บทที่ 5 กลั่นแกล้ง

กลางดึกคืนนั้นฉันฝันร้าย ในฝันฉันเห็นหน้าผู้ชายคนหนึ่งแต่มันไม่ชัดเจน เขากดทับมาบนตัวของฉัน คนตรงหน้าเหมือนซาตาน เขากระชากเสื้อของฉันจนฉีกขาด ฉันกลัวมาก แล้วร้องเรียกหามาร์วินอย่างสุดเสียง ร้องบอกให้เขามาช่วย ผู้ชายคนนั้นแรงเยอะมาก เขาทับร่างของฉันจนแทบหายใจไม่ออก ปากของฉันถูกเขากัดเอาไว้ เขากัดมาอย่างแรง จนทำให้ได้กลิ่นคาวของเลือด ความฝันนั้นเหมือนเรื่องจริงมาก เพราะฉันรู้สึกเจ็บที่ปาก อีกทั้งความร้อนในตัวของผู้ชายในฝันคนนั้นก็แผ่มาทั่วตัวของฉัน ความร้อนแผ่ไปทั่วเรือนร่าง ตอนนี้ฉันรู้สึกตัวเองตัวเบาหวิว ลอยล่องอยู่บนอากาศ มือหนาของชายหนุ่มเลื้อยเข้ามาในชุดนอนของฉัน ทำให้ฉันพึ่งรู้ตัวว่านี่ไม่ใช่ความฝัน ฉันตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ แสงไฟจากด้านนอก สาดส่องเข้ามาภายในห้อง ฉันเห็นหน้าของชายหนุ่ม เขามีความคล้ายกับมาร์วิน หรือบางทีอาจจะเป็นเพราะว่าพึ่งตื่น ฉันจึงคิดว่าเขาคือมาร์วิน ฉันตอบรับรสจูบที่เขาส่งมาให้ แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงแหบพร่า "คุณมาร์วิน เป็นคุณใช่ไหม? ฉันรู้อยู่แล้ว ว่าคุณไม่อยากเสียฉันไป ฉันรักคุณค่ะ" ขณะที่เธอกำลังจูบกับเขาอย่างดูดดื่มนั้น จู่ๆมาร์วินก็หยุดลง เขาผลักตัวฉันออก แล้วผ้าห่มผืนใหญ่ก็คลุมหน้าของฉันเอาไว้ จากนั้นก็ได้ยินเสียงปิดประตูดังขึ้น ฉันร้องเรียกมาร์วินด้วยเสียงแหบพร่า แต่เขากลับไม่เดินกลับมา การที่เขาจูบฉันแบบนี้ ทำให้หัวใจของฉันสับสนและวุ่นวาย เขาต้องการอะไรกันแน่！ เช้าวันที่สอง แม่ปลุกฉันขึ้นมากินอาหารเช้า แต่ฉันไม่อยากเจอทั้งมาร์วินและคีริน ฉันจึงบอกแม่ไปว่าไม่สบาย ไม่อยากตื่น แต่แม่ก็ยังคงพูดเหมือนทุกคน ว่าถ้าฉันทำแบบนี้คุณลุงสุชาติจะไม่ชอบใจ อันที่จริงฉันไม่ชอบผู้หญิงแบบแม่ เพื่อความรักแล้ว เธอยอมเสียศักดิ์ศรี แต่สุดท้ายตอนนี้ฉันกับแม่เรากลับไม่ต่างกัน ถ้ามาร์วินยอมแต่งงานกับฉัน บางที่ชีวิตของฉันอาจจะน่าสงสารกว่าแม่ก็ได้ พรุ่งนี้ก็ถึงวันแต่งงานของมาร์วินแล้ว บนโต๊ะอาหารคุณลุงสุชาติกับคีรินกำลังปรึกษาเรื่องงานวันพรุ่งนี้กัน ตระกูลสุขสำราญเป็นตระกูลของไฮโซ แน่นอนว่างานแต่งงานต้องมีนักข่าวมาทำข่าวมากมาย พิมพิชานั่งอยู่ข้างๆมาร์วิน ฉันเห็นแล้วเสียสายตามาก "ญาดา เมื่อคืนนอนไม่พอรึเปล่า ทำไมตาบวมจัง" พิมพิชาแสร้งทำเป็นห่วง ฉันพยายามฝืนยิ้มแล้วตอบกลับไป "เมื่อคืนฉันทำงานทั้งคืน เลยนอนดึกค่ะ" อันที่จริงเมื่อคืนฉันร้องไห้ทั้งคืน ตั้งแต่วันที่มาร์วินทิ้งฉันแล้วเลือกผู้หญิงคนนี้ ฉันก็ร้องไห้ไม่หยุด งานของฉันเป็นงานที่หนักมาก ฉันเป็นนักออกแบบบ้าน ต่อให้วันหยุดฉันก็ไม่เคยได้หยุดงาน "กรุงเทพเป็นเมืองใหญ่ มีงานให้เลือกทำตั้งมากมาย ทำไมลูกต้องไปทำงานถึงเชียงใหม่ด้วย ยิ่งเวลางานยุ่งลูกก็ทำจนไม่กินข้าวกินปลา ญาดาหนูอย่าไปทำงานไกลบ้านเลย ทำงานที่กรุงเทพนี่แหละดีแล้ว คุณสุชาติคะ คุณว่าให้ญาดากลับมาทำงานที่กรุงเทพดีไหมคะ?" แม่ถามคุณลุงสุชาติ ฉันรู้ว่าแม่กำลังคิดอะไรอยู่ คีรินเปิดบริษัทอสังหาริมทรัพย์ที่ใหญ่ที่สุดของที่นี่ และเขายังมีบริษัทในเครือสำหรับออกแบบบ้านอีกด้วย สาเหตุที่แม่อยากให้ฉันไปทำงานในบริษัทของเขา ก็เพราะอยากให้ฉันมีโอกาสได้ทำความรู้จักกับพวกคนมีเงิน อนาคตจะได้แต่งงานกับคนรวยๆ ความคิดของแม่ฉันจะอ่านไม่ออกได้ยังไง คุณลุงสุชาติหันไปมองหน้าคีริน "คีริน ญาดาเองก็เรียนจบในมหาวิทยาลัยดีๆ พ่อว่าให้ญาดาไปทำงานที่ YF concept แกว่าดีไหม！” คีรินเกลียดฉัน เขาจะยอมให้ฉันไปทำงานที่บริษัทได้ยังไง ฉันไม่ได้พูดอะไร เพราะคิดว่ายังไงคีรินก็คงไม่ยอม "ได้ครับ ตอนนี้ที่YF concept ก็กำลังรับสมัครนักออกแบบ" ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างเหนือความคาดหมาย เขากลายเป็นคนใจดีแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ "ญาดา ยังไม่รีบขอบคุณพี่เขาอีก！” แม่ดีใจเป็นอย่างมาก เธอบอกให้ฉันขอบคุณคีริน ฉันครุ่นคิดอยู่สักพัก "ขอบคุณค่ะพี่คีริน แต่ว่างานที่ญาดาทำอยู่ตอนนี้ทุกอย่างก็เรียบร้อยดี ญาดายังไม่คิดจะเปลี่ยนงาน" "ญาดา พูดอะไรของลูก? บริษัทของพี่คีรินเป็นชั้นนำของโลก อยู่ที่นี่หนูจะมีอนาคตมากกว่าไม่ใช่หรอ?" แม่ของฉันเมื่อได้ยินสิ่งที่ฉันพูด ก็โมโหขึ้นมา "ญาดาไม่อยากไปก็อย่าบังคับเธอเลย ผมรู้ว่าเธอพยายามมาโดยตลอด คงไม่อยากให้ใครมองว่าใช้เส้นสายในการเข้าไปทำงานที่YF concept วรรณคุณก็อย่าไปยุ่งกับเรื่องงานของญาดาเลย" คำพูดของคุณลุงสุชาติ เหมือนกำลังเหน็บแนมเธอ คนในครอบครัวนี้คงไม่มีใครชอบฉันสักคน รวมถึงคุณลุงสุชาติก็เหมือนกัน การที่ฉันไปทำงานไกลบ้าน จะได้ไม่อยู่ให้รำคาญสายตาของใครๆ "แม่ค่ะ คุณลุงสุชาติพูดถูก แม่อย่ามาวุ่นวายกับหนูเลยค่ะ หนูโตแล้ว......" ฉันยังพูดไม่จบ คีรินก็ลุกออกจากโต๊ะอาหารแล้วพูดเสียงเรียบ "ไม่เจียมตัว ！” ฉันไม่เข้าใจว่าเขาเป็นบ้าอะไร พรุ่งนี้เป็นงานแต่งงานของมาร์วินกับพิมพิชา ทำให้คืนนี้เธอต้องไปนอนที่โรงแรม พรุ่งนี้ครอบครัวของมาร์วินต้องไปรับเธอจากโรงแรมกลับมาทำพิธียกน้ำชาตอนเช้า ผู้ชายที่ฉันรักที่สุดกำลังจะแต่งงานแล้ว แต่ฉันยังไม่ได้เตรียมของขวัญอะไรให้เขาเลย ฉันมองดูตัวเองในกระจก แล้วก็มีความคิดบ้าๆขึ้นมา ผู้ชายที่ฉันรักกำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น ส่วนฉันยังคงเป็นหญิงพรมจรรย์ ฉันไม่ยอมเสียครั้งแรกที่ล้ำค่านี้ให้กับใคร ฉันคงบ้าไปแล้ว ฉันอยากมอบครั้งแรกของตนเองให้กับมาร์วิน ฉันส่งข้อความไปหามาร์วิน แล้วชวนเขาไปโรงแรมที่เขาเคยจัดงานวันเกิดให้ฉัน เมื่อนานมาแล้ว ในตอนนั้นฉันอายุแค่สิบเจ็ดปี มาร์วินใช้เงินเก็บของตัวเองไปซื้อเสื้อผ้ากับรองเท้าเป็นของขวัญวันเกิดให้กับฉัน ตอนที่ฉันอายุสิบเจ็ด คีรินก็อายุยี่สิบห้าแล้ว ตอนนั้นเขาเป็นคนดูแลบ้านและเขาก็ไม่ให้ค่าเรียนกับค่าขนมกับฉัน เรื่องนี้คุณลุงสุชาติก็รู้ดี แต่เขาแกล้งทำเป็นไม่รู้ก็เท่านั้น ฉันจึงต้องไปทำงานพาร์ไทม์เพื่อหาเงินมาเรียนและใช้จ่าย แต่พอคีรินรู้ว่าน้องชายของตนเองเอาเงินมาช่วยฉัน เขาก็หักเงินค่าขนมของน้องชายด้วย ทั้งๆที่ตอนนั้นมาร์วินไปเรียนต่างประเทศแล้ว เขาต้องใช้จ่ายจำนวนมาก แต่มาร์วินก็ยังประหยัดเงิน แล้วโอนมาให้เธอใช้ทุกเดืนอ เหตุผลที่ฉันรักเขามาก คงเป็นเพราะบนโลกใบนี้เขาคือคนเดียวที่ทำให้ฉันรู้สึกถูกรัก