บทที่ 7 กินยา

คีรินพูดจบแล้วเดินออกไป อย่างผู้ชนะ ...... เช้าวันที่สอง ฉันลากสังขารของตนเองมาที่งานแต่งงาน หลายวันมานี้ มาร์วินพยายามหลบหน้าฉัน และไม่ยอมคุยกับฉันเลย คุณหญิงศิรินดาคอยสั่งให้เธองานนั่นนี่ เธอไม่ต่างอะไรกับคนรับใช้ในบ้าน จู่ๆคุณลุงสุชาติก็ได้เข้ามา เขาบอกกับเธอว่าเพื่อนเจ้าสาวติดธุระ ทำให้ขาดไปคนหนึ่ง จึงให้เธอไปแทน ในตอนแรกฉันอยากจะปฏิเสธ การที่ไม่ได้แต่งงานกับคนที่รักก็เสียใจมากพอแล้ว นี่ยังต้องให้เป็นเพื่อนเจ้าสาวอีก ทำไมโลกถึงได้ใจร้ายแบบนี้? "คุณลุงสุชาติคะ ให้คนอื่นไปแทนได้ไหมคะ หนูคงไม่เหมาะเท่าไหร่" เห็นได้ชัดว่าคุณลุงสุชาติไม่พอใจ เวลานี้เองคีรินก็เดินเข้ามา เขามองหน้าซีดขาวของเธอ แล้วแสยะยิ้ม "มาร์วินดีกับเธอมาก ทำไมถึงไม่ยอมไปเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้ล้ะ" เธอมองหน้าคีริน อยากจะชกหน้าเขาจริงๆ เรื่องคืนนั้น ทำให้เธอไม่อยากเห็นหน้าเขาอีก "ได้สิค่ะๆ " แม่ของเธอที่ฟังบทสนทนาอยู่ก่อนหน้านี้ เดินเข้ามาแล้วตอบแทนลูกสาว "งั้นผมจะให้คนขับรถไปส่งญาดาที่โรงแรม" คุณลุงสุชาติพูดขึ้น ผมก็กำลังจะไปรับญาติกับเพื่อนๆของพิมที่โรงแรมพอดีเลยครับ ญาดาไปกับผมก็ได้！” คีรินพูดขึ้น ทุกคนรู้ดีว่าคีรินเกลียดเธอ จึงหันไปมองเขาด้วยความแปลกใจ คีรินเดินเข้ามาจับแขนของเธอเอาไว้ แล้วพาเธอเดินไปขึ้นรถ "ขึ้นรถ！” คีรินเปิดประตูข้างคนขับ เธอเดินเข้าไปแต่โดยดี เพราะรู้ดีว่าตนเองปฏิเสธเขาไม่ได้ จึงทำได้แค่ทน หลังจากจบงานแต่งงาน เธอก็จะกลับไปเชียงใหม่ทันที ถ้าเป็นไปได้ ชีวิตนี้เธอจะไม่กลับมาที่นี่อีก คีรินขับรถออกไป นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้นั่งรถหรูแบบนี้ ญาดาหันไปมองวิวนอกหน้าต่าง "เมื่อคืนผมไม่ได้ป้องกัน คุณกินยาคุมรึยัง?" จู่ๆคีรินก็ถามขึ้น ญาดาพึ่งนึกขึ้นได้ว่าตนเองยังไม่ได้กินยาคุม เมื่อวานเธอเพลียจนแทบลุกไม่ขึ้น โชคดีที่ยังไม่เลยเวลากิน ไม่อย่างนั้นคงเป็นเรื่องใหญ่แน่ เธอจึงตัดสินใจจะไปซื้อยาที่ร้านขายยา "ยังไม่ได้กินใช่ไหม！เดี๋ยวลงไปซื้อยาคุมที่ร้านขายยา" คีรินเห็นว่าเธอไม่ตอบ จึงพูดต่อ "ถ้าเกิดท้องขึ้นมาคุณต้องเจ็บตัวไปทำแท้งอีก ลูกของผมจะไม่มีวันมีแม่อย่างคุณ" ในตอนแรกญาดาเองก็อยากจะตอบโต้เขา แต่สุดท้ายก็บอกกับตนเองว่าช่างเถอะ ถูกเขารังแกมาตั้งหลายปี ทนอีกแค่วันเดียวจะเป็นอะไรไป ยังไงพรุ่งนี้ก็จะกลับไปเชียงใหม่แล้ว ต่อให้ตายก็จะไม่มีวันตายที่นี่เด็ดขาด คงเพราะญาดาไม่ยอมตอบ คีรินจึงพูดเสียงเรียบ "คุณคงไม่คิดที่จะไปแอบคลอดลูกของผม แล้วมาขอค่าเลี้ยงดูในอนาคตหรอกใช่ไหม！” เขาอยากพูดอะไรก็พูดไปเถอะ เธอเลือกที่จะไม่สนใจ "คุณรู้ไหมว่าทำไมแม่ของคุณอยู่กับพ่อผมมาตั้งหลายปี แต่ทำไมถึงไม่ท้อง?" "เพราะก่อนที่แม่คุณจะเข้ามาอยู่ในบ้าน เธอก็ได้ทำหมันแล้ว ตอนนี้คุณคงเด็กมาก เลยไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน！” คีรินพูดเองตอบเอง เธอหันไปมองเขา ด้วยสายตาเย็นชา เขาแสยะยิ้มแล้วมองหน้าเธอ "ทำไม พอพูดถึงแม่ ก็ทนไม่ได้งั้นหรอ?" ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร ผู้ชายคนนี้ก็คงไม่ยอมหยุดดูถูก เธอจึงเลือกที่เงียบแล้วจะหันไปมองนอกหน้าต่าง "จอดรถ！” ญาดาพูดขึ้น "ทำไม！” คีรินขมวดคิ้ว "ร้านขายยา！” พอเธอพูดจบ คีรินก็หันไปมองตามสายตาของญาดา เขาจอดรถ ญาดาเดินลงไป เพราะตอนนี้ยังเช้าทำให้อากาศหนาวนิดหน่อย เธอกระชับเสื้อกันหนาว แล้วเดินเข้าไปที่ร้านขายยา เหมือนว่าคีรินจะไม่ไว้ใจ เขาเดินตามเธอลงมา คงกลัวว่าเธอจะไม่ยอมซื้อยาคุม แต่ซื้อยาอย่างอื่นไปหลอกเขาหรือไง?" เขาคิดมากไปแล้ว ต่อให้เธอต้องไม่มีลูกตลอดชีวิต ก็ไม่มีวันมีลูกกับผู้ชายเลวๆคนนี้ ญาดาบอกกับพนักงานเสียงเบา "ฉัน......ฉันขอซื้อยาคุมฉุกเฉินหน่อยค่ะ！” เมื่อคืนพึ่งผ่านเรื่องแบบนั้นเป็นครั้งแรก วันนี้ตอนเช้าก็ต้องมาซื้อยาคุม ทำให้เธอที่ไม่เคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อนหน้าแดงระเรื่อ พนักงานเองก็เหมือนจะเจอลูกค้าแบบนี้บ่อยแล้ว เธอถามเสียงเบา "เอาแบบที่มีอะไรกันเกินยี่สิบสี่ชั่วโมง หรือเจ็ดสิบสองชั่วโมงดีคะ" ฉันไม่เคยซื้อยาแบบนี้มาก่อน จึงไม่เข้าใจเท่าไหร่ ฉันที่กำลังจะตอบว่ายังไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง คีรินก็ตอบแทนฉันไปแล้ว "เอายาคุมฉุกเฉินแบบยี่สิบสี่ชั่วโมงครับ" "ได้ค่ะ" คงเพราะหน้าตาที่ดูดีและการแต่งกายที่ดูแพงของเขา ทำให้น้ำเสียงที่พนักงานพูดกับเธอและคีรินต่างกันมาก พนักงานยื่นยามาให้ เธอรีบเดินออกจากร้านขายยา แล้วแกะยาออกมากินทั้งๆที่ไม่มีน้ำให้ดื่ม ยาติดคอของเธอ ทำให้เธอไออย่างรุนแรง จนน้ำตาไหล เวลานี้อีกคีรินก็ยื่นน้ำมาให้เธอ "ดื่มน้ำสิจะได้ไม่ต้องสำลัก" ญาดามองค้อนคนตรงหน้า ที่เธอเป็นแบบนี้ก็เพราะเขา ขึ้นรถ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์ของยาหรือเพราะอะไร แต่เธออยากอ้วกมาก เธอพยายามอดทนเอาไว้จนมาถึงโรงแรม พอรถจอดเธอที่ทนมานานก็รีบวิ่งไปอ้วก มาร์วินเดินเข้ามาแล้วพูดกับเธอเป็นครั้งแรกตั้งแต่กลับมา "ญาดา เป็นอะไรไป กินอะไรผิดมารึเปล่า" เขายื่นกระดาษทิชชู่ให้ฉัน ฉันรับมันมา เขาในตอนนี้สวมชุดเจ้าบ่าวที่ดูดีที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็น เขายืนมองดูเธออ้วก ตอนนี้เขาดูดีมากแต่ญาดากลับดูรันทด "มาร์วิน ญาติๆของพิมมากันหมดแล้ว นายรีบไปทักทายพ่อตาแม่ยายสิ อย่าให้เขาว่าเราเสียมารยาท" เสียงของคีรินดังขึ้นจากด้านหลัง "แต่ว่าญาดาเธอ....." "รีบไปเถอะ คงกินอะไรผิดมา ไม่ใช่เรื่องใหญ่สักหน่อย" คีรินบอก ญาดาที่ตอนนี้นั่งกอดชักโครกอยู่ จึงพูดขึ้น "ฉันคงเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้คุณไม่ได้แล้ว" มาร์วินหันมาด้วยสายตาที่รู้สึกผิด "ญาดา อย่าทำแบบนี้สิ ต่อให้ผม.....ต่อให้ผมแต่งงานแล้ว แต่ผมก็ยังเป็นพี่ที่รักญาดาที่สุด"