บทที่ 1 เลิกลา

พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของมาร์วินแฟนหนุ่มของเธอ เธอข้ามน้ำข้ามทะเลมาเพื่อฉลองวันเกิดให้กับเขา หญิงสาวที่ในตอนแรกอยากจะมาเซอร์ไพรส์แฟนหนุ่ม แต่สุดท้ายกลับเป็นตัวเธอเองที่ต้องเจอเรื่องเซอร์ไพรส์กว่า หลังจากลงจากเครื่อง เธอเรียกรถแท็กซี่เพื่อจะไปหาคนรัก แต่เคราะห์ซ้ำกรรมซัด รถยนต์คันที่เธอนั่งกลับพลิกคว่ำ โชคดีที่เธอไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสมีเพียงแผลถลอกที่แขนเล็กน้อยเท่านั้น เธอถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล หลังจากที่ตื่นขึ้นมาเธอก็รีบกดโทรหามาร์วิน แต่ยังไม่ทันได้กดโทรออก ก็มีชายคนหนึ่งเดินมาพร้อมกับผู้หญิงที่กำลังตั้งท้อง ท้องของผู้หญิงคนนั้นโตมาก มองจากสายตาอย่างน้อยเธอคงอายุครรภ์ห้าเดือนกว่าแล้ว แต่สิ่งที่เธอสนใจในตอนนี้ไม่ใช่ผู้หญิงคนที่ตั้งท้อง แต่คือชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆเธอ ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นแฟนหนุ่มของเธอมาร์วิน แววตาห่วงใยของมาร์วินที่มองไปยังผู้หญิงข้างๆ ด้วยเซนส์ของผู้หญิงมันบอกกับเธอว่ามาร์วินและผู้หญิงคนนั้น มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง เธอเดินไปตรงหน้าของมาร์วิน พยายามควบคุมสติของตนเอง น้ำเสียงที่กลั่นออกมายังคงดูเป็นปกติ：“คุณกำลังทำอะไร！” แต่สีหน้าของมาร์วินดูตกใจมาก เขาตกใจในการปรากฎตัวของเธอ เขาตกใจจนทำตัวไม่ถูก แล้วมองยังผู้หญิงที่อยู่ข้างๆตนเอง จากนั้นหันไปมองเธอ ตอนนั้นเธอก็เข้าใจทุกอย่างทันที "มาร์วิน ฉันถามว่าคุณทำอะไร?" น้ำเสียงที่เธอถามนั้นเห็นได้ชัดว่าต้องการคำตอบ มาร์วันไม่ได้ตอบคำถาม เขาหันไปมองผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆ จากนั้นคว้าไปที่มือของหญิงตรงหน้า พาเธอเดินออกไปไกลราวสิบเมตร หญิงสาวรีบสะบัดมือของเขาทิ้ง ตอนนี้เธอถามเขาอย่างคนบ้าคลั่ง ：“ผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกับคุณคะ เด็กในท้องคือลูกของคุณหรอ?" เขาขมวดคิ้ว แววตาที่มองมานั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เธอรู้จักกับเขามาสิบแปดปี แค่มองตาคู่นั้นของเขา เธอก็อ่านใจเขาออกทันที "ญาดา ผมขอโทษ！” มาร์วินพูดสั้นๆ แต่คำพูดสี่พยางค์นี้กลับทำให้เธอรู้สึกเหมือนฟ้ากำลังผ่าลงมา เขาคิดว่าฉันยังเสียใจไม่มากพออีกหรอ หญิงสาวเงียบอยู่หลายวินาทีแล้วพูดขึ้น "มาร์วิน เราเลิกกันเถอะ！” เธอก้าวถอยหลังหลายก้าว ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตนเองได้ยิน "เพี๊ยะ！” เธอตบหน้าของเขาอย่างแรง เขาเองก็ยืนนิ่งๆปล่อยให้เธอทำร้าย โดยไม่คิดจะหลบ "คุณ......คุณ......ใจร้ายที่สุด！” น้ำตาของเธอไหลลงมาไม่หยุด ระหว่างเราพึ่งคบกันอย่างเป็นทางการเมื่อสามเดือนที่แล้ว แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับท้องห้าเดือนแล้ว ซึ่งก็หมายความว่าเขามีผู้หญิงคนอื่น ก่อนที่จะมาขอเธอเป็นแฟน ขอให้เธอคบกับเขา ญาดาพึ่งรู้ตัวว่าตนเองเป็นแค่ผู้หญิงโง่ๆคนหนึ่ง ที่ถูกเขาหลอกมาโดยตลอด เขาคือผู้ชายที่เธอรักที่สุด ตลอดเวลาสิบแปดปีที่ผ่านมา เขาคือคนที่ดีกับเธอที่สุด แต่วันนี้เขากลับหลอกเธอ เล่นกับความรู้สึกของเธอ ตอนนี้เธอไม่สามารถอธิบายได้แล้ว ว่าความเจ็บปวดในหัวใจนั้นเป็นยังไง เธอยกมือที่สั่นเทาขึ้นมาตบหน้าเขาอีกครั้ง และเขา ก็ยังคงยืนนิ่งไม่หลบหรือป้องตัวเหมือนเดิม แต่กลับเป็นผู้หญิงคนนั้น เธอเดินเข้ามาแล้วตบหน้าของญาดา "ฉันคบกับมาร์วินก่อนคุณ คุณมีสิทธิอะไรมาทำร้ายเขา คนที่เป็นมือที่สามคือคุณต่างหาก" ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าเธอเป็นมือที่สามระหว่างเธอกับมาร์วินงั้นหรอ? ญาดาจับหน้าของตนเองเอาไว้ มาร์วินเองก็ตกใจที่ผู้หญิงคนนั้นตบหน้าเธอ "พิม คุณทำอะไรของคุณ เรื่องระหว่างเราคุณไม่ต้องมายุ่ง คุณกลับไปก่อนเถอะ" เขาบอกกับหญิงสาวอย่างหงุดหงิด ผู้หญิงที่ชื่อพิมเมื่อเห็นว่ามาร์วินหงุดหงิดใส่เธอ เธอจึงไม่ได้พูดอะไรแล้วเดินออกไป แต่แน่นอนว่าฉันไม่มีวันปล่อยให้เธอเดินหนีไปง่ายๆแบบนี้ "ทุกอย่างยังเคลียร์ไม่จบ ไม่ว่าใครก็ห้ามไปไหนทั้งนั้น" "ได้ค่ะ！ฉันเองก็ยินดีเคลียร์ทุกอย่างให้ชัดเจน คุณจะได้รู้ว่าใครกันแน่ที่เป็นมือที่สาม" พิมเองก็ไม่ได้เป็นผู้หญิงที่ยอมคน "พอได้แล้ว พิมผมบอกให้คุณเงียบไง" มาร์วินหันไปตวาดใส่เธออีกครั้ง "ญาดา ผมขอโทษ เรื่องที่เกิดขึ้นผมจะอธิบายให้คุณฟังเอง ตอนนี้คุณพักอยู่ที่โรงแรมไหน เดี๋ยวผมไปส่ง" สีหน้าของมาร์วินดูเหนื่อย เขาคงเหนื่อยแล้ว เพราะผู้หญิงสองคนกำลังทำให้เขาเหนื่อยใจ "ฉันต้องคำอธิบายของคุณ ตอนนี้！" เวลานี้ เธอแทบไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตนเองได้ เธอสบัดมือของพิมทิ้ง แล้วง้างมือขึ้นเพื่อที่จะตบมาร์วิน เขายังคงไม่หลบ แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับเข้ามาขวาง แต่เพราะความขาดสติ เธอจึงผลักเธอทิ้งไป "อ๊า！" เสียงของเธอร้องดังขึ้น "พิมๆ คุณเป็นอะไรไหม?" "มาร์วิน ฉันเจ็บๆ ท้องของฉัน ฉันอาจจะแท้งลูกก็ได้ เรากำลังจะเสียลูกค่ะมาร์วิน" เขาผลักเธอล้มลงบนพื้น เธอมองแววตาเป็นห่วงของเขาที่มีต่อผู้หญิงคนนั้น มาร์วินอุ้มผู้หญิงคนนั้นเอาไว้ ในมือของเขาเปื้อนเลือด แล้วรีบวิ่งไปหาหมอ ความเจ็บปวดของร่างกาย ไม่สามารถเทียบกับความเจ็บช้ำของหัวใจได้ พื้นที่ผู้หญิงคนนั้นล้มลงเต็มไปด้วยเลือด วินาทีนั้นเอง เธอพึ่งได้สติและพึ่งรู้ตัวว่าตนเองทำอะไรลงไป บริเวณทางเดินของโรงพยาบาล มาร์วินนั่งพิงกำแพงเอาไว้ เขาหยิบบุหรี่ออกมาสูบ เพื่อคลายความเครียด เขาเรียนต่อต่างประเทศมานานหลายปี และเธอเองก็มักจะมาเยี่ยมเขาปีละหลายครั้ง แต่เธอกลับไม่เคยรู้เลยว่าเขาสูบบุหรี่ หลังจากที่เข้าไปคุยกับมาร์วิน ญาดาก็เข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น มาร์วินกับพิมเจอกันที่งานเลี้ยง และด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้เขากับพิมมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันในคืนนั้น ไม่นานพิมก็พึ่งรู้ตัวว่าตนเองท้อง เธอไม่กล้าบอกเขา แต่สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจบอกตอนที่ท้องได้สามเดือน ซึ่งก็หมายความว่า ตอนที่เขาสารภาพรักกับญาดานั้น เขาไม่รู้ว่าพิมท้อง เขาไม่ได้หลอกเธอ และไม่ได้เล่นกับความรู้สึกของเธอ "ญาดา คุณกลับไปเถอะ！ผมเป็นคนผิดเอง" เขาหยิบบุหรี่มาสูบอีกหนึ่งมวน เขายังคงอยากจะเลิกกับเธอ แต่เธอไม่ยอม จะยอมได้อย่างไรละในเมื่อเธอรักเขามาก！ ญาดารักมาร์วินหมดทั้งหัวใจ เธออยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา ญาดาพูดด้วยเสียงสั่นเทา "คุณ......คุณสามารถบอกให้พิมคลอดเด็กคนนี้ออกมา และก็สามารถเลี้ยงลูกไปพร้อมกับเธอ ญารับได้ค่ะ และญาก็จะช่วยคุณดูแลลูกด้วย ญายอมไม่มีลูกเป็นของตนเองก็ได้ ขอแค่วินแต่งงานกับญาและไม่แต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น！ได้ไหมคะ?" เธอย่อตัวลงนั่งตรงหน้าเขา เธอไม่เคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อน เขารู้ ว่าเธอเป็นคนยังไง เธอไม่เคยยอมลดตัวมาทำอะไรแบบนี้แน่นอน มาร์วินเอื้อมมือเช็ดน้ำตาของเธอ "ญาดา ผมขอโทษ คุณอย่าทำแบบนี้เพื่อผมเลย อย่าเสียเวลากับคนอย่างผม！” "ไม่ค่ะ ญารักวินมากแค่ไหนวินรู้ดีที่สุด ญารอวินมาตั้งหลายปี ในที่สุดวินก็มาสารภาพรักกับญา ญาจะไม่ยอมแพ้ ขอร้องนะวิน อย่าทิ้งญาไป！” เธอไม่เกรี้ยวกราดเหมือนตอนแรกอีกแล้ว ตอนนี้เธอกลายเป็นหญิงสาวที่อ่อนแอและต้องการความรัก เธอกลัวว่าผู้ชายคนนี้จะทิ้งเธอไป เขาผลักเธอออกมาเบาๆ แต่เธอไม่ยอม เธอโผลเข้ากอดเอวของเขาจากด้านหลัง ซบหน้าเอาไว้ตรงแผ่นหลังที่กว้างนั้น "ญาไม่เป็นไร ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ！” แต่เขาก็ยังแกะมือของเธอออก "ต่อให้ไม่มีเด็กในท้องของพิม เราก็ไม่มีวันรักกันได้ อย่าลืมสิว่าเราเป็นพี่น้องกัน！”