บทที่ 8 หาวิธีสั่งสอนเธอ

ซูซินหว่านถามมาอย่างเชี่ยวชาญ นำพาการสนทนาไปทางอัญมณีจะออกแบบยังไง ถังยัวหลีได้อึ่งไปสักพัก เพราะมันไม่ได้เป็นไปตามความคาดหมายที่เธอคิดไว้ เธอคิดว่าถึงซูซินหว่านจะไม่โมโห อย่างน้อยก็จะแสดงสีหน้าไม่เต็มใจออกมา แต่ในเหตุการณ์จริงคือ ซูซินหว่านไม่ได้ขมวดคิ้วเพียงเล็กน้อยเลย เหมือนที่พูดมาไม่เกี่ยวข้องกับเธอ และนี่ก็ทำให้ถังยัวหลีหงุดหงิดมาก อดอารมณ์ไว้ในตัวโดยไม่สามารถปลดปล่อยออกมาได้ สักพักเธอพูดอย่างใจเย็น และทำตัวนิ่ง “ซูซินหว่าน เธอไม่อยากคุยกับฉันเรื่องอดีตหรือ? ไม่ต้องแกล้งทำตัวนิ่งแบบนี้ก็ได้น้า” ถุงยัวหลีถามท้าทายจุดอ่อนที่เจ็บปวดของซูซินหว่าน แน่นอนเธอเกลียดแค้นผู้หญิงคนนี้มาก และแม่และลูกชายที่ได้ใช้ทุกวิถีทางที่จะบังคับให้เธอยกเลิกการหมั้น ตลอดปีที่ผ่านมานี้มันเหมือนเขมปักอยู่ในใจซูซินหว่าน เจ็บจนเธออยากจะส่งพวกเขาเข้าคุก แต่เธอนึกถึงเด็กน้อยน่ารักสองตัวนั้นแล้ว ใจที่เคยแค้นแค่ไหนก็ถูกลบลืมไปได้ “ถ้าคุณนายฉินมาในรอบนี้ เพื่อที่จะคุยเรื่องเก่ากับฉันแล้วก็เชิญกลับได้เลยค่ะ ถ้าจะให้ฉันช่วยทำงานให้ละก็กรุณาบอกความต้องการมาได้เลยค่ะ” ซูซินหว่านกล่าวว่าอย่างเฉยเมยและเหมือนกำลังคุยในธุรกิจจริงๆ แม้ว่าถังยัวหลีต้องการที่จะใส่อารมณ์ในตอนนีก็ต้องบังคับลง เธอเลยสั่งอย่างโมโหว่า “ได้....ซูซินหว่านเธอนี่เยี่ยมจริงๆ! ในเมื่อเธอไม่อยากคุย ฉันก็บอกตรงๆกับเธอละกัน ให้เวลาเธอสามวัน ออกแบบอัญมณีออกมาที่ทำให้ฉันพอใจ ไม่งั้นฉันจะไปร้องเรียนเธอที่เจ้านายใหญ่! และให้ทุกคนรู้ว่าบริษัทรุ่ยหยางไม่ได้เป็นอย่างที่โฆษณา ที่บอกว่าลูกค้าคือพระเจ้า จะให้ลูกค้าพอใจทุกอย่างนั้นแค่เป็นคำหลอกลวงเฉยๆ!” ถังยัวหลีเดินหยิ่งไปออกไปที่ห้อง ก่อนถึงประตูเธอหันมามองซูซินหว่าน สายตาเหมือนกับไก่ที่ชนชนะในงาน ยักคิ้วกล่าวว่า “ซูซินหว่านในเมื่อเธออยู่ต่างประเทศมาหลยาปีแล้วทำไมไม่อยู่ต่อไปทั้งชาติล่ะ แต่เธอดันกลับมาในพื้นที่ฉัน ต่อไปเธอก็ไม่ต้องคิดจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุขอีกเลย!” ถังยัวหลีพูดอย่างร้ายกาจ แต่เธอไม่รู้ว่าคำพูดนี้ได้เข้าไปถึงหูของสองตัวน้อยที่แอบตัวอยู่ตรงหน้าต่าง “มันมากเกินไปแล้วน้า! ป้าคนนี้ทำแบบนี้กับม่ามี้ได้ไง พี่ชาย!เราต้องหาวิธีสั่งสอนให้เธอรู้ความน่ากลัวของพวกเราแล้ว!” “อืม” ซูอิโนะตอบอย่างซีเรียส แต่เห็นซูชอนจินกำลังทำตาโตจ้องมองเธอ “แล้วพี่คิดวิธีออกยังล่ะ?” “ยัง......” ซูอิโนะส่ายหน้าเบาๆอย่างหล่อเย็นชา “โธ่!” ซูชอนจินกล่าวว่าด้วยสายตาที่ผิดหวัง “มันคงจะดีถ้าปะป๋าอยู่ที่นี่ จะไม่มีใครมากล้ารังแกม่ามี้อีก!” พูดถึงสิ่งนี้ซูชอนจินก็นึกถึงสิ่งสำคัญเรื่องหนึ่ง “แต่ปะป๋าพวกเราคือใครล่ะ ถามม่ามี้ก็บอกว่าไม่รู้ น่าเบื่อจังเลย!”