคุณน้าค่ะ ตกลงให้ดิหนูกับพี่มู่ฟานอยู่ด้วยกัน มู่ฟานและหนูจะให้เกียรติน้าอย่างแน่นอนต่อไปนี้!" "ยังเรียกน้าอีกหรือ?" "คุณแม่ ~" ถังยัวหลี พูดออกมาอย่างไพเราะและอ่อนหวาน “ จ้า!” ลี่มินจินตอบด้วยความโล่งใจและพูดพร้อมกับอัศเจรีย์ในเวลาเดียวกัน“ ลูกสะใภ้ของแม่ที่ดี ทำให้แม่ชอบเธอจริงๆเลย” ห้องรับแขกเต็มไปด้วยบรรยากาศที่อบอุ่นและเงียบสงบ ซูซินหว่านยืนตั้งอยู่ตรงจุดเหมือนรูปปั้นหลังจากรู้ความจริง ผ่านไปครู่หนึ่ง ก็ผลักประตูเข้าไปและปรากฏตัวต่อหน้าลี่มินจิน และถังยัวหลี "พวกเธอไม่มีมีคำอธิบายใด ๆ ให้ฉันหรือไง?" เสียงของซูซินหว่านสงบวากเหมือนไม่ใช่พูดจากปากของเธอ แต่มือที่บีบแน่นของเธอที่ห้อยอยู่ข้างๆเธอเผยแพร่ให้เห็นความหยาบกระด้างและความแค้นใจของเธอ เมื่อเทียบกับความไม่พอใจของเธอ ใบหน้าของลี่มินจิงก็ดูถูกหลังจากที่ช็อตเริ่มจางหายไป "อธิบายเรื่องอะไร" ลี่มินจิงมองดูร่างกายของซูซินหว่านซึ่งไม่มีแบรนด์ที่มีชื่อเสียงด้วยการดูถูก และหัวเราะเยาะเย้ย "เมื่อคืนที่ผ่านมาเธอคิดว่าเธอยังมีหน้ามาหาฉันอธิบายให้ฟังหรือ อย่างเธอนี้เป็นคนมือสองแล้วนะ " เมื่อคืนถูกวางยาและเสียหายบริสุทธ์ร่างกายก็เป็นเรื่องที่ทำให้เธอหังใจเจ็บห่วย คำนี้ของลี่มินจิน ก็เหมือนว่าเติมแผลเกลือบนแผลของซูซินหว่านอีกครั้ง "ทำไมฉันถึงปรากฏตัวที่โรงแรม ก็เพราะว่านี่ไง เพราะว่ามีคนใส่ร้าย คนที่ใส่ร้ายฉันก็คือผู้หญิงที่นั่งถัดจากคุณ เรื่องทั้งหมดก็เพราะเธอ ถ้าไม่ใช่เธอ ฉันจะ......”