บทที่ 6: แขนพลิกไปข้างนึง

“ พิงกี้ นี่เธอทำอะไร?! ” เสียงตวาดคำนึง ผู้ชายที่สูงหล่อมาพร้อมความโกรธ พิงกี้เพิ่งหันมามอง ก็ถูกเควินที่เดินเข้ามาผลักจนล้ม ขาโซเซยืนไม่นิ่ง เอวที่บอบบางชนกับขอบแหลมของเตียงพอดี เจ็บจนเธอหายใจเข้าลึกๆเลยทีเดียว เธอยังไม่ได้ร้องไห้ แต่ลสิกลับร้องไห้ก่อนแล้ว “ เควิน ในที่สุดพี่ก็มาเสียที ”ลิสากัดริมฝีปากไว้และเอามือลูบใบหน้าที่บวมแดง ดวงตาที่แวววาวน่าสงสารมองไปที่เควิน “ ถ้าคุณไม่มาฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว? ” “ ผมมาแล้ว ดูซิใครกล้าลงมือกับคุณอีก! ” เควินพูดและสายตาที่เย็นชามองที่เธอ “ เมื่อกี๊เธอใช้มือข้างไหนตบที่หน้าลิสา? ” “ เควิน คุณอย่าโทษน้องเลยค่ะ เธอ...เธอก็แค่ชอบคุณมาก ถึงได้ทำกับฉัน.... ฉันเข้าใจค่ะ” ลิสาจับเสื้อเควินไว้ เธอรู้จักกับเควินมาตั้งหลายปี ย่อมรู้วิธีง่ายๆที่จะทำให้เขามีอารมณ์โกรธขึ้นมา คำนี้พูดออกมาดูเหมือน เธอเป็นคนรู้จักเอาใจเขามาใส่ใจเรา แต่เธอรู้ว่าเควินต้องโกรธล้านเปอร์เซ็นต์ เพราะว่า สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดก็คือการราวีของ พิงกี้ ! “ แต่ผมไม่ชอบเธอ ” เควินสีหน้านิ่งเหมือนน้ำ พิงกี้เงยหน้าขึ้นมาก็สบตากับแววตาที่ได้ใจของลิสา เธอรู้สึกขยะแขยงไม่ใช่น้อยๆ! แต่ว่า....เธอไม่ได้เสียใจมากเหมือนอย่างที่ลิสาคิดไว้....เควินไม่ชอบเธอ เธอไม่ใช่เพิ่งจะรู้วันนี้ ตอนนี้เธอตายใจแล้ว หัวใจตายด้าน แล้วจะรู้สึกเสียใจได้ยังไง? “ ใช่ ฉันตบเธอจริงๆ แล้วจะทำไม?! ” พิงกี้ไม่อยากอธิบาย แต่เธอรู้สึกกลืนความโมโหนี้ไม่ลงจริงๆ “ ลิสาทำให้ชื่อเสียงฉันอื้อฉาว หาจิ๊กโก๋ปลอมตัวเป็นตำรวจและนักข่าวมาหยามหน้าฉัน ฉันตบเธอมีความผิดด้วยหรือ? ยายสมศรีก็เป็นยายของเธอเหมือนกัน แต่เธอ.....โอ๊ย!” พูดยังไม่ทันจบ ข้อมือของพิงกี้ก็ถูกเควินจับไว้เจ็บจนส่งเสียงร้องออกมา คำพูดที่เหลือพูดไม่ออกอีก ผู้ชายที่สูงใหญ่เหมือนก้อนเมฆที่มืดครึ้มก้อนนึง ที่คลอบคลุมเธอไว้ในที่ทึบ บรรยากาศเต็มไปด้วยความเยือกเย็นและมืดมน แววตาเควินโกรธจนเหมือนมีคลื่นทะลซัดมาอย่างแรง เขาจ้องไปที่ใบหน้าขาวเนียนของเธอ น้ำเสียงเย็นชา “พิงกี้ เธอนี่ใจกล้าไม่เบาเลยนะ! ทำผิดแล้วไม่ยอมรับผิดแถมยังมากล่าวหาคนอื่น นี่หรือที่เธอถูกสั่งสอนมา?!” พิงกี้ยิ้มเบาๆพร้อมพูดประชด “คุณเควิน คุณนี่ตาบอดหูหนวกหรือ? ในเมื่อฉันพูดอะไรคุณก็ไม่เชื่อ งั้นก็ลงมือเลย คุณไม่ใช่อยากเอาคืนให้ลิสาหรือ? มาเถอะ ฉันยอมให้คุณฆ่าแกง!” กระดูกที่แขนเหมือนกำลังจะถูกบีบให้เละ แต่ว่าที่เจ็บกว่าคือตรงหัวใจ ไม่ว่าลิสาทำอะไรไป คนอื่นก็เชื่อเธอ ทุกคนต่างก็ช่วยเธอร้องความไม่เป็นธรรม แต่เธอ สูญเสียไปเท่าไหร่ก็ไม่มีใครเชื่อว่าเธอคือผู้เสียหาย โลกนี้มันช่างบัดซบจริงๆ! “ ถ้าไม่สั่งสอนเธอ เธอก็ไม่หลับไม่จำ! ” แววตาที่หนักแน่นของเควิน เขาใช้แรงดึงแขนเธออย่างแรง เขาเกิดมาในกองกำลังพิเศษ ลงมือก็ย่อมโหดและรุนแรงอยู่แล้ว แขนขวาที่พลิกถูกแกว่งไปมาอยู่บนอากาศ และดิ่งลงมาที่ข้างกาย ความเจ็บปวดที่สุดแสนจะทน ทำให้หน้าผากเธอมีเหงื่อไหลออกมา “แค่นี้พอแล้วหรือ? เธอยังจ้องคุณอยู่เลย ทำไม่สั่งสอนฉันหนักกว่านี้หน่อย เธอจะได้รู้สึกดีใจ?” เจ็บจนหน้าซีด แต่พิงกี้ยังมีรอยยิ้มที่งดงาม “ คุณอย่าดูผิวเผินว่าคุณลิสาเป็นคนอ่อนโยนนะ ที่จริงเธอแทบอยากจะให้ฉันตายด้วยซ้ำ ” เควินสีหน้าไม่ดีและนิ่งเงียบไป เขาไม่ลงมืออีก พิงกี้ก็ย่อมไม่ดื้อด้านไปหาความเจ็บปวดเองอยู่แล้ว เธอไม่โง่สักหน่อย เธอหยิบของๆตัวเองเตรียมจากไปด้วยความลำบาก ก่อนไป เธอมองไปที่เควิน “ฉันถูกคนของตระกูลบุญถาว สั่งสอนมาจนโต ถึงฉันจะไม่มีกิริยามารยาทที่งดงาม ตอนนั้นตระกูล บุญถาวรสลับฐานะของฉันกับลิสา แต่กลับไม่มีกะจิตกะใจมาสั่งสอนฉัน ตอนนี้ฉันตบหน้าลูกสาวเขา ก็บอกได้เพียงว่าแค้นชำระด้วยแค้น! ถ้าคุณจะโทษก็ไปโทษคนของตระกูล บุญถาวรดีกว่า! มาลงมือกับฉันหรือ เฮ้อ ช่างเป็นคนไม่เอาถ่านเลย!”