บทที่2: ท้อง

หลังจากภูชิตจากไป จอมขวัญนอนไม่หลับทั้งคืน โคมไฟที่สวางไสวในห้องรับแขก มองดูใบหย่าที่วางอยู่ตรงโต๊ะน้ำชา เธอยิ้มด้วยความเศร้าและหมดหวัง สิบสามปีแล้ว! ความรักที่ต้อยต่ำนี้ก็ควรจะจบลงได้แล้ว! เธอรู้มาตลอด ว่าตัวเองไม่ควรรักภูชิต ผู้ชายคนนี้เป็นที่ชื่นชอบของหลายๆคน และเป็นผู้ชายที่อยู่ในดวงใจของพี่สาวริชชี่ด้วย เพราะฉะนั้นที่ผ่านมา เธอแอบรักเขาอย่างเงียบๆมาตลอด เพราะว่าเธอรู้เมื่อเทียบกับพี่สาวที่ทั้งสวย ดูดีและมีความรู้สูงอย่างพี่สาว แค่ฐานะที่เป็นลูกสาวนอกสมรสอย่างตัวเองก็ไม่คู่ควรกับเขาแล้ว แต่ว่าสามปีก่อน ก่อนวันงานแต่งของภูชิตและริชชี่  เพื่อจะช่วยเธอ ริชชี่กลับถูกชายพวกนั้นรุมโทรม ....ตระกูลรุ่งเรืองกิตต์ย่อมไม่เห็นดีเห็นงามให้ภูชิต แต่งงานกับผู้หญิงที่ถูกรุมโทรมอย่างนั้น จึงเอ่ยปากขอยกเลิกงานแต่ง แต่ภูชิตกลับยื่นมือมาที่เธอและพูดว่า “จอมขวัญ แต่งานกับผม” นาทีนั้น เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นของผู้ชาย หัวใจที่ห่อเหี่ยวของเธอเหมือนมีดอกไม้เบิกบานขึ้นมา ....แต่เธอไม่รู้ว่าทั้งหมดของทั้งหมด นี้เป็นเพียงแผนชัวร้ายที่เขาแก้แค้นเธอเฉยๆ แอบชอบมาสิบปี และแต่งงานมาสามปี ที่สุดเธอก็ไม่ได้แลกมาด้วยใจของเขา น้ำตาที่กลั้นไว้สุดท้ายก็ไหลลงมา จอมขวัญหยิบปากกาขึ้นมา และเซ็นต์ชื่อลงไปที่ละตัวอักษร เขาก็ถือว่ายังดีกับเธอบ้านหลังนี้เขายกให้เธอ และยังให้ค่าชดเชยเธอมาห้าสิบล้าน ที่แท้เธอยังมีค่าหน่อยนึงอยู่หรือ? พูดแล้วหัวเราะเยาะตัวเอง .......ในโรงพยาบาล จอมขวัญไม่ได้ให้การหย่ามากระทบกับงานเธอ มาถึงที่โรงพยาบาลก็ตรงไปที่ห้องอัลตร้าซาวน์ เธอทำการอัลตร้าซาวน์ตรวจรังไข่ให้ตัวเอง เห็นไข่ที่กำลังเต้นดุ๊กดิ๊กอยู่ในจอ ในที่สุดดวงตาที่แวววาวของเธอก็มีรอยยิ้มที่อบอุ่นขึ้นมา ภูชิต คุณกล้าที่จะขอหย่า ฉันก็กล้าที่จะคลอดลูกคุณออกมา ให้คุณไม่ได้เจอทั้งชีวิตเลย ! เพิ่งกลับมาถึงหน้าห้องทำงาน จอมขวัญก็เห็นเงาของคนๆนึงที่คุ้นเคย นี่ก็ปลายฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ริชชี่กลับยังใส่ชุดแซกกระโปรง และโชว์เรียวขาที่ขาวยาว คุยโทรศัพท์ไปและเสยผมที่ม้วนโรลไป เห็นเธอเดินมา ริชชี่วางสายทิ้ง “จอมขวัญ พี่มาทำประวัติที่นี่ ภูชิตบอกแล้ว ถ้าพี่คลอดลูกก็มาคลอดที่โรงพยาบาลที่เธอทำงานนี้แหล่ะ” ระหว่างพูดอยู่ เธอก็เอาเล็บมือที่แดงจ้าลูบที่ท้องอย่างอ่อนโยน จอมขวัญยิ้มเบาๆ “จอมขวัญ เธอก็คงจะรักลูกคนนี้มากใช่ไหม?” หัวใจของจอมขวัญเหมือนถูกมืองใหญ่ๆมือนึงคว้าเอาไว้ เจ็บจนจุกที่อก “ เข้ามาเถอะ! ” จอมขวัญทนความเจ็บปวดในใจไว้และดึงริชชี่เข้ามาที่ห้องทำงานของตัวเอง และปิดประตูไว้ “ทำไม? แกกลัวข้างนอกได้ยินว่าฉันท้องลูกของภูชิตหรือ? ”ไม่มีคนมองดูแล้ว สีหน้าของริชชี่ยิ้มอย่างท้าทาย แววตาเต็มไปด้วยความได้ใจ จอมขวัญนั่งลงมา เงยหน้ามองไปที่ท้องของนาง “พี่สาวท้องกับน้องเขยตัวเอง ก็คงมีแต่แกคนเดียวที่ไม่รู้สึกขายหน้าแต่กลับรู้สึกมีหน้ามีตา!” “เชอะ! จอมขวัญ ตอนนั้นแกแต่งงานกับภูชิตได้ยังไงหรือ ว่าแกลืมไปแล้วหรือ? แกคิดว่าแกแต่งงานกับเขาแล้ว ก็จะได้เป็นเมียเขาตลอดชีวิตหรือ?” ริชชี่หัวเราะเหยียดหยามเธอไม่หยุด “ถ้าวันนี้พี่มาเพื่อจะมาโชว์ความเก่งของตัวเอง งั้นยินดีด้วย เป้าหมายของพี่ทำสำเร็จแล้ว ฉันยอมหย่าแล้ว ฉันยอมคืนภูชิตให้พี่ !” สีหน้าจอมขวัญนิ่งเฉยเหมือนสายน้ำ “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป สิ่งที่ฉันติดค้างพี่ ก็ถือว่าชดใช้คืนหมดแล้ว!” เพิ่งพูดจบ ข้างนอกมีเสียงเคาะประตูก้องขึ้นมา “คุณหมอจอมขวัญ ห้องไข้ห้องVIP2มีอาการ ผู้อำนวยการให้หมอรีบไปค่ะ" “ได่ค่ะ! ฉันจะไปเดี๋ยวนี้เลย! ”จอมขวัญรีบลุกขึ้น ไม่ได้ชายตามองริชชี่แม้แต่แว๊บเดียว “ฉันยังมีงานต่อ ถ้าจะทำประวัติก็เชิญที่แผนกผู้ป่วยนอก” พอพูดจบเธอถอดเสื้อโค้ชออก และเปลี่ยนชุดทำงาน จากนั้นก็เดินออกไปอย่างรีบร้อน “นี่แกคิดว่าฉันมาทำประวัติที่นี่จริงๆหรือ ! ภูชิตบอกแล้ว ว่าจะพาฉันไปคลอดที่อเมริกัน !” ริชชี่“เชอะ”ไปคำนึง ตอนที่ ริชชี่กำลังจะเดินจากไป โทรศัพท์เธอดังขึ้น พอเห็นชื่อบนจอโทรศัพท์ สีหน้าที่ได้ใจเมื่อกี๊ขาวซีดขึ้นมาทันที และร้อนรนล็อคประตูไว้ ถึงรับโทรศัพท์ขึ้นมา “ฮัลโหล ฉันบอกคุณแล้วไงว่าอย่าโทรศัพท์มาอีก ......ถึงฉันยืมตัวคุณและท้องลูกคุณ แต่เด็กคนนี้ กำลังจะใช้นามสกุล รุ่งเรืองกิจในเร็วๆนี้แล้ว ......คุณวางใจเถอะ ฉันจะให้เงินคุณก้อนนึง......ลูกก็เป็นลูกของคุณ ฉันคิดว่าคุณเองก็คงจะอยากมีลูกที่หล่อและรวยเหมือนภูชิตใช่ไหม?” .............ตอนที่จอมขวัญเดินตามพยาบาลออกมาจากห้องตรวจVIP2 เธอล้วงไปหยิบโทรศัพท์ที่กระเป๋าเสื้อ เพิ่งสังเกตุเห็นลืมหยิบโทรศัพท์มา ใช่แล้ว เมื่อกี๊มาอย่างรีบร้อน โทรศัพท์ลืมไว้ที่กระเป๋าเสื้อโค้ช ตอนที่เธอกลับมาที่ห้องทำงานอีกที ริชชี่ก็ไม่อยู่แล้ว จอมขวัญเธอนี่ช่างสะเพร่าจริงๆ เมื่อกี๊ตอนที่อยู่ห้องอัลตร้าซาวน์ เดิมทีเธออยากอัดคลิปเสียงคุยกับลูกในท้องไว้ กลับลืมปิดเฉยเลย!