บทที่125 แชทภายใน

บทที่125 แชทภายใน เป้ยฉ่ายเวยโทรหาคุณหยาง เธอบอกข้อแนะนำของฉูเจ๋อหยางให้คุณหยางฟัง คุณหยางไม่ตอบสนองในทันที หลังจากที่หล่อนขบคิดและให้เธอรอสายอยู่นาน หล่อนก็กล่าวขอบคุณเธอครั้งหนึ่ง หลังจากนั้นทั้งคู่ก็วางสาย เธอใช้คอมพิวเตอร์เพื่อตรวจสอบข้อมูล ไม่นานก็มีกล่องข้อความปรากฏขึ้น ---ซือซือ ฉูเจ๋อหยางรับปากว่าจะให้สัมภาษณ์เมื่อไหร่ เป้ยฉ่ายเวยจำได้ว่านี่เป็นบัญชีที่เสี่ยวหยาเคยบอกให้เธอลงทะเบียนไว้ ราชาไก่เขย่าเป็นรหัสชื่อของซือซือ ขี่หอยทากไปเที่ยวคือเสี่ยวเหยา จากนั้นพวกหล่อนก็ตั้งชื่อให้เธอซึ่งพวกหล่อนบอกว่าเหมาะกับเธอมาก ข้าท้องแล้ว ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจ และพยายามจะต่อต้าน แต่มันก็ช่วยอะไรไม่ได้ บัญชีทั้งสามคนได้ถูกสร้างขึ้นแล้ว เธอเป็นแค่คนหมู่น้อย ทุกครั้งที่เปิดคอมพิวเตอร์ขึ้นมาเธอก็จะเห็นว่าราชาไก่เขย่าดึงหอยทากไปเที่ยวเข้าไปในกรุ๊ป และพูดคุยกันอย่างถึงพริกถึงขิง เป้ยฉ่ายเวยเห็นหน้าจอคอมพิวเตอร์เริ่มสั่น เธอพบว่าตัวเองคิดไปไกลแล้ว และเธอก็อายที่จะกลับคำ ---ฉันลืมไปแล้ว ---เธอนี่น่าโมโหชะมัด รีบไปถามเลย ทำให้เรียบร้อยภายในพักกลางวันล่ะ! ไม่อย่างนั้นฉันจะหาทาง ลากเธอไปสัมภาษณ์ด้วย ---ต้องทำกันอย่างนั้นด้วยหรอ ---เธอยังมีเวลาสามชั่วโมง เป้ยฉ่ายเวยปิดกล่องข้อความไป ตอนนี้คนเยอะแยะ ดุ่มๆเข้าไปไม่ดีแน่ ต้องโทษแคชเชียร์เมื่อคืนนี้ เธอไม่มีทางสลัดเรื่องนี้ออกจากหัวได้ เธอดึงรหัสประจำตัวพนักงานทั้งบริษัทขึ้นมา เธอตั้งใจทำมันอย่างจริงจัง และก็พบรหัสพนักงานของฉูเจ๋อหยาง เขาไม่ได้ตั้งชื่อเอาไว้ มันแสดงขึ้นมาเป็นรหัสพนักงานดั้งเดิม ID：780277 เป้ยฉ่ายเวยออฟไลน์ไว้และเพิ่มรหัสพนักงานของฉูเจ๋อหยางไว้ที่ข้อมูลของตน เธอไม่ต้องการให้ฉูเจ๋อหยางเห็นมัน ไม่อย่างนั้นคนอื่นอาจจะทักเข้ามาก็ได้ หลังจากส่งข้อความไปสิบนาที ข้อความนั้นดูเหมือนจะจมหายไปในมหาสมุทร ไม่เห็นน้ำกระเพื่อมเลยแม้แต่น้อย เป้ยฉ่ายเวยถอนหายใจด้วยความผิดหวัง ฉูเจ๋อหยางไม่ได้เล่นอินทราเน็ตจริงๆ แต่ว่าเสี่ยวหยาเคยบอกว่า ถ้ามีคนแปลกหน้าเพิ่มเราเข้าไป ปกติก็จะมีข้อความไปแจ้งเตือน ถ้าดูตามลักษณะนิสัยของฉูเจ๋อหยางแล้ว น่าจะไม่ได้ติดตั้งโปรแกรม และก็คงไม่มีใครกล้าเพิ่มเขาในรายชื่อแน่ๆ ผ่านไปสองชั่วโมง เมื่อเป้ยฉ่ายเวยเลิกหวังแล้ว อยู่ๆกล่องข้อความเล็กๆก็ปรากฏขึ้นที่มุมด้านล่างของหน้าจอ มันแจ้งว่าอีกฝ่ายตกลงที่จะเพิ่มคุณเป็นเพื่อน เป้ยฉ่ายเวยดีใจจนลิงโลด เธอแทบกระโดดลุกขึ้นแต่เพียงครึ่งตัว เมื่อเธอเห็นสายตาของทุกคนที่จ้องมา เธอก็รีบนั่งลงอย่างสงบเสงี่ยม เธอกลั้นลมหายใจและเปิดดูข้อความ ID：780277 ส่งข้อความถึงคุณ ---เป้ยฉ่ายเวยรึ เป้ยฉ่ายเวยตอบในทันที ---ฉันเองฉันเอง ---ชื่อเธอนี่มันอะไรกัน ---... เป้ยฉ่ายเวยไม่รู้จะพูดว่าอย่างไร ---เปลี่ยนซะ ---ซือซือกับเสี่ยวหยาเป็นคนตั้งไม่ได้เกี่ยวกับฉัน ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอสามารถเปลี่ยนได้เพียงครั้งเดียว ครั้งนี้เปลี่ยนเป็นฉูเจ๋อหยางที่พูดไม่ออก ผ่านไปห้านาที เขาก็ยังไม่ได้ตอบอะไร หรือว่าจะโกรธ เป้ยฉ่ายเวยลังเลอยู่ที่แป้นพิมพ์อยู่หลายหน ---ฉูเจ๋อหยางคุณยังอยู่รึเปล่า พวกเขาล้อเล่นกันน่ะ เพื่อความสะดวกในการแชท อยู่ในกลุ่มกันสามคนจะได้ไม่ต้องมึนกับรหัสพนักงาน ที่จริงฉูเจ๋อหยางกำลังดำเนินการกับคดีที่สำคัญมากอยู่ เมื่อเห็นรหัสพนักงานที่ไม่เคยคุยด้วยโผล่ขึ้นมา ข้อความเตือนว่าต้องการเพิ่มเขาเป็นเพื่อนพร้อมข้อความเขียนว่านี่เวยเวยเองพร้อมกับหน้ายิ้ม ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าผู้หญิงงี่เง่าคนนั้นจะทำเรื่องแบบนี้ แต่เมื่อเห็นชื่อที่แสดงบนหน้าจอของเธอ สีหน้าเขากลับไม่ค่อยดี เมื่อรู้ว่าไม่สามารถเปลี่ยนชื่อได้เขาก็ไม่ตอบ ไม่คิดเลยว่าเมื่อเป้ยฉ่ายเวยส่งข้อความไป พวกเธอทั้งสามคนก็กลายเป็นกลุ่มเดียวกัน ---ดึงผมเข้าไปด้วย เป้ยฉ่ายเวยกระดิกนิ้วสองครั้ง เธอแทบทรุดลงไปกองที่พื้น ฉูเจ๋อหยางต้องการเข้ากลุ่ม นี่มันเรื่องล้อเล่นรึเปล่า เธอตื่นตาตื่นใจ ยกมือขึ้นขยี้ตาหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็พบว่าข้อความนั้นยังคงอยู่ มีคำว่าเสร็จแน่แปะอยู่บนหน้าผากเธอแล้ว เธอรีบไฟลนก้นไปถามอวี๋ซือซือ ---จะให้ฉูเจ๋อหยางตอบตกลงต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนิดหน่อย อวี๋ซือซือตอบกลับในวินาทีถัดไป ---ฉันไม่มีปัญหา อย่างไรเสียคนที่ฉูเจ๋อหยางต้องการจริงๆก็คือเวยเวย ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอสักหน่อย ---ได้ ฉันรู้แล้วว่าต้องทำอย่างไร เป้ยฉ่ายเวยปิดกล่องข้อความ และพูดกับฉูเจ๋อหยางต่อ ---ฉันตกลง แต่ว่าคุณต้องรับปากว่าจะให้ซือซือสัมภาษณ์ ---ได้ แต่ห้ามเปิดเผยตัวตนของผม ---ทราบแล้ว ไม่เปิดเผยก็ได้ แค่ตรวจสอบ ID เอาก็รู้แล้ว แต่ไม่นานนักเป้ยฉ่ายเวยก็เห็ยว่าฉูเจ๋อหยางเปลี่ยนรหัสพนักงานไปเป็นชื่อเสียแล้ว ล้วนเป็นของข้า “หมายความว่าไง!!” เป้ยฉ่ายเวยจ้องคำไม่กี่คำตรงหน้า และอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา สายตาเจ็ดแปดคู่หันมาจ้องเธอเขม็ง เป้ยฉ่ายเวยเผลอตะโกนสิ่งที่คิดออกมา เธอพูดกับฝูงชนอย่างเขินอาย “ขอโทษค่ะ บังเอิญเจอเรื่องที่ไม่เข้าใจ ขอโทษทุกคนด้วยค่ะ” คิดว่าเป็นเรื่องใหญ่โต ทุกคนกลอกตาและเริ่มทำงานกันอีกครั้ง เป้ยฉ่ายเวยจับเก้าอี้และนั่งลงอีกครั้ง เธอใช้ชื่อข้าท้องแล้ว ฉูเจ๋อหยางใช้ชื่อล้วนเป็นของข้า ทำไมพอคิดแล้วก็ต้องหน้าแดง คิดไปเอง คิดไปเองแน่ๆ เสียงติ๊งติ๊งดังสองครั้ง หน้าจอกรุ๊ปสาธารณะส่งข้อความมา ข้าท้องแล้วได้เชิญล้วนเป็นของข้าเข้าร่วมกลุ่ม ทั้งสองคนในกรุ๊ปรีบกระโจนเข้ามา ขี่หอยทากไปเที่ยว---คนนอก คนนอก ฉันได้กลิ่นคนนอกเข้ามา ราชาไก่เขย่า---ชื่อใครทำไมน่าเกลียดแบบนี้ เวยเวยเธอไม่ได้ดึงหลี่จื่อเชียนเข้ามาใช่ไหม บริษัทของเขาก็ไม่ได้อยู่ในตึกเรานี่นา ข้าท้องแล้ว---แค่เพื่อนร่วมงานคนหนึ่ง ---ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น พวกเธอถามกันเอาเองแล้วกัน เป้ยฉ่ายเวยตอบเท่านั้นและไม่ได้พูดอะไรต่อไปอีก หากว่าพวกเขาสามารถถามให้รู้ได้ นั่นนับว่ามีความสามารถมาก ไม่ว่าอวี๋ซือซือและหลูเสี่ยวหยาจะจู่โจมอย่างไร IDล้วนเป็นของข้าก็เหมือนจะไม่เคยมีอยู่จริง นอกจากชื่อที่ปรากฏเด่นชัด แต่กลับไม่มีการตอบสนองใดๆ เป้ยฉ่ายเวยภารกิจที่รับปากกับซือซือเสร็จแล้วเธอก็กลับมาจัดการกับฉูเจ๋อหยาง เธอเริ่มมองหาร่องรอยของคดี อวี๋ซือซือดูเหมือนจะยังไม่ตายใจ เธอเริ่มส่งแชทส่วนตัวหาเป้ยฉ่ายเวย ---เวยเวย เธอรีบบอกความจริงมาซะว่า IDล้วนเป็นของข้านี่เป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ---ซือซือ ไม่ใช่ฉันไม่บอก เธอลองถามดูเองก็ได้ วางใจเถอะ โดยปกติแล้วคนคนนั้นไม่ค่อยออนไลน์ ถือว่าคนคนนั้นไม่มีตัวตนซะก็แล้วกัน เป้ยฉ่ายเวยคิดว่าฉูเจ๋อหยางทำงานยุ่งคงจะไม่มีเวลาเข้าอินทราเน็ต เธอคาดว่าอีกไม่กี่วันก็ค่อยบล็อกเขาออกจากกลุ่มไปก็ได้ อวี๋ซือซือฮัมเพลงและไม่พูดอะไร เธอไม่มีความคิดเลยสักนิดเลยว่าบุคคลนั้นจะเป็นฉูเจ๋อหยาง เพราะเธอค่อนข้างเชื่อมั่นเหมือนกับเวยเวย ว่าคนอย่างฉูเจ๋อหยางคงไม่มีทางเข้ากลุ่มกับสังคมออนไลน์อย่างแน่นอน เพื่อความปลอดภัย เป้ยฉ่ายเวยยังเตือนเธออีกประโยค --จำไว้อย่าคุยเรื่องที่ไม่ควรพูดในกรุ๊ป ฉันไม่อยากให้เสี่ยวหยารู้เรื่อง --รู้แล้วน่า เธอคิดว่าฉันสมองกลวงเหมือนเธอหรือยังไง เป้ยฉ่ายเวยส่งหน้าโกรธไปให้หล่อน อวี๋ซือซือก็กลับไปแชทต่อกับหลูเสี่ยวหยาต่อ หัวข้อในการแชทก็คือ คนงามที่สุดในตึกสิบคน พวกหล่อนแทบจะพูดออกมาหมดแล้ว พรุ่งนี้ก็จะประกาศผลแล้ว เป้ยฉ่ายเวยก็อดไม่ได้ที่จะเปิดเข้าไปดู ชื่อที่หนึ่งชื่อที่สอง เธอคุ้นหน้าเป็นอย่างดี คนแรกไม่ต้องพูดถึงก็คือฉูเจ๋อหยาง แต่ไม่รู้ว่ารูปนี้เป็นใครที่ถ่ายเขาเอาไว้ ฉูเจ๋อหยางกำลังพูดอยู่ในที่ประชุม มีบุคลิกของผู้บริหาร ดวงตาคมลึก เต็มไปด้วยความสงบเยือกเย็น ดูแล้วก็น่าจะเป็นอย่างนั้น คนที่สองคือเสิ่นเย่า ผู้ช่วยเหลือเธอตอนที่เธอตกที่นั่งลำบาก เธอยังติดหนี้เขาเป็นข้าวอยู่สองมื้อ ไม่คาดคิดว่าเขาจะเป็นเจ้านายของซือซือ… โลกจะกลมอะไรขนาดนี้…