บทที่ 8 ไสหัวไป

ฉันฝืนยิ้มขึ้นแล้วส่ายหัว มาร์วินมองหน้าฉันและพูดกับคีริน “พี่ใหญ่ ผมรู้ว่าพี่ไม่ชอบญาดา ตอนนั้นผมยังเด็ก พี่ก็โตแล้ว ก็คงจะรู้ดีว่าตอนนั้นเกิดอะไรขึ้น แต่ว่าความแค้นนั้นไม่ได้เกี่ยวข้องกับญาดาเลย พี่ใหญ่ ผมไม่เคยขออะไรจากพี่เลย วันนี้ผมแต่งงานแล้ว และวันข้างหน้าผมก็ต้องดูแลครอบครัว ผมหวังว่าพี่จะดีกับญาดาหน่อยจะได้ไหม?” คำพูดนี้มาร์วินไม่ได้บอกคีรินเป็นครั้งแรก แต่ว่ามีแค่ครั้งนี้ที่คีรินไม่ได้ด่าเขา “แกไปเถอะ อย่าให้คนในครอบครัวของพิมต้องรู้สึกไม่พอใจแกเลย” มาร์วินถูกคีรินไล่ ในห้องมีแต่เขาและฉันเพียงสองคน ฉันยังอยากอ้วก เลยไม่ได้รักษาภาพลักษณ์ของตัวเอง เลยไปอ้วกลงตรงโถส้วมอีกรอบ “ไม่ใช่ว่าจะแพ้ยานะ?” น้ำเสียงของคีรินเต็มไปด้วยความสงสัย ฉันไม่อยากจะอยู่ห้องเดียวกับเขา เลยพูดขึ้น “ฉันเป็นเพื่อนเจ้าสาวไม่ได้อีก คุณก็ออกไปเถอะ เดี๋ยวฉันอ้วกเสร็จแล้วจะตามไป” ฉันพูดจบเลยอ้วกขึ้นอีกครั้งอย่างรุนแรง ตัวเองอาจจะแพ้ยาคุมจริงๆ! คีรินยื่นมือออกมาทุบหลังให้ฉันอย่างผิดปกติ “ทำไมอาการหนักขนาดนี้ ไปโรงพยาบาลไหม” ฉันเลยบัดมือของคีรินออก และกัดฟันพูดขึ้น “ไสหัวไป อย่ามาแตะต้องฉัน!” นึกไม่ถึงเลยว่าฉันจะมีวันที่ได้พูดจาใส่อารมณ์กับคีรินด้วย ดั่งที่คาด สีหน้าตอนนี้ของคีรินทั้งบูดทั้งเบี้ยว “เหอะ! อุตส่าห์หวังดีกลับไม่เห็นค่า!” ฉันได้ยินจึงยิ้มเยาะขึ้น “นี่หรอที่คุณบอกว่าหวังดี? คุณข่มขืนฉัน แล้วยังจะให้ฉันขอบคุณคุณงั้นหรอ คีริน คุณรู้ไหมตอนนี้ฉันเกลียดคุณจนอยากจะฆ่าคุณ” คำพูดของฉันทำให้คีรินโมโหไปแล้วจริงๆ เขายื่นมือว่าจับคอของฉันแรงๆ “ข่มขืนหรอ? อันที่จริงคุณเป็นคนยั่วผมเอง ยั่วผมไปถึงโรงแรม ญาดาคุณที่มันร้ายกาจจริงๆ คุณเป็นฝ่ายยั่วยวนโจรให้ติดกับดักคุณ แล้วยังหาว่าโจรร้ายทำร้ายคุณอีก” เมื่อกี้แค่อ้วกก็รู้สึกทรมานมากพอแล้ว ตอนนี้กลับถูกเขาบีบคอแบบนี้ น้ำตาจึงไหลพรากไม่หยุด ตอนนี้ฉันก็เหมือนดอกแพร์ที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำฝนที่น่าสงสารน่าเห็นใจ แค่คุณรู้ดีว่าต่อให้ฉันเป็นดอกแพร์ที่น่าสงสารแค่ไหน คีรินก็คงจะไม่รู้สึกเห็นใจฉัน ฉันถูกเขาบีบคอไว้จนพูดไม่ได้ คีรินเป็นคนชำนาญในการต่อสู้มากๆ แรงมือของเขาก็ใหญ่ยิ่งนัก นี่เขาต้องการจะทรมานฉัน ถ้าเขาต้องการบีบคอฉันจนตาย เขาก็คงออกแรงได้เยอะกว่านี้ ฉันเห็นตัวเองในนัยน์ตาของโหดเหี้ยมของเขา สีหน้าของฉันค่อยๆเปลี่ยนจากขาวซีดกลายเป็นสีหน้าที่แดงก่ำ กระแสเลือดกำลังไหลวนอยู่ตรงใบหน้าของฉัน จึงทำให้ฉันหน้าแดงได้ขนาดนี้ ฉันค่อยๆปล่อยมือจากมือของเขา และกำลังหมดเรี่ยวแรงที่จะดิ้นให้ออกจากมือใหญ่ๆของเขา หรืออาจจะเป็นเพราะว่าฉันได้ตายใจไปแล้ว เลยไม่คิดอยากจะมีชีวิตเพื่ออยู่ต่อไปในโลกใบนี้ ตอนนี้ฉันกำลังคิดว่า ถ้าฉันตาย พี่ชายคนที่สองที่ฉันรักมากที่สุด จะร้องไห้เสียใจเพื่อฉันไหม แค่หยดน้ำตาเพียงหยดเดียวก็ยังดี อย่างน้อยก็เป็นเครื่องพิสูจน์ว่าฉันไม่ได้เกิดมาอยู่บนโลกนี้อย่างเปล่าประโยชน์ ฉันค่อยๆหลับตาลง วินาทีที่ฉันรู้สึกว่านี่เป็นจะเป็นลมหายใจสุดท้ายของฉัน ฉันจึงค่อยๆวางมือลงบนตักของคีริน ตอนที่ฉันกำลังจะหมดสติไป ภาพของพ่อที่ดูเมตตาจึงค่อยๆลอยขึ้นมา พ่อของฉันกำลังอุ้มฉัน หอมแก้มที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของฉัน ฉันเห็นพี่ชายคนรองของฉันได้แบกมาร์วินไว้อยู่ข้างหลัง และแอบเอาเงินธนบัตรมาหนีบหนังสือของฉันไว้ ฉันเห็นแม่ของฉันจูงมือฉันไว้แล้วพูดกับฉัน “ญาต้องเป็นเด็กดี เชื่อฟัง อย่าได้ทำให้พี่ใหญ่ของหนูต้องไม่พอใจหนู” เห็นภาพพวกนี้กำลังจะเริ่มกลายเป็นภาพขาวๆ และกำลังจะจางหายไป มือใหญ่ๆของคีรินก็ปล่อยออกจากคอของฉัน ฉันลืมตาขึ้น แล้วได้มาเห็นโลกที่โหดร้ายอีกครั้ง ฉันยังไม่ได้ตาย แต่กลับไม่ได้รู้สึกดีใจ และได้จับหัวของตัวเองไว้แล้วร้องทุกข์ออกมา จากคีรินจึงกระชากผมของฉันและดึงหัวของฉันขึ้นมาจากตักของเขา นัยน์ตาของฉันจึงจับจ้องไปยังกระตุกที่เผยความโหดเหี้ยมออกมา “ญาดา คุณกลัวตายใช่ไหม? งั้นก็เชื่อฟังฉัน ไม่งั้น ต้องมีสักวันที่ผมจะฆ่าคุณ คุณเชื่อไหม” คีรินพูดจบ ก็หันหลังออกจากห้องน้ำ ฉันทั้งหัวเราะทั้งร้องไห้ เขาเห็นฉันร้องไห้ แล้วนึกว่าฉันกลัวว่าฉันจะตายหรือไง สิ่งที่เขาไม่รู้คือ สิ่งที่ฉันญาดาไม่กลัวที่สุดในโลกก็คือความตาย เพราะว่าวิญญาณของฉันได้ตายไปแล้ว เจ้าสาวถูกรับไปแล้ว ฉันยังไม่ได้ไป แม่ฉันก็โทรจิกฉันอยู่นั่นแหละ ฉันจนฟังไม่ไหวจึงต้องรับสายของเธอ แค่พึ่งจะรับสายขึ้น แม่ของฉันก็ตะคอกเสียงดังใส่ “งานแต่งเริ่มแล้ว แกอยู่ไหน แกไม่ได้เป็นเพื่อนเจ้าสาวหรือไง? แกไปตายที่ไหนแล้ว แกรู้ไหมว่าลุงสุชาติเขาไม่พอใจแค่ไหน? แกรีบมาแล้วมาขอโทษลุงเขาเดี๋ยวนี้” แม่ฉันยังไม่รู้ว่าเมื่อวานลูกสาวของตัวเองข่มขืนชำเราขนาดไหน ให้ฉันไปขอโทษลุงสุชาติ ทำไม? ก็แค่เหตุผลที่ว่าฉันไม่ได้ไปเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้กับลูกสะใภ้ของเขางั้นหรอ? งั้นเมื่อคืนลูกชายคนโตของเขาข่มขืนฉัน วันนี้เกือบจะบีบคอฉันตาย มีใครไหมที่จะมาขอโทษฉัน โลกนี้ไม่มีความเที่ยงธรรมจริงๆ ฉันเผชิญหน้ากับมันไม่ไหวอีกแล้ว แล้วทำไมไม่ให้ฉันตายๆไปจากโลกนี้ ทำไม? ฉันจึงตะคอกใส่แม่ผ่านลำโพง “แม่ จริงๆลุงสุชาติไม่ได้รักแม่เลย ออกจากชีวิตเขาได้ไหม?” ฉันพูดจบอีกฝั่งเหมือนไม่ให้สุ่มไม่ให้เสียงใดๆ ฉันคิดว่าแม่ของฉันคงปรี้ดแตกเพราะคำพูดพวกนี้ของฉัน! ผ่านไปสักพัก เสียงของแม่จึงอ่อนลง “ยัยเด็กบ้าแกพูดอะไรเรื่อยเปื่อย ลุงสุชาติของแกต้องรักฉันอยู่แล้ว ไม่งั้นเขาคงไม่รับพวกฉันสองแม่ลูกมาใช้ชีวิตที่ติดหรูในเมืองหรอก หลังจากที่ฉันตายไป ศพของฉันก็คงจะถูกฝังไว้ในสุสานของตระกูลสุขสำราญ ฉันเกิดมาเพื่อตระกูลสุขสำราญ ตายไปฉันก็จะเป็นผีเฝ้าตระกูลนี้ ฉันไม่มีทางออกจากชีวิตของคนในตระกูลสุขสำราญแน่นอน สำหรับคำพูดแบบนี้ของแม่ฉัน ฉันไม่อยากพูดอะไรอีกต่อไป “แม่ งั้นแม่ก็ดูแลตัวเองดีๆด้วย! หนูก็จะดูแลตัวเองดีๆเหมือนกัน หนูจะไม่มีวันไปเหยียบบ้านสุขสำราญอีก แม่ ถ้าในใจของแม่ยังมีลูกอย่างหนู อย่าบังคับให้หนูกลับไปบ้านที่ทำให้หนูต้องทนทุกข์ทรมานอีกได้ไหม แค่นี้แหละ” พูดจบฉันก็วางสายไป จากนั้นฉันจึงส่งข้อความให้พี่คนรอง “ขอบคุณที่เคยดูแลกันมา ฉันจะจำบุญคุณนี้ไว้ตลอดชีวิต ขออวรพรให้คุณมีความสุขกับชีวิตคู่” พอพิมพ์คำพูดพวกนี้เสร็จ ฉันก็ลบและพิมพ์ใหม่ไปหลายรอบ น้ำตาของฉันไหลริน ฉันได้แก้ไขข้อความไปหลายรอบกว่าจะส่งออกไป พอออกจากโรงแรม จึงได้ขึ้นรถไฟกลับเข้าเชียงใหม่ ฉันไม่มีความกล้าพอที่จะกลับไปเจอศัตรูและคนที่ฉันรัก พอกลับถึงเชียงใหม่ ฉันก็รู้ที่จะตั้งใจทำงาน และเอาแรงทั้งหมดทุ่มกับงานอย่างเดียว และรับโปรเจคจากผู้จัดการเฉลิมมาทำหลายโปรเจคติดต่อกัน ในโปรเจคยากๆของอหังริมทรัพย์ ฉันก็ทำได้สำเร็จทุกโปรเจค จนในที่สุด เงินเดือนของฉันก็ได้ทะลุเกือบสามแสนภายในสามเดือน พอฉันได้เห็นการพัฒนาการของตัวเอง ฉันก็รู้สึกดีใจมากๆ “ญาดา มีแขกรายใหญ่มา เธอเป็นสถาปนิกที่เก่งที่สุดในกลุ่มของพวกเรา เธอไปพบปะกับบริษัทยักษ์ใหญ่กับฉันหน่อย ไปแย่งโปรเจคนี้มาทำให้ได้” ผู้จัดการเฉลิมจึงตบไหล่ของฉันเบาๆแล้วพูดขึ้น