已经是第一章了
บทที่ 124 ลูกเป็นของฉันคนเดียว
ง่าย ๆ หนึ่งประโยคทำให้จู่ ๆ ประสาทของซูซินหว่านรัดแน่นขึ้นมา
หันมามองลี่หานเซียวด้วยหน้าที่ตื่นตัวว่า
“หมายความว่ายังไง？ลี่หานเซียว ฉันรับปากว่าจะให้พวกเขารู้จักบรรพบุรุษเมื่อไหร่แล้วล่ะ ？”
ซูซินหว่านไถ่ถามด้วยใบหน้าที่เยือกเย็นและเสียงที่กดต่ำด้วยความโมโห
ถ้าหากไม่ใช่เวลานี้ลูกอยู่ใก
已经是最新一章了
加载中
