บทที่6: สิ้นหวัง

“ผมจะไม่มีทางให้คุณท้องลูกของผม!” ภูชิตเย้ยอย่างใจดำ “ คุณไม่มีทางได้ท้องลูกผม! ” ที่ผ่านมาน้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำ ถึงจะโกรธยังไงก็ไม่พูดเสียงสูง แต่เสียงที่ซ่อนเร้นไม่ส่งเสียงดังแบบนี้ กลับเหมือนแฝงไปด้วยการปรปักษ์และยืนหยัดที่จะชี้เป็นชี้ตายเธอ ดวงตาคู่ที่ใสแวววาวเหมือนกระจกของจอมขวัญ เหมือนมีแสงค่อยๆดับและแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ มองดูสายตาที่เกลียดชังของผู้ชายคนนี้ จู่ๆจอมขวัญไม่มีความรู้สึกเจ็บแล้ว น่าจะเพราะหัวใจถูกควักไปแล้วมั้ง! ไม่มีหัวใจแล้วจะเจ็บได้อย่างไร? “ถ้า....ลูกในท้องของพี่ริชชี่ไม่ใช่ลูกของคุณ?คุณก็จะปกป้องเธอขนาดนี้ไหม?” จอมขวัญยิ้มแบบขมขื่นพร้อมคำถาม สีหน้ารอยยิ้มของจอมขวัญ ภูชิตดูเห็นแล้วรู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก หลายปีมานี้ ในที่สุดเขาก็เห็นสีหน้าของเธอสิ้นหวัง แต่ไม่รู้เพราะอะไร ที่จริงเขาต้องรู้สึกดีใจสิ.....แต่ทำไมจู่ๆเหมือนหัวใจถูกเด็ดไปจนว่างเปล่า เขาเกลียดความรู้สึกแบบนี้ ภูชิตพูดจาประชด“คนอย่างคุณไม่มีวันเข้าใจอะไรคือรักเจ้าของก็ต้องรักหมาของเขาด้วย !ขอแค่เป็นลูกของริชชี่ ก็ถือว่าเป็นลูกของผม เพราะผมรักเธอ!” เพราะผมรักเธอ....... คำพูดนี้เหมือนธนูที่มีพิษ ทิ่มแทงไปที่ใจเธอทีละดอกๆ เธอเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองตื่นจากความฝัน ที่แท้ที่ผ่านมาเธอก็เป็นแค่ตัวตลก และเป็นส่วนเกิน แม้กระทั่งยังเพ้อฝันที่จะเอาลูกมาผูกมัดผู้ชายที่เกลียดตัวเองขนาดนี้? เธอช่างเหมือนคนโง่ที่กำลังเพ้อฝัน! “ดีมากคุณภูชิต โชคดีที่คุณไม่ได้หลงรักฉัน ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันจะรู้สึกรำคาญคุณมากเลย!” จอมขวัญใช้แรงทั้งหมดที่มีฝืนยิ้มและพูดคำๆนี้ใหจบ จากนั้นก็หันหลังเดินไปที่ห้องผ่าตัด พอปิดประตู เธอเหมือนลูกโป่งที่ค่อยๆถูกปล่อยลมออก เธอพิงที่กำแพงไว้จนหมดแรงและทรุดกับพื้น สมกับเป็นภูชิตจริงๆ แค่แววตาและคำพูดไม่กี่คำ ก็ทำให้เธอจากมีความหวังสู่ความสิ้นหวัง ริชชี่ตกเลือดแต่ไม่ได้กระทบกระเทือนถึงลูกในท้อง จอมขวัญได้ยินข่าวนี้แล้วโล่งอกไปที ลูกในท้องของพี่ริชชี่จะเป็นอะไรไปไม่ได้นะ เธอต้องคลอดออกมาอย่างราบรื่นนะ อย่างนี้ เธอถึงจะสามารถเห็นคนที่หัวแข็งและเอาตัวเองเป็นใหญ่อย่างภูชิต จะรักเจ้าของและรักหมาของเจ้าของได้จริงๆไหม! หลายวันต่อมา จอมขวัญไปที่ห้องรับยา ก็เห็นริชชี่อยู่ที่แผนกสูติอีก “จอมขวัญ ยาบำรุงครรภ์ของครั้งที่แล้วทานหมดแล้ว เธอสั่งจัดยาให้พี่อีกหน่อยสิ” ริชชี่เดินมาอย่างสง่างามและเดินมาที่ตรงหน้าเธอ “หมอประจำของพี่ไม่ใช่ฉัน” จอมขวัญพูดจบก็เดินจากไป ริชชี่ยกมือขวางเธอไว้ “ไม่เอาหน่ะ เธอทำแบบนี้ พี่จะคิดว่าเธอกำลังอิจฉาที่พี่ท้องลูกของภูชิตนะ” “ฮึม” จอมขวัญยิ้มไปครู่นึง เงยหน้ามองใบหน้าที่เต็มไปด้วยสารฉีดโบท็อกซ์ของริชชี่ “พี่ไม่กลัวฉันจะสั่งจ่ายยาร้ายแรงให้พี่หรือ?ให้พี่และลูกในท้องตายไปทั้งสองคน” “ถ้าคุณกล้า ผมสั่งคนมาถล่มโรงพยาบาลคุณแน่!” จอมขวัญเพิ่งพูดจบ ก็ได้ยินเสียงที่เยือกเย็นมาจากข้างหลัง ถ้าไม่ใช่ภูชิตแล้วจะเป็นใครได้อีก? ทำไมบังเอิญอย่างนี้? จอมขวัญนิ่งไปครู่นึง ทันใดนั้นเธอก็เข้าใจแล้ว เขาคงมาตรวจครรภ์กับคนรักเขา ริชชี่รีบไปจับมือของเขา และยิ้ม “ภูชิตคะ จอมขวัญก็แค่พูดเล่นค่ะ เธอไม่ทำแบบนี้หรอกค่ะ! ลูกของเรายังจะต้องเรียกเธอว่าน้านะ ถูกไหมจอมขวัญ?” จอมขวัญไม่ได้หันกลับมามอง ขี้เกียจเห็นเขาทั้งสองพลอดรักกัน เธอหันหลังก็เดินตรงไปที่ออฟฟิศเลย ริชชี่ควงแขนเขามาถึงที่หน้าประตูออฟฟิศเธอ มองดูผู้หญิงที่กำลังปริ้นซ์ใบสั่งจ่ายยา ผู้ชายทำตาหรี่ “ผมบอกผู้อำนวยการโรงพยาบาลคุณแล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณรับผิดชอบลูกในท้องของริชชี่จนกว่าจะคลอด ถ้าระหว่างนี้ริชชี่หรือลูกในท้องเป็นอะไรไป โรงพยาบาลคุณโดนถล่มแน่”