已经是第一章了
ตอนที่3 ความรู้ลึกที่ล้ำลึกของพระสนมรอง
ตอนที่3 ความรู้ลึกที่ล้ำลึกของพระสนมรอง
“ชิวยั่ว” ขณะที่ชิวยั่วสติไม่อยู่กับตัวอยู่นั้น เหลียงซีนกลับได้มีสติแล้ว นางจึงเอ่ยกำชับอย่างนิ่งเงียบขึ้น “ช่วยยกน้ำมาให้ข้าสักอ่าง ไม่ต้องใส่สิ่งใดลงไป ผ้าพันแผลที่มือก็ช่วยข้าเปลี่ยนเป็นผืนใหม่”
“บ่าวจะไปจัดการเดี๋ยวนี้เจ้าคะ” ชิวยั่วตอบรับด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำแล้วถอยออกจากห้องไป
ใบหน้าของเหลียงซีนก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นอีกครั้ง คือรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความแค้นที่ดูโหดเหี้ยมและดุดัน นางไม่ใช่คนเดิมเช่นอดีตอีกต่อไปแล้ว ความผิดที่ผ่านมานางสามารถชดเชยให้ได้ แต่ว่าถ้าหากคนเหล่านั้นยังคิดที่จะทำร้ายนางอีก ก็อย่าโทษที่นางต้องลงมืออย่างเลือดเย็นบ้างก็แล้วกัน
ฉนฮัวและชิวยั่วล้วนเป็นสาวใช้ของเจ้าของร่างเดิมที่ซื่อสัตย์ที่สุด เพียงแต่ก่อนหน้านี้เจ้าของร่างเดิมชอบฟังคำพูดที่ใส่ร้ายป้ายสี จึงไม่ชอบคำแนะนำของสาวใช้ที่ซื่อสัตย์สองคนนี้ ดังนั้นจึงส่งให้พวกนางออกไปยังตำแหน่งที่มองไม่เห็นพวกนาง จึงทำให้ซีเช่นั้นนับวันก็กำเริบเสิบสานขึ้น ปฏิบัติติต่อเจ้าของร่างเดิมนี้อย่างโหดเหี้ยมมากขึ้น
“เคร้ง....” ทันใดนั้นเหลียงซีนก็ได้ยินเสียงของอ่างทองเหลืองที่ตกลงกระทบกับพื้นจากด้านนอก จนตกใจ ขณะที่พยายามลุกขึ้นนั่ง นางก็ได้ยินเสียงของชิวยั่วเอ่ยขึ้น “พระชายาเรองท่านอย่าเข้าไปเลยเจ้าคะ แม่หญิงของข้าบาดเจ็บสาหัส ถ้าหากท่านเข้าไปเจอแล้วจะตกใจเอานะเจ้าคะ แม่หญิงก็จะเจ็บปวดใจเช่นกันเจ้าคะ”
พระชายาเรอง เหลียงอินมาแล้วหรือ เหลียงซีนยังคงตั้งใจฟังเสียงที่ด้านนอกอย่างเงียบๆ แต่ว่าไม่นานก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ดูรีบร้อน พร้อมกับน้ำเสียงที่ดูอ่อนแอบอบบางของเหลียงอินเข้ามา “พี่ซีน ท่านเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ”
ลักษณะแบบนี้นางคงเข้ามาในห้องแล้ว เมื่อครู่ด้านนอกชิวยั่วคงจะพยายามขัดขวางนางแล้ว
เหลียงซีนจึงใช้เวลาที่เหลืออยู่นั้นลุกขึ้นนั่ง แล้วเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าที่ประหลาดใจ “น้องอิน เจ้าบาดเจ็บยังไม่หายดี ทำไมมาถึงที่นี่ละ”
เหลียงอินตะลึงงันไปชั่วครู่ คาดประมาณไม่ถึงว่าเหลียงซีนจะพูดกับตนอย่างมีมารยาทเช่นนี้ แต่ว่าด้วยฝีมืออันแก่กล้าของนางเพียงครู่เดียวก็ส่งเสียงไอที่ดูเปราะบางเหลือเกินออกมาพร้อมเอ่ยขึ้น “ข้าได้ยินมาว่า...แค่กแค่ก...ท่านอ๋อง...เขา....”
นางนั้นดูคล้ายอ่อนแอจนแทบจะต้านลมไม่ไหว เหมือนอยากให้ผู้คนจดจำว่านางนั้นอ่อนโยนน่าทะนุถนอมเพียงใด
หน้าตาของนางงดงามน่ามอง ดั่งเช่นเทพธิดา เอวดังจูยฟงหลิว คิ้วดั่งใบหลิว ริมฝีปากที่แดงสดนั้นตัดกับฟันที่ขาวใส ใบหน้ายังมีความเจ็บปวดหลงเหลืออยู่เล็กน้อย นางเห็นแล้วก็อดเกิดความสงสารไม่ได้
แต่จิตใจดั่งงูพิษ ก็ใช้นิยามคนเช่นนางเช่นกัน
เหลียงซีนอยากที่จะเข้าไปประคอง แต่ว่าด้วยอาการบาดเจ็บบนร่างกายของตนนั้นทำให้ไม่สะดวกที่จะเคลื่อนไหว จึงเอ่ยขึ้นอย่างละอายใจ “น้องอิน รีบนั่งลงเถอะ พี่สาวร่างกายบาดเจ็บไม่สามารถประคองเจ้าได้”
“พี่ซีน ข้าไม่เป็นไรเจ้าคะ...แค่กแค่ก” อ่อนแอจนคล้ายที่จะเป็นลมหมดสติไปได้ทุกเมื่อ “ข้าได้ยินมาว่า...ท่านเพิ่งจะลงโทษซีเช่ไป นางคือคนที่ข้ามอบให้แก่ท่านพี่ ย่อมรู้สึกไม่มากก็น้อย ถ้าหากซีเช่ดูแลท่านได้ไม่ทั่วถึง ข้าจึงมาที่นี่เพื่อขอชดใช้ความผิดแทนนาง หวังว่าพี่ซีนจะยกโทษให้นางเพคะ”
ให้อภัยนาง ที่จริงแล้วเหลียงอินคือมาเพื่อขอความเมตตา คิ้วของเหลียงซีนจึงขมวดขึ้น น้องสาวผู้นี้มีความน่าสนใจ จริงๆ ตอนที่พี่สาวขอฃนางถูกท่านอ๋องเหยียบจนแทบตาย นางไม่ได้ร้องขอความเมตตาใดๆ ตอนนี้เพื่อสาวใช้คนหนึ่งถึงกลับมาขอความเมตตา ล้วนเป็น “ความรักของพี่น้อง” ที่แท้จริงยิ่งนัก
แต่ทว่าเหลียงซีนยังไม่อยากที่จะให้อภัยกับซีเช่ นางจึงเอ่ยเล่นอารมณ์ซึ้งกับเหลียงอินต่อไป “สาวใช้ผู้นี้ไม่ว่าอยู่ที่ใดก็ยุแยงความรู้สึกของข้าและเจ้า ยังทำให้ข้าเลอะเลือนเหลวไหลถึงกับลงโทษเจ้าไป ตอนนี้ท่านอ๋องลงโทษข้าก็เหมาะสมแล้ว ตอนนี้ข้าอยากจะขอโทษเจ้า แต่ว่าสาวใช้เช่นนี้จะให้เก็บไว้ต่อไปไม่ได้”
“แต่ว่า...” ใบหน้าของเหลียงอินดูมีความร้อนรน แต่ก็มีความประหลาดใจเช่นกัน นางมองไปยังเหลียงซีนอย่างข้องใจ รู้สึกว่านางเปลี่ยนไปเป็นคนละคน หรือว่ามีอุบายอันใดต่อนางอย่างนั้นหรือ
นางระแวดระวังมากขึ้น ทั้งตัวล้วนแสร้งทำท่าทางที่ดูอ่อนแอยิ่งขึ้น เพื่อที่จะแสดงใบหน้าที่คล้ายกับจะร้องไห้ออกมา “แม่ของนั้นคือแม่นมของข้า ตอนข้ายังเล็กนางดูแลข้าเป็นอย่างดี ข้าจึงรับปากแม่ของนางว่าจะดูแลนางให้เป็นอย่างดี...แค่กแค่ก...”
ร่างกายของเหลียงอินโอนเอนไปมา สาวใช้ของนางจึงตกใจรีบเข้าไปประคองพร้อมกับเอ่ยขึ้น “พระชายาเรอง ท่านเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ ท่านไม่ควรเสียใจเช่นนี้ พระชายาเอก ข้าขอร้อง ท่านตอบรับคำขอร้องของพระชายาเรองเถอะเจ้าคะ เพียงแค่สาวใช้คนเดียว ทำให้ร่างกายของพระชายาเรองได้รับบาดเจ็บมันไม่ดีนะเจ้าคะ”
สาวผู้นี้พูดได้ฉลาดยิ่งนัก ถ้าหากเหลียงซีนไม่ตอบรับคำขอนั้นก็แสดงว่านางไม่ได้คำนึงงถึงความสัมพันธ์ของพี่น้องนี้ ไม่ทะนุถนอมร่างกายของเหลียงอิน ถ้าหากนางตอบรับคำขอ สาวใช้ผู้นั้นก็จะไม่ต้องถูกทรมานแล้ว
เหลียงซีนยกยิ้มที่มุมปากขึ้นอย่างเยือกเย็น แสดงละครแค่ฉากเดียว ใครก็ทำได้ นางรีบเสแสร้งแสดงสีหน้าที่ตกใจ รีบลุกจากเตียงขึ้นไปประคองเหลียงอิน ใครจะคาดคิดว่าในเวลานั้นมีร่างที่รวดเร็วดังเช่นสายฟ้า รีบเข้ามาแยกเหลียงอินและเหลียงซีนออกจากกันทันที
คนที่มาก็คือเฉินเฮ่า เขามีใบหน้าที่คมคายคล้ายกับน้ำแข็งที่โดนหลอมละลายออกมา ดวงตาที่เหมือนเหยี่ยวคู่นั้นมองไปยังเหลียงซีนพร้อมเอ่ยขึ้น “ข้าเคยบอกเจ้า ว่าไม่อนุญาตให้เข้าใกล้เหลียงอินแม้ครึ่งก้าว”
เขายกเท้าขึ้น แล้วเตะเหลียงซีนออกไปครึ่งก้าว
เหลียงซีนล้มไปที่บริเวณขอบเตียง ซี่โครงที่หักไปแล้วซี่นั้น ทำให้นางกระอักเลือดออกมาจากปากทันที เจ็บเหลือเกิน ทุกส่วนบนร่างกายล้วนเจ็บปวด เวลานี้นางเกือบจะหมดสติไปแล้ว แต่ด้วยแรงปณิธานอันแรงกล้าคอยพยุงนางไว้
ชิวยั่วที่อยู่ด้านข้างนั้นมองนางที่ได้รับบาดเจ็บอย่างกังวลใจ ร้อนใจที่จะเข้าไปประคองทันที แต่ว่าถูกเฉินเฮ่าที่ขมวดคิ้วอยู่อย่างเยือกเย็นนั้นสั่งขึ้นว่า “พวกเจ้าใครกล้าเข้าไปประคองนาง ก็ต้องพบจุดจบเช่นเดียวกันกับนาง”
ชิวยั่วตกตะลึงเพียงชั่วครู่ นางลังเลเพียงเสี้ยววินาที จากนั้นกัดริมฝีปากอย่างเด็ดเดี่ยวแน่วแน่แล้วก้าวเท้าออกไปด้านหน้า
เหลียงซีนจึงจะตุกที่หัวคิ้ว ยกมือขึ้นห้ามทันที “ไม่ต้องเข้ามา ทำตามที่ท่านอ๋องสั่ง”
หางตาที่มองของนางนั้นเยือกเย็นยิ่งนัก ทำให้ชิวยั่วตกใจจนหยุดฝีเท้าลง ไม่กล้าก้าวเดินเข้าไป
นางไม่กลัวว่าท่านอ๋องจะทำเช่นไรกับนาง เพียงแต่กลัวว่าพระชายาเอกจะโมโห นางอยากจะเข้าไปประคองพระชายาเอก แต่ว่ามองใบหน้าที่เย็นชานั้นแล้วจึงไม่กล้าที่จะออกไป
已经是最新一章了
加载中
