บทที่ 10 รอม่ามี้กลับมา

ไม่สงสายว่า การแข่งขันครั้งนี้ซูซินหว่านเป็นผู้ชนะ ถังยัวหลีถูกกระตุ้นโดยคำพูดของซูซินหว่านแล้วได้เดินหนีออกจากห้องรับรอง VIP หลังจากถังยัวหลีออกจากห้อง เธอก็ปลดการปลอมตัวนิ่งของเธอ ฝ่ามือทั้งสองได้หล่นลงมาอยู่ข้างๆ กำมือของเธอที่กำแน่นจนเห็นเส้นเลือกสีน้ำเขียวชัดก็ได้ปล่อยออก สัญญาณทั้งหมดนี้ได้บ่งบอกว่า เรื่องราวอดีตนัน้ เธอไม่นิ่งเฉยเหมือนที่ปรากฏบนหน้าและเธอก็ยังไม่สามารถลืมมันได้อย่างสมบูรณ์ หลังจากนั้นไม่นาน ซูซินหว่านสูดหายใจลึก ๆ แล้วเช็ดความเปียกชื้นเล็กน้อยที่มุมดวงตาของเธอ เปิดประตูเดินออกไปด้วยสีหน้าปกติ แต่ไม่คาดว่า เพิ่งเดินออกจากห้องก็ได้เจอลูกน้อยสองตัวนี้ ซูซินหว่านไม่อยากให้เด็กคู่นี้ยุ่งกับงานของเธอมากเกินไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับภาพที่มีลูกค้ามาหาปัญเช่นนี้ เหยีบส้นสูงของเธอเดินไป “ทำไมมาอยู่ที่นี่? ม่ามี้บอกแล้วใช่มั้ยว่าทำงานอยู่ ให้ไปอยู่รอกับน้าเถียนๆก่อน” “ม่ามี้!” ซูชอนจินเห็นซูซินหว่านเดินออกมา รีบยกขาสั้นๆของเธอแล้ววิ่งไปหาซูซินหว่านอย่างตื่นเต้นและในขณะที่ใกล้ชิดกับซูซินหว่าน ก็ไม่ลืมที่จะตอบคำถามที่เธอถามมา “พี่ชายคิดถึงม่ามี้แล้ว ชอนจินกลัวว่าเขาจะร้องไห้ หนูเลยมาด้วยกับเขา!” ซูชอนจินพูดอย่างชาญฉลาดและจริงจัง ราวกับว่าสิ่งที่เธอได้กล่าวนั้นไม่มีความปลอมปนอยู่ น่าเสียดาย ข้ออ้างแบบนี้อาจหลอกคนอื่นได้ แต่หลอกซูซินหว่านนั้น เธอยังดูเล็กไปนิด “เธอนี่น้า!” ซู่ซินหว่านซึ่งคุ้นเคยกับลูกสาวเธอ ก้มตัวลงและบีบจมูกเล็ก ๆ ของเธอเบา ๆ ถอนหายใจโดยไม่รู้จะพูดเธอยังไง เห็นยัยตัวเล็กจู่ ๆ ก็เอามือของเธอโอบรอบคอของเธอ “ม่ามี้... ...” แตกต่างอย่างมากระหว่างก่อนและหลัง ทำให้ซูซินหว่านปรับตัวไม่ทันเลย “เป็นอะไรจ้า?” ซูซินหว่านอุ้มตัวน้อยขึ้นมา ยัยตัวน้อยอยู่ในอ้อมแขนของเธอและพูดอย่างโกรธว่า “ป้าคนเมื่อกี้ใจร้ายจังเลย รังแกม่ามี้แบบนี้ได้ไง!” เด็กเล็กไม่รู้จะซ่อนอารมณ์ของเธอยังไง แต่ก็เป็นเพราะความห่วงใยตรงๆแบบนี้ ซึ่งทำให้หัวใจของซูซินหว่านอบอุ่นและกอดเธอแน่นขณะที่ปลอบโยนเธอ “เด็กโง่ตัวน้อยเอ๋ย นี่เป็นงานของม่ามี้! เชื่อใจได้เลยว่าม่ามี้สามารถจัดการได้!” ซูซินหว่านพูดเบา ๆ ดูเหมือนจะไม่ได้คิดเรื่องนี้มาก แต่เด็กน้อยส่ายหัวอย่างไม่เชื่อ “ถ้าหาเจอปะป๋าก็ดีแล้ว ถ้าเขาอยู่ ม่ามี้ก็ไม่ต้องทำงานเหนื่อยใจอีกต่อไป!” คำพูดของเด็กน้อยทำให้ซูซินหว่านหัวเราะและหอมแก้มเธอพูดว่า “ตัวน้อยของม่ามี้จริงๆเลย แต่ม่ามี้ชอบงานนี้มากและไม่รู้สึกลำบาก ตอนนี้เธอยังเด็กพวกนี้ไม่ใช่สิ่งที่เธอควรกังวล!” ซูซินหว่านพูดและดูเวลาที่นาฬิกาของเธอไปด้วยว่า “เดียวม่ามี้ยังมีงานที่ต้องทำ หนูกับพี่ชายไปหาน้าเถียนเถียนที่ห้องพัก รอม่ามี้กลับมาได้มั้ยเอ๋ย?” “งั้นก็ได้!” ยัยตัวน้อยทำหน้าไม่ค่อยยินยอม แต่ก็ตอบเธออย่างน่ารัก ซูอิโนะจับมือพาเธอเดินไปทางห้องพัก หลักจากสองตัวนี้หาไปในสายตา ซูซินหว่านหันหลังเดินไปทางห้องฺทำงานหัวหน้า lisa