บทที่5: หึง

ข้าวมื้อนี้เหมือนไม่มีรสชาติ จอมขวัญมองดูตรงข้ามทั้งสองคีบกับข้าวให้กันไปมา รักกันยิ่งกว่าสามีภรรยากัน....เธออยากเอาปิ๊บมาคุมหัวตัวเองจังเลย! ภรรยาคนนี้เหมือนมาเป็นก้างขวางคอระหว่าเขาสองคน เธอเหมือนจะทานอะไรไม่ลง เธอแพ้ท้องอย่างรุนแรง ที่จริงเห็นกับข้าวพวกนี้เธอก็อยากอาเจียน แต่อยู่ต่อหน้าภูชิต เพื่อไม่ให้เสียมารยาท เธอได้ขอคำปรึกษากับเพื่อนร่วมงานหู คอ จมูก ขอยาที่สามารถทำให้สูญเสียการได้กลิ่นในระยะเวลาสั้นที่คนท้องทานได้ อย่างนี้ เธอก็จะไม่ได้กลิ่นคาวพวกนี้และก็จะไม่รู้สึกคลื่นไส้ เห็นภาพตอนนี้ จอมขวัญรู้สึกเสียใจ เธอน่าจะอ้วกออกมาตรงหน้าเขาสองคนจริงๆ! “ฉันขอตัวไปห้องน้ำก่อนค่ะ ” จอมขวัญลุกขึ้นและวิ่งไปมี่ห้องน้ำอย่างรีบร้อน สายตาของภูชิตมองไปดูร่างที่ผอมบางนั้น จากนั้นมีอะไรแว๊บเข้ามาในความคิด จอมขวัญ คุณก็หึงเป็นด้วยหรือ? จอมขวัญล้างหน้าเสร็จออกมาจากห้องน้ำก็เห็น ริชชี่กำลังยืนเติมเตรื่องสำอางอยู่หน้ากระจก “คนท้อง อย่าแต่งหน้าเยอะ ไม่ดีต่อลูก” เธอตักเตือนเสร็จก็เปิดก๊อกน้ำล้างมือ “นี่แกอย่ามามองหน้าฉันเหมือนคนทั้งโลกติดค้างอะไรแก ฉันไม่ได้ติดค้างอะไรแกนะ ” ริชชี่ยกมุมปากขึ้นอย่างดุร้าย “ พี่ดูแลตัวเองให้ดีๆหล่ะ! ” จอมขวัญขี้เกียจต่อปากต่อคำดับเธอ เธอปิดน้ำแล้วเดินจากไป “ นางตัวดี! ” จู่ๆริชชี่เอามือกดไปที่ไหล่เธอ “ ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับพี่ ” จอมขวัญขยับไหล่เล็กน้อยสะบัดมือเธอออก จู่ๆก็ได้ยินเสียง “พลั่ก ” ดังขึ้นมา และต่อด้วยเสียงกรีดร้องของริชชี่ “โอ๊ย....เจ็บ... ” จอมขวัญแปลกใจและหันหลังไปมอง ริชชี่ล้มลงที่พื้นกำลังจับที่ท้องอยู่ สายตาริชชี่เต็มไปด้วยความท้าทาย แต่คำพูดที่พูดออกมาจากปากมีแต่คำพูดที่ฟังแล้วดูน่าสงสาร “ จอมขวัญ พี่รู้ว่าเธอเกลียดพี่ แต่เธอก็ไม่ควรมาผลักพี่ ลูกในท้องพี่ลูกของภูชิตเชียวนะ....” จอมขวัญเพิ่งจะสังเกตุเห็น ท่อนล่างของริชชี่มีเลือดซึมออกมา “ฉัน......” จอมขวัญเพิ่งเปิดปากพูด ก็เห็นเงามืดวิ่งผ่านไป และก้มลงไปอุ้มริชชี่ขึ้นมาอย่างไว ตอนที่เดินผ่านตรงหน้าเธอ สีหน้าของเขาดุร้ายและกัดฟันพูด： “ จอมขวัญ คุณนี่มันร้ายกาจจริงๆ!” -------ในโรงพยาบาล จอมขวัญเปลี่ยนแล้วอยากเข้าไปดูอาการของริชชี่ที่ก้องฉุกเฉิน แต่กลับถูกภูชิตดึงไว้ “จอมขวัญ คุณอยากฆ่าลูกของริชชี่ให้ตายเองกับมือใช่ไหม?” ดวงตาที่แดงเถือกจ้องมองเธออย่างโหดเหี้ยม น้ำเสียงเหมือนมีพิษ ฟังแล้วหนาวสั่น ทุกอนูรูขุมขนของเขา เหมือนแฝงด้วยความกลียดชัง “ฮึม”จอมขวัญยิ้มอ่อนๆ และสะบัดมือเขาออก “ถึงจิตใจฉันจะโหดเหี้ยม แต่คุณอย่าลืมสิ หัวใจของฉันมีจรรยาบรรณต่องาน!” “ จอมขวัญ ถ้าคุณกล้าแตะต้องริชชี่แม้แต่ปลายนิ้วเดียว รับรองผมจะให้คุณตายทั้งเป็นแน่ๆ” ภูชิตกัดฟันพูดทีละคำ เสียงไม่ดัง แต่กลับซ่อนความโกรธแค้นไว้ จอมขวัญหัวเราะเยาะตัวเอง ยิ้มแบบเจ็บปวดและสิ้นหวัง “คุณก็รู้ คนมีเทคนิคอย่างฉัน ถึงแตะต้องเธอ ก็จะไม่ให้คุณสังเกตึเห็นหรอก” “ จอมขวัญ! ”ภูชิตกำมือไว้แน่น สายตาเต็มไปด้วยความเกลียดและความแค้น “ถ้าลูกแท้งไป ผมจะให้คุณชดใช้ด้วยชีวิตแน่!” จอมขวัญถอนหายใจและหันหน้ามา “ภูชิต ถ้าวันนี้คนที่นอนอยู่ข้างในเป็นฉัน คุณจะแคร์ฉัน และผลักคนที่ทำร้ายฉันออกอย่างตื่นตระหนกไหม?” ภูชิต: “คุณฝันไปเถอะ ” “ ถ้าฉันท้องลูกของคุณ คุณก็จะไม่แคร์หรือ?” จอมขวัญทนความเจ็บปวดไว้และถาม