บทที่ 7:เควิน ช่างโหดกับเธอจริงๆ!

พูดต่อหน้าอย่างเปิดเผยและแอบแฝงด้วยคำประชด พอพูดจบ พิงกี้ก็เดินจากไปอย่างร่าเริง ที่จริงคำพูดเหล่านี้เธอไม่พูดก็ได้ ไม่มีเรื่องก็ย่อมดีกว่ามีเรื่องอยู่แล้ว อย่าไปยั่วโมโหคุณเควินนี่ถึงจะเป็นวิธีที่ถูกต้อง ไม่งั้นถ้าเขาโมโหขึ้นมา คนที่จะเสียผลประโยชน์ก็คือตัวเอง แต่ว่าเธอมีความสุข ถ้าสามารถทำให้ลิสาไม่สบายใจ มือที่อยู่ใต้ผ้าห่มกำหมัดไว้แน่น สีหน้าลิสาดูไม่ดีเลย แววตามีความโกรธแค้นซ่อนอยู่ เธอเกลียดที่สุดเวลามีคนมาพูดถึงชาติกำเนิดที่ต่ำต้อยของเธอ และยิ่งกลัวจะไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลบุญถาวร ถึงแม้ตอนนี้เธอก็ยังคงเป็นคุณหนูของตระกูลดำรงกูลอยู่ กิริยาท่าทางของคนรอบข้างก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลง แถมยังยอมรับเธอ ชอบเธอ แต่เธอก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี สิ่งเหล่านี้เหมือนก้างที่ติดอยู่ในคอ “เควินคะ คุณจะรังเกียจชาติกำเนิดของลิสาไหมคะ? ” ลิสากัดริมฝีปากไว้ แววตาที่น่าสงสารมองไปที่เควิน “ ลิสาเป็นแค่ลูกเลี้ยงของตระกูลดำรงกูล ก็ไม่รู้ว่า คุณป้ากับคุณลุงจะรังเกียจชาติกำเนิดของลิสาไหม? ” ถึงในนามเขาเป็นว่าที่สามีเธอ แต่ว่า เรื่องนี้เธอเป็นคนพูดเอง ตระกูลภิรมย์ภักดี ยังไม่ได้ยอมรับเลย เธอกังวลว่าจะตัวเองผ่านด่านบ้านเขาไม่ได้ “ ไม่ต้องคิดมาก คุณเป็นคนที่ผมเลือกจะอยู่ชีวิตด้วย ไม่เกี่ยวกับทางบ้าน ” น้ำเสียงเขาอ่อนลงเยอะ แต่ยังคงความเคร่งครัดและเย็นชาอยู่ ลิสารู้สึกผิดหวังมาก ดูท่าแล้วทางบ้านของเขาเหมือนไม่ชอบใจเธอสักเท่าไหร่ ไม่งั้นเควินไม่พูดอย่างนี้หรอก พอถึงหน้าห้องโถงโรงพยาบาล พิงกี้รีบไปจองคิวตรวจฉุกเฉินให้ตัวเองที่แผนกกระดูก แขนบขวาของเธอถูกเควินทำจนพลิก แบบนี้ต่อไปคงไม่ไหว ไม่เพียงแค่เจ็บจนทนไม่ไหว แต่ทำอะไรก็ไม่สะดวกด้วย พอจองคิวเสร็จ รอครึ่งชั่วโมงพยาบาลถึงเรียกชื่อเธอ พอเดินเข้าไปในห้องสบตากับคุณหมอ สายตาที่มีเซนส์สังเกตุเห็นแววตาของหมอแปลกๆ “ คุณชื่ออะไร? ” “พิงกี้ค่ะ ” “ แขนข้างขวาพลิกใช่ไหมครับ? ” “ ใช่..ค่ะ ” “ เสียใจด้วย แขนของคุณที่นี่รักษาไม่เป็น ” “ รักษาไม่เป็นหรือไม่อยากรักษาคะ? ” ในใจเธอด่าเควินเหมือนหมาหน้าเลือด ริมฝีปากที่ชมพูระเรื่อของพิงกี้ยิ้มขึ้นมา และพูดอย่างไม่แคร์ “ ถึงแม้คุณจะเป็นหมอที่ไม่มีจรรยาบัญ แต่ยังดีตรงที่เมืองใหญ่เมืองนี้  ไม่ได้มีหมอรักษากระดูกแค่คุณคนเดียว” หมอขยับแว่นตาและมองเธอด้วยความสงสาร “ คุณพิงกี้ ผมว่าคุณกลับไปที่บ้านดีกว่า ถ้าไม่อย่างนั้นก็ต้องไปรักษาที่เมืองอื่นแล้วครับ ” เป็นอย่างที่คิดจริงๆด้วย! พิงกี้กำมือซ้ายไว้แน่นจนเล็บจิกไปที่อุ้งมือแล้วยังไม่มีความรู้สึก เควิน...... ช่างโหดกับเธอจริงๆ! นี่เขากำลังจะให้เธอเจ็บและรู้ว่าผลของการขัดคำสั่งเขาเป็นยังไงใช่ไหม?! ---------พิงกี้กลับถึงบ้านก็สามทุ่มแล้ว ชาตรีกับมาลาตีต่างก็ยังไม่นอน กำลังนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา พอเห็นเธอกลับมา มาลาตียิ้มอย่างเย็นชา สีหน้าเหมือนขี้เกียจเหลียวมองเธอ “ พ่อคะ แม่คะ ” พอทักทายเสร็จ เธอเตรียมจะขึ้นห้องพักผ่อน แต่ถูกชาตรีเรียกตัวไว้ “แกรอก่อน!” “ พ่อมีธุระอะไรอีกหรือคะ? ” “ ก็แหงอยู่แล้ว! ” ชาตรีลุกขึ้นมาพร้อมสีหน้ามืดคล้ำ และมองดูแขนของเธอพร้อมเค้นถาม “ วันนี้แกตบหน้าพี่สาวแก แถมยังถูกคุณเควินมาเห็นเข้า? ” พิงกี้เม้มปาก “ ใช่ค่ะ ” เธอไม่อยากอธิบาย เพราะยังไงพวกเขาก็รำคาญที่จะฟัง “ แกดูแกซิ ทำไมฉันถึงคลอดลูกอย่างแกออกมาได้นะ?! ” ชาตรีเครียดอย่างหนักพร้องส่งเสียงตะคอกเหมือนเสียงฟ้าร้อง “ แกไสหัวออกจากบ้านหลังนี้เดี๋ยวนี้ ! นารี ไปเอาสัมภาระเธอมา เร็วๆหน่อย! ” นี่จะไล่เธอออกจากบ้านหรือ? พิงกี้รู้สึกหัวใจหนาวเย็นถึงขีดสุด