บทที่4: ข่มขู่

หลังจากภูชิตจากไป ก็ไม่เคยกลับมาที่บ้านหลังนี้อีกเลย คงจะเป็นเพราะ คำอธิฐานเธอได้ผลจริง หรืออาจจะเป็นความมั่นใจในการเป็นหมอสูติ ยี่สิบกว่าวันผ่านไป จอมขวัญสังเกตุเห็นตัวเองท้อง มองดูตัวเทสตรวจตั้งครรภ์แดงขึ้นมาสองขีดอย่างชัดเจน เธอเหมือนเห็นความสุขที่รอมานานกำลังโบกมือทักทายกับเธออยู่ เธอตื่นเต้นและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาเบอร์ที่ไม่ได้โทรมาตั้งนาน ภูชิตรับสายเร็วจนเหนือความคาดหมาย ที่เธอคิดไว้ “ เซ็นต์ใบหย่าหรือยัง? ” เสียงที่เย็นชาก้องขั้นมา ใจที่ตื่นเต้นพริบตาเดียวก็กลับสู่ความเงียบสงบ แต่เธอยังฝืนยิ้มพูด： “ภูชิต ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกคุณ ฉันถามเลขาคุณแล้วว่าคืนนี้คุณว่าง งั้นเรานัดเจอกันที่ภัตตาคารดาวสว่างนะ!” “ระหว่างผมกับคุณจะมีเรื่องสำคัญอะไร?” เสียงของผู้ชายเย็นจนเหมือนเพิ่งเอาออกมาจากตู้เย็น “ เกี่ยวกับการหย่า ! ฉันเอาใบหย่าไปด้วย!คืนนี้เจอกันนะ ! ถ้าคุณไม่มาฉันก็จะฉีกใบหย่าทิ้ง!” จอมขวัญพูดจบก็รีบวางสาย หัวใจเต้นแรงตู๊มต่อมๆๆๆ เหมือนแทบจะกระเด็นออกมาจากลำคอ นี่ เป็นครั้งแรกที่เธอข่มขู่เขา ----- ที่ภัตตาคารดาวสว่าง จอมขวัญเลิกงานก็รีบมาสั่งอาหารที่ภูชิตชอบ และพูดย้ำกับพนักงานเสริ์ฟว่ารอเขามาแล้วค่อยเสริ์ฟอาหาร นี่เป็นภัตตาคารที่หมุนได้รอบ360องศา ที่เป็นภัตตาคารที่สูงที่สุดในเมืองนี้ ครั้งแรกที่เธอเจอเขาก็คือที่นี่แหล่ะ สิบสามปีก่อน เธอเพิ่งจะอายุแค่สิบขวบ ทั้งครอบครัวมาทานข้าวที่นี่ เธอทานเสร็จก็ไปเล่นของเล่นเด็ก ไม่รู้ว่าเด็กผู้ชายมาจากไหนหลายคน ผลักเธอล้มลงพื้น ไม่ให้เธอปีนขึ้นไปเล่นเครื่องเล่น มีผู้ชายที่ใส่ชุดนักเรียนโผล่มายื่นมือให้เธอ “มา ลุกขึ้น พี่เล่นเป็นเพื่อนเธอ” มือคู่นั้น เป็นมือที่สวยที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็นมา เรียวยาว ขาวเนียน...พอโตขึ้นเธอถึงรู้ มือของผู้ชายคนนึงสามารถใช้คำว่า ‘ เซ็กซี่ ’ มาเปรียบเทียบได้ ดวงตาที่อ่อนโยนมองมาที่เธอ เป็นดวงตาทีสวว่างไสวที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็น พอมาทีหลังเธอถึงรู้ ที่แท้เขาชื่อภูชิต เป็นเพื่อนร่วมห้องของพี่ริชชี่ ตั้งแต่นั้นมา ดวงใจของเธอพุ่งไปที่เขาหมดแล้ว แต่ว่า เขากับพี่ริชชี่จากเพื่อนร่วมห้อง พัฒนามาเป็นเพื่อนสนิท แล้วจากเพื่อนสนิทพัฒนามาเป็นคนรักกัน ......กำลังนึกถึงความทรงจำที่เจ็บปวด จอมขวัญเงยหน้าขึ้นมาเห็นริชชี่เดินควงแขนภูชิตมา ผู้ชายรูปร่างสูงโปร่ง ดูดีภูมิฐาน ผู้หญิงกน้าตาสวยสง่าหุ่นดี ... ไม่ว่าใครมองแล้ว ต่างก็รู้สึกเหมาะสมกัน อย่างกับกิ่งทองใบหยก หัวใจจอมขวัญเหมือนมีมีดมาท่วงแทงจนเจ็บ แต่เธอก็ลุกขึ้นมาอย่างผ่าเผย “ ภูชิต พี่ริชชี่ ” “จอมขวัญ ขอโทษนะที่ให้เธอรอนาน! พี่บอกแล้วว่าไม่มา แต่ภูชิตจะให้พี่มาให้ได้” ริชชี่ทำหน้ารู้สึกขอโทษ ภูชิตไม่ชายตามองเธอเลย ดึงเก้าอี้ออกและพยุงให้ริชชี่นั่งลง “ ไม่เป็นไรค่ะ ”จอมขวัญนั่งลงและมองภูชิตที่นั่งฝั่งตรงข้าม ไม่ได้เจอมาหนึ่งเดือน เขาเหมือนจะผอมลง มองดูตาที่คมลึก ตอนนี้ยิ่งลึกเข้าไปอีก ใบหน้าก็เหมือนผอมลง จอมขวัญเห็นแล้วรู้สึกสงสารอยู่ในใจ ริชชี่ท้องสีหน้าแดงมีเลือดฝาด แต่เขาทำไมทรมานตัวเองจนละเหี่ยอย่างนี้? “คุณนัดผมมา มีธุระอะไร?” ภูชิตถามด้วยน้ำเสียง รำคาญ “ ทานข้าวก่อนเถอะ!ทานเสร็จแล้วค่อยคุย! ” จอมขวัญบอกให้พนักงานเสริ์ฟอาหาร ขืนคุยแล้วเดี๋ยวเขาไม่มีอารมณ์ทานข้าวอีกหล่ะ! เขาละเหี่ยขนาดนี้ ต้องกินบำรุงเยอะๆหน่อย