บทที่ 5 ไม่ปล่อยเธอแน่

ตรงประตู มีร่างสูงโตผู้หนึ่งได้ผลักประตูเข้ามา สายตาเย็นชาเขามองมาทางนี้ “ เกิดอะไรขึ้น? ” ลี่มินจินเห็นเขาเข้ามา รีบชี้ไปที่ซูซินหว่าน “มู่ฟาน ยัยนี่กำลังจะฆ่าหลานฉัน เธอรับส่งยัวหลีไปโรงบาลเร็ว......” ถังยัวหลีก็พูดด้วยความเศร้าว่า “มู่ฟาน ช่วยลูกของพวกเราด้วย!” สายตามู่ฟานจ้องเห็นเลือดที่ไหลจากกระโปรงถังยัวหลี รีบพุ้งเข้าไปอุ้มเธอขึ้นมา ขณะเดินผ่านซูซินหว่าน เขาได้หยุดและพูดเย็นชาใส่เธอ “ ซูซินหว่าน ท้องยัวหลีมีลูกของผม ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา ผมไม่ปล่อยตัวเธอแน่ ” ลี่มินจินก็ทำหน้าขยะแขยงและพูดว่า “ ยัยหน้ารังเกียจ ถ้าหลานฉันไม่ปลอดภัยขึ้นมา ฉันจะเอารูปที่ถ่ายตอนเช้าโพสต์ลงในเน็ต ให้ชื่อเสียงเธอเหม็นเน่า” พูดจบ แม่ลูกฉินทั้งสองก็เดินออกบ้าน เหลือตัวซูซินหว่านหมดหวังอยู่ตรงนั้น เธอรู้สึกว่าตัวเธอเย็นไปหมดเลย เธอสัญญากับพระเจ้าว่า สิ่งที่เธอเจอในวันนี้ สักวันในอนาคต เธอจะให้พวกที่ทำร้ายดูถูกเธอชดเชยให้เธอทั้งหมดแน่!” ...... 5ปีต่อมา ท่าอากาศยานนานาชาติเมืองจิ่น ช่องทาง VIP แฝดชายหญิงน่ารักคู่หนึ่งกำลังจับมือเดินออกมา และทันใดนั้นก็ดึงดูดสายตาคนรอบครั้งเลยทีเดียว สาววัยรุ่นที่เดินผ่าน ต่างตกใจกับหน้าตาและอายุของเด็กน้อยทั้งสองนี้ รีบยืบมือถือขึ้นมาถ่ายอย่างอดไม่ไหว เด็กชายได้รู้สึกถึงสายตาคนรอบข้างที่มองเข้ามา เธอขมวดคิ้วที่คมชัดของเธอเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ส่วนเด็กหญิงร็สึกชอบที่ได้เป็นจุดมองของทุกคน เปลี่ยนท่าโพสต์ไปมา ทำปากจู๋ใส่บ้าง หรือแอบหน้าน่ารักบ้าง น่ารักจนทำเอาขนถ่ายใจละลายเลยทีเดียว “ พี่ชายค่ะ ที่นี้หรอบ้านเกิดม่ามี้? คนพวกนี้ดูใจดีจังเลย หนูชอบที่นี้” ...... ซูอิโนะมองน้องสาวเธอที่จะเดินต่มกล้องไปแล้ว ปวดหัวขึ้นมาเลย และได้ไปจับมือเธอแน่เอาไว้ “รอแปปหนึ่ง ชอนจิน ม่ามี้ไปรับกระเป๋าอยู่ พวกเรารอแปปหนึ่ง” ได้ยินซูอิโนะกล่าวถึงม่ามี้ ซูชอนจินจึงหยุดเดินและบอกลากับพี่ๆที่ถือกล้อง พูดอย่างไม่ค่อยเต็มออกมาว่า “ก็ได้ งั้นพวกเรารอม่ามี้ที่นี่กัน แต่ว่า......” ซูชอนจินเลียริมฝีปากเธอ แล้วลูกท้องเธอที่แบน “เมื่อกี้บนเครื่องบินกินไม่อิ่ม ชอนจินหิวอีกแล้ว ถ้าหิวก็จะไม่มีแรงยืน......” ซูชอนจินทำตาโตน่าสงสาร อยากจะให้ซูอิเนาะเห็นใจเธอ ซูอโนะรู้อยู่ว่าน้องสาวเธอเป็นนักแสดงตัวแม่ แต่เห็นไม่ได้น้องสาวขมวดคิ้ว และวาวตาที่เต็มไปด้วยน่าสงสาร ก็เลยเอาช็อกโกแลตทรัฟเฟิลที่ม่ามี้เคยให้ไว้แต่เธอยังไม่ทันกิน เอาให้ซูชอนจิน “ อา มีแค่ชิ้นเดียวแล้ว......” ซูอิโนะยังพูดไม่จบ ซูชอนจินก็แย้งเอาช็อกโกแลตบนมือไปและพูดอย่างมีความสุขว่า “ว้าๆๆ! ช็อกโกแลตทรัฟเฟิล ชอนจินชอบอันนี้ที่สุดเลย!” “ชอบอะไรที่สุด? ชอนจินเธอแย่งของกินจากพี่อีกแล้วช่ายมั้ย?” เสียงหวานได้พูดเข้ามา ทั้งสองตัวหันไปมองสาวสวยที่กำลังเดินเข้ามา “ไม่ใช่น้าค่ะ!” ซูชอนจินรีบเอามือเธอซ้อนไปข้างหลัง ตอบพร้อมไสหัวไปด้วย “พี่ชายเป็นคนให้หนูเองน้า ม่ามี้ช่วยเอากับคืนไม่ได้!” ซูชอนจิงรู้สึกว่ากริยาเมื่อกี้ของเธอไม่ต่างอระไรกับโจรเลย เธอเลยดูเหมือนกินปูร้อนท้อง ซูซินหว่านมองลูกสาวเธอที่ได้แต่กิน ส่ายหัวอย่างหมดหนทางกับเธฮ “เธอนี่ รังแกพี่ชายตลอดเลย!”