บทที่ 2 การพบเจอ

หนึ่งเดือนผ่านไป แม่ของฉันโทรมาขณะที่ฉันพึ่งนอนตื่น แม่บอกกับฉันว่า เดือนหน้าวันที่สามพี่่ชายของฉันจะกลับมาจากต่างประเทศเพื่อจัดงานแต่ง เธอบอกให้ฉันลางาน แล้วมาช่วยเตรียมงานที่บ้าน เขาแต่งงานแล้วให้ฉันที่เป็นแฟนเก่าช่วยเตรียมงาน? มีอะไรที่มันจะแย่กว่านี้อีกไหม? ฉันตอบแม่ด้วยเสียงที่ยังแหบเพราะพึ่งตื่นนอน "หนูไม่กลับไปค่ะ ช่วงนี้ยุ่งๆ" เมื่อคนเป็นแม่ได้ยินก็พูดเสียงสูงทันที "แกจะไม่กลับมาได้ยังไง ถ้าแกทำแบบนั้นคุณลุงสุชาติคงจะเสียใจมาก อีกอย่างมาร์วินก็ดีกับแกมาก ถ้าแกไม่มาร่วมงานแต่งของเขา เขาคงเสียใจมาก" ตอนที่แม่บอกว่าถ้าฉันไม่กลับไป จะทำให้มาร์วินเสียใจ ฉันอยากจะตอกกลับไปจริงๆ ว่าถ้าฉันกลับไปร่วมงาน ทั้งฉันและพี่คงอึดอัดกันแน่ ตอนกลางคืนหลังจากเลิกงานแล้วนั้น เพื่อนๆชวนกันไปเที่ยวพักผ่อนเชียงรายสองสามวัน ฉันที่ตอนนี้ไม่มีอะไรทำ ก็เลยไปกับพวกเขา ขณะที่กำลังเก็บกระเป๋าอยู่นั้น คุณลุงสุชาติก็โทรมา เขาคือพ่อใหม่ของฉันเอง "ญาดา พี่ใหญ่ไปดูงานที่เชียงใหม่ เราก็บินกลับมาพร้อมกับพี่ใหญ่เลยสิ！” แต่เธอเกลียดผู้ชายคนนี้มาก สายตาของเขาที่มองมาทุกครั้งเต็มไปด้วยการดูถูก ดูถูกทั้งฉันและแม่ของฉัน ความสัมพันธ์ของฉันกับพ่อใหม่ก็ธรรมดา ฉันเคารพและให้เกียรติเขา ครั้งนี้พ่อเลี้ยงเป็นคนโทรหาฉันด้วยตนเอง ฉันก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ "ได้ค่ะ" เช้าวันที่สอง คนขับรถของคีรินก็มารับฉันไปที่ห้องรับรองพิเศษในสนามบิน เมื่อไปถึงทุกคนในห้องยืนขึ้นกันหมด มีแต่คีรินที่นั่งเอาไว้ เขาสวมชุดสูทสั่งตัดสีดำ ในมือของเขาถือนิตยสารธุรกิจเอาไว้ ถึงแม้ว่าฉันจะเกลียดเขามาก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ว่าเขาเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีและหุ่นก็ดีมากด้วย ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองคือคนที่ซวยที่สุดแห่งปี ทั้งที่เป็นวันหยุดยาวแต่กลับถูกแม่บังคับให้ไปงานแต่งผู้ชายที่ฉันรัก แค่นั้นยังไม่พอ ฉันยังต้องนั่งเครื่องกลับไปพร้อมกับคีริน และไม่ได้นั่งเครื่องบินธรรมดาทั่วไปแต่กลับนั่งเครื่องบินส่วนตัวของเขากลับไป ฉันกับเขาเราไม่เคยญาติดีกันมาก่อน เราเจอกันล่าสุดตอนวันปีใหม่ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ฉันอาจจะยอมเรียกเขาว่าพี่ใหญ่ แต่ตอนนี้เรียกออกไปแบบนั้นไม่ได้จริงๆ เพราะฉันคงอ้วกแน่ๆถ้าต้องเรียกแบบนั้น อีกอย่างคีรินเองก็คงไม่อยากให้ฉันเรียกเขาแบบนั้นเหมือนกัน เพราะเขาเกลียดฉัน และฉันเองก็เกลียดเขามาก ในเมื่อต่างก็เกลียดกัน ก็เลยไม่ต้องแสร้งมาทำดีต่อกัน คีรินเงยหน้าขึ้นมองฉันโดยไม่พูดอะไร แววตาของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจ จากนั้นก็ก้มหน้าอ่านนิตยสารธุรกิจของตนเองต่อ ฉันที่กำลังมองหาที่นั่ง แต่ไม่มีใครสนใจ และบังเอิญตอนที่ฉันหันกลับไปดันชนเข้ากับเลขาของคีรินซึ่งกำลังยกกาแฟมาเสริฟ กาแฟในมือเลขาจึงหก เคราะห์ซ้ำกรรมซัดจริงๆ กาแฟนั่นดันหกใส่กางเกงของคีริน ฉันอยากจะประสาทกับเรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆ ฉันทำได้แค่บอกขอโทษเขาโดยไม่เต็มใจ "ขอโทษ" หันไปหยิบทิชชู่เพื่อที่จะเช็ดให้เขา แต่เขากลับผลักฉันออก แล้วพูดสั้นๆด้วยน้ำเสียงเย็นชา "อย่าแตะต้องตัวฉัน！” " "อย่าแตะต้องตัวฉัน！" นี่คือคำเดียวที่เขาพูดกับฉันตลอดสิบปีที่ผ่าน ฉันจึงรีบชักมือกลับเดินไปนั่งด้านหลัง ปล่อยให้เลขาของเขาจัดการ ไม่นานเครื่องบินก็เคลื่อนตัวออกไป สองคนแรกที่ฉันเห็น ทำให้ฉันหัวเสียมาก มาร์วินผู้ชายที่ฉันรักมากที่สุด กำลังประคองภรรยาของเขาอยู่ ตอนที่เห็นภาพนั้น น้ำตาของฉันก็ไหลลงมาอย่างไม่รู้ตัว ฉันรีบเช็ดน้ำตาของตัวเอง เพราะไม่อยากให้เใครเห็น "คุณญาดา！บังเอิญจังเลยนะคะ！" พิมพิชาตั้งใจพูดเสียงดัง ฉันไม่ได้เงยหน้าขึ้นตอบเธอ แต่ยังคงเล่นโทรศัพท์ของตนเองต่อไป เพราะไม่อยากให้ใครเห็นว่าตอนนี้ตาของฉันกำลังแดง ส่วนคีรินนั้นดูหัวเสียที่ฉันเสียมารยาทกับน้องสะใภ้ของเขา ประโยคที่สองที่เขาพูดกับฉันกลับเป็นคำว่า "ไปนั่งด้านหลัง！อยู่นี่เกะกะ！" ฉันยังคงก้มหน้าดูโทรศัพท์ แล้วเดินไปด้านหลังสุด แต่น้ำตากลับไม่ยอมหยุดไหล หึ！ทำไมฉันถึงอ่อนแอแบบนี้ ฉันไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้ามาร์วิน เพราะกลัวว่าคนอื่นจะเห็นความอ่อนแอของฉัน คีรินมองหน้าน้องชายคนเดียวของตนเองที่ตอนนี้ดูอารมณ์ดี เขาจึงยิ้มแล้วหันไปพูดกับมาร์วิน "นายนี่มันเก่งจริงๆ！กล้าแต่งงานมีลูกก่อนพี่ พี่ดีใจกับนายด้วยนะ" แต่น้ำเสียงที่ตอบกลับของมาร์วินดูเศร้าๆ "พี่ใหญ่ครับ งานแต่งของผมเอาเรียบๆธรรมดาๆก็พอแล้ว ผมไม่ชอบอะไรที่วุ่นวาย！" "งานแต่งของน้องชายคนเดียวจะธรรมดาได้ยังไง อีกอย่างถ้าเราจัดงานแต่งเล็กๆ คนที่บ้านของพิมคงไม่พอใจ นายกับพิมเหมาะสมกันมาก และโชคดีที่คนที่แกรักกับครอบครัวเราฐานะเหมาะสมกัน คุณย่ากับคุณพ่อเลยไม่ว่าอะไร" เสียงของคีรินไม่ดังมาก แต่ฉันรู้สึกว่าเขาจงใจพูดให้ฉันได้ยิน แต่เรื่องระหว่างฉันกับมาร์วิน ไม่มีใครรู้ ฉันคิดว่าคีรินก็คงไม่รู้เหมือนกัน ที่ฉันรู้สึกแบบนี้คงเพราะคิดไปเอง แต่คำพูดของคีรินย้ำเตือนให้เธอรู้ มาร์วินพูดถูก ต่อให้พิมพิชาไม่ท้อง เรื่องระหว่างเราก็เป็นไปไม่ได้ ฉันเป็นแค่คนธรรมดาที่ฐานะยากจน แตกต่างกับเขาที่เป็นลูกของคนในตระกูลใหญ่ และแม่ของฉันก็เป็นคนรักของพ่อเขา แม่ของฉันรักและอยู่กับพ่อเขามาสิบแปดปีแล้ว แต่พวกเขาก็ยังไม่เคยจดทะเบียนสมรสกัน เวลานั้น ตอนที่คุณหญิงย่าอนุญาตให้ฉันกับเข้ามาอยู่ในบ้านได้ แต่มีเงื่อนไขอยู่อย่างหนึ่ง ซึ่งก็คือแม่กับคุณลุงสุชาติห้ามจดทะเบียนสมรสกัน และฉันกับแม่ก็เข้ามาในฐานะคนรับใช้ของครอบครัวนี้ ฉันไม่ควรคิดอะไรกับมาร์วินตั้งแต่แรก ฉันรนหาที่เอง ฉันหยิบกระดาษทิชชู่ออกมาซับน้ำตา ร้องไห้แล้วจะทำให้อะไรดีขึ้น? มาร์วินก็ไม่มีวันกลับมาจริงไหม? ตอนที่ฉันอยู่ในภวังค์ของตนเองนั้น พิมพิชชาก็เรียกชื่อฉัน ฉันไม่ได้ตอบ เธอจึงเรียกีกครั้ง "ญาดา มานั่งข้างหน้าสิ มาคุยกับทุกคน นั่งข้างหลังคนเดียวไม่เหงาหรอ！” ฉันเงยหน้าขึ้นมองเธอ แล้วตอบกลับไป "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเหนื่อย อยากนั่งพักข้างหลัง" สายตาที่คีรินมองมานั้นเต็มไปด้วยความสะใจ แต่มาร์วินจนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าฉัน คีรินพูดขึ้น "น้องพิม เจ้านายกับคนรับใช้ต่างกัน ใครนั่งที่ไหน เราต้องแบ่งแยกให้ชัดเจน" พิมพิชาแกล้งทำใสซื่อ แล้วถามคีริน "ญาดา คือลูกเลี้ยงของคุณพ่อไม่ใช่หรอคะ เป็นน้องสาวของพี่คีรินกับมาร์วิน แล้วจะเป็นคนรับใช้ได้ยังไงคะ?" คีรินมองมาที่ฉันแล้วส่งสายตาเหยียดมาให้ "เราไม่เคยรับเด็กผู้หญิงมาเลี้ยง น้องพิมคงเข้าใจผิดแล้วครับ" คีรินตอบ "จริงหรอคะ?" "พอได้แล้ว หยุดพูดเถอะครับ" มาร์วินพูดขึ้น น้ำเสียงของเขาดูโมโหเล็กน้อย