บทที่ 2: แกคุกเข่าลงเดี๋ยวนี้

“ พิงกี้ เธอบ้าไปแล้วหรือ?! ” เควินผลักพิงกี้ออกอย่างแรง และยกมือเช็ดริมฝีปากที่เปียกชุ่ม สายตาที่เย็นชาของเขา ใบหน้าที่หล่อเหลาแสดงออกอย่างโกรธแค้น พิงกี้ล้มลงที่พื้นอย่างแรง เจ็บจนร้องโอ๊ย แต่เธอกลับยิ้ม “ ใช่ ฉันบ้าไปแล้ว ” เสียงของเธอเบามาก เบาเหมือนควันที่กำลังจางหายไป “ ถ้าฉันไม่บ้า แล้วจะขึ้นเตียงพี่เขยตัวเองได้ยังไง? แถมยังมีอะไรไปตั้งหลายครั้ง เพราะว่าสบายหรือ? ” “ หุบปาก! ” เควินพูดอย่างเย็นชา เรื่องของเมื่อคืนเป็นเรื่องที่เขาไม่อยากได้ยินที่สุด! แววตาที่ดุร้ายรู้สึกมืดมนขึ้นมากระทันหัน เขายื่นมือออกมาบีบที่ลำคอของพิงกี้ แววตาเขาเหมือนมีดที่แหลมคมทิ่มไปที่เธอ “ ถ้าเธอพูดอีกคำนึง ฉันจะไม่ให้เธอมีชีวิตรอดถึงพรุ่งนี้ ! ” “ แค้กๆๆ...” ออกซิเจนค่อยๆน้อยลง ใบหน้าของพิงกี้แดงก่ำ และไอขึ้นมาอย่างรุนแรง ถึงจะเป็นแบบนี้ ดวงตากลมโตของเธอก็ยังยิ้มอยู่ มองดูเควินอย่างไม่เกรงกลัว เสมือนว่าถึงเขาจะบีบคอเธอให้ตาย เธอก็ขี้เกียจที่จะต่อต้าน ในเมื่อขวดแก้วนี้ก็กำลังจะแตกอยู่แล้ว มือใช้แรงบีบอย่างไม่หยุด ในใจเควินมีความรุนแรงอย่างห้ามไม่ได้ แค่นิดเดียว เหมือนลำคอที่ขาวเรียวจะถูกบีบจนแหลกจริงๆ แต่ว่า....สีหน้าที่ยอมจำนนต่อชีวิตของพิงกี้ ทำให้เขานึกถึงเมื่อคืนเธอร้องไห้คุกเข่าของร้องให้เขาปล่อยเธอ และหน้าตาที่กรีดร้องจนเสียงแหบ ไฟแค้นยิ่งอยู่ยิ่งลุกท่วมในใจ “ เควินคะ อย่าค่ะ! ” เสียงร้องตกใจคำนึง ลิสารีบเดินไปที่ข้างเตียง แต่ว่าเดินไปแค่ก้าวสองก้าว ก็เริ่มเอามือกดไว้ตรงอกด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด “ ลิสา คุณมีโรคหัวใจ อย่าร้อนใจนะ! ” สีหน้าธีระตื่นตระหนก และเดินไปตะคอกใส่พิงกี้ “ตอนนี้เธอพอใจแล้วใช่ไหม? ที่ทำให้ ลิสาเครียดตาย ต่อไปทุกอย่างของตระกูล ดำรงกูลก็เป็นของเธอคนเดียวแล้วสินะ ต่อไปก็จะไม่มีใครแย่งตำแหน่งคุณหนูดำรงกูลกับเธออีกสินะ!” เควินขมวดคิ้วแน่น ตอนนี้ใช่เวลามาพูดเรื่องแบบนี้หรือ? ปล่อยมือจากพิงกี้ออก เขาสวมใส่เสื้อผ้าด้วยความว่องไวและรีบอุ้มลิสาก้าวเท้าเดินออกไปอย่างไว ธีระจ้องพิงกี้ด้วยสายตาดุร้ายเสร็จ จากนั้นก็รีบตามหลังเควินไปด้วยความเป็นห่วงลลิสา ห้องที่กว้างใหญ่ พริบตาเดียวก็รู้สึกโล่ง พิงกี้ล้มลงไปที่เตียง เธอสูดอากาศเข้าไปลึกๆ ปอดที่ปวดแสบเพราะขาดอากาศค่อยๆรู้สึกดีขึ้นหลังจากมีออกซิเจนเข้าไปหล่อเลี้ยง รอยยิ้มในดวงตาเหมือนดอกไม้ไฟ ดวงตาที่อยู่ในค่ำคืนที่มืดมนค่อยๆหนาวเย็นลง สุดท้ายก็สลายไปจนมองไม่เห็น คนอย่างลิสาจะเครียดตาย? ทุกอย่างในวันนี้ ก็อยู่ในแผนการของเธอไม่ใช่หรือ? เมื่อวานคืองานแต่งของเธอกับธีระ นึกถึงลิสาถือแก้วไวน์มาให้เธอด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม พิงกี้ก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว เพื่อวางแผนปองร้ายเธอ แม้แต่เควินคู่รักเธอยังยอมเสียสละให้ ช่างใจกล้าจริงๆ! หลังจากหมั้นไปวันเดียวก็ไปยั่วยวนพี่เขย คำครหาที่หนักหนานี้ทำให้คนรังเกียจ...ยิ่งไปกว่านั้น ลิสายังถูกเธอเครียดตาย นี่ก็เป็นคำครหาที่หนักขึ้นไปอีก! ครั้งนี้ พ่อแม่ใจบุญของตระกูล ดำรงกูล คู่นั้นจะมีปฎิกิริยายังไงนะ? ครั้งก่อน เขาทั้งสองก็บอกแล้วถ้าเธอก่อเรื่องที่อับอายขายขี้หน้า ถ้าจงใจจะทำร้ายลลิสาอีก ถึงเธอจะเป็นลูกแท้ๆ และถึงลลิสาจะเป็นแค่ลูกเลี้ยง พวกเขาก็จะไล่เธอออกจากบ้าน เพื่อไม่ให้เธอทำลายชื่อเสียงของตระกูลอีก ----กลับถึงบ้าน ดำรงกูล เพิ่งเดินไปถึงห้องรับแขก พิงกี้ก็ได้ยินเสียงที่โกรธกริ้ว “พิงกี้ แกยังมีหน้ากลับมาอีกหรือ？” เงามืดนึงเขยี้วงมาที่พิงกี้ แต่เธอหลบหลีกได้ทัน ที่เขี่ยบุหรี่เขยี้วงลงมาจนแตกสาแหรกขาด และตามมาด้วยรีโมทแต่หลบไม่ทัน เขยี้วงมาใส่ที่หน้าผากจนเจ็บจี๊ด พิงกี้มองดูที่โซฟา เห็นชาตรีกับมาลาตีเหมือนกำลังจะพิพากษาคดียังไงอย่างงั้นเลย เธอยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยหัวเราะเยาะตัวเอง เธอรู้ตั้งนานแล้วว่าเธอไม่มีโอกาศได้แก้ตัว “ แกคุกเข่าลงเดี๋ยวนี้ ”