บทที่ 8 : แท้งลูก

จอมขวัญคิดว่าริชชี่เหมือนครั้งก่อน แค่ตกเลือดนิดหน่อย เพราะลูกในท้องเธออาการไม่ค่อยคงที่ แต่ไม่คาดคิดว่าริชชี่จะแท้ง...... สาเหตุเพราะเธออทานยาทำแท้งไป ไม่เพียงแค่นี้ เพราะว่าใช้ยาเกินขนาด และส่งตัวมาที่โรงพยาบาลช้าไปทำให้กระทบต่อมดลูกจนต้องตัดมดลูกทิ้งไป “ ไปเร็ว รีบไปให้ญาติของผู้ป่วยเซ็นต์ยินยอมตัดมดลูกทิ้ง ขืนชักช้าแม้แต่ชีวิตก็จะไม่รอด! ” ผู้อำนวยการโรงพยาบาลสั่งพยาบาลพร้อมเหงื่อไหลพราก พยาบาลรีบร้อนหยิบปากกาและใบเซ็นต์ยินยอมวิ่งออกไป มองดูสีหน้าที่ซีดเซียวของริชชี่บนเตียงผู้ป่วย จอมจวัญรู้สึกในสมองมีแต่เสียงวูๆๆๆๆๆดังอยู่ตลอด ทำไมถึงเป็นแบบนี้? ริชชี่แท้งได้ยังไง!? ทำไมแท้งไปง่ายๆอย่างนี้เลยหรือ? จอมขวัญที่ใส่หน้ากากอนามัยไว้จนเห็นแค่ดวงตาที่แวววาว ดวงตาเธอเหมือนมีหมอกเมฆมาบางไว้จนมองไม่ชัด ครั้งแรก ที่เธอออกจากห้องผ่าตัดกลางคัน เห็นเธออารมณ์หดหู่ เพื่อนร่วมงานต่างก็คิดว่าเธอสงสารพี่สาวเลยปลอบใจเธอไปสักพัก และให้เธอไปนั่งพักอยู่ข้างๆ มองดูเครื่องมือใบมีดที่ประกายแสงออกมาอย่างเย็นชา จอมขวัญยกมือขึ้นมาลูบที่ท้องตัวเอาอย่างเบามือ ใบมีดพวกนั้นเหมือนกรีดอยู่ที่ใจเธอเจ็บจนเหมือนใกล้ขาดอากาศหายใจ ถึงแม้ตอนนี้เธอจะไม่กล้าคาดหวังให้ภูชิตรักตัวเอง แต่ตอนนี้แม้แต่ความหวังสุดท้ายก็พังทะลายไปหมด..... ต่อจากนี้ไป ตำแหน่งภรรยาของ“ตระกูลรุ่งเรืองกิตต์”ก็จะหายสาบสูญไปอย่างสิ้นเชิง ไม่เพียงแค่นี้ ณ ตอนนี้ ผู้ชายคนที่อยู่ข้างนอกก็คงจะเกลียดจนแทบอยากจะฆ่าเธอแล้วมั้ง? ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ จอมขวัญถึงค่อยๆปรับอารมณ์กลับมาได้ การผ่าตัดมดลูกของริชชี่ผ่านไปอย่างราบรื่น ตอนนี้ถูกส่งตัวไปพักฟื้นที่ห้องปลอดเชื้อแล้ว ห้องฉุกเฉินที่ว่างเปล่า เหลือแค่พยาบาลสองคนกำลังเก็บเครื่องมือ “คุณหมอจอมขวัญอย่าเสียใจเลยค่ะ อาการของพี่สาวคุณอันตรายมาก สามารถรักษาชีวิตไว้ก็ดีแล้วค่ะ!” พยาบาลพูดปลอบใจเธอ จอมขวัญลุกขึ้นมาและพูดเบาๆ “ฉันไม่เป็นไรค่ะ ลำบากพวกคุณแล้ว” เธอคิดมาตลอดว่าในความบาดหมางของเขาสามคน คนที่โหดที่สุดใจดำที่สุดคงจะเป็นภูชิต แต่ว่าเธอเหมือนคิดผิดไปแล้ว พี่สาวเธอคนนี้เหมือนจะโหดกว่าภูชิตเยอะ! จอมขวัญเพิ่งกลับมาถึงออฟฟิศ จู่ๆประตูถูกคน“ปั้ง”ผลักออกอย่างแรง ภูชิตสีหน้าดุร้ายเดินเข้ามา ใบหน้าที่หล่อเหลาแลดูเคร่งเครียดและน่ากลัว เหลือบไปเห็นเงาที่คุ้นเคยจนไม่รู้จะคุ้นเคยยังไงแล้ว จอมขวัญไม่ได้เหลียวไปมองเขา เธอหลับตาลงลึกๆ ไม่ว่าช่วงชีวิตที่ผ่านมาสิบกว่าปี หรือว่าความฝันของสิบกว่าปีนี้ ในใจเธอมีแต่เงาของของ ที่คลอบงำใจเธอไปทั้งดวง ตั้งแต่วัยเด็กจนถึงวัยรุ่น จากเด็กนักเรียนธรรมดาคนนึงจนถึงCEOของบริษัทที่ใหญ่ที่สุดในเมืองA ตั้งแต่สมัยเรียนมาจนถึงCEOบริษัท....ขอแค่เขาโผล่อยู่รอบๆเธอ ไม่ว่าอยู่ฝั่งตรงข้าม อยู่ข้างหลัง หรืออยู่บนตึกชั้นสูง สายตาเธอก็จะมองเห็นเขาเป็นคนแรก ในใจเธอและในสายตาเธอ ภูชิตเหมือนเป็นพระอาทิตย์ที่คอยสาดแสงอยู่ตลอดเวลา แต่นาทีนี้ถึงจะหลับตาอยู่ เธอก็รู้สึกได้ว่าพระอาทิตย์ดวงนี้เหลือแต่การทำลาย ภูชิตเดินมาตรงและและบีบคอคอของจอมขวัญ ดวงตาที่แดงก่ำแดงจนน่ากลัว “ จอมขวัญ! ผมเคยบอกแล้วถ้าลูกในท้องของริชขี่เป็นอะไรไป คุณต้องรับผิดชอบทั้งหมด!” ฝ่ามือใหญ่ของเขาบีบคอมี่เรียวเล็กของเธอ ผิวพรรณที่ขาวผ่องมีรอยแดงขึ้นมาทันที เพราะใช้แรงเยอะไป จนข้อกระดูกของผู้ชายขาวซีด เขากัดฟันพร้อมสีหน้าโกรธแค้น! แต่จอมขวัญกลับไม่หลบไม่หนี แม้แต่ตาก็ไม่ลืม ปล่อยให้เขาเอามือบีบคอตัวเองตาย “คุณฆ่าฉันเถอะ!” เธอเปิดปากพูดอย่างใจเย็น “ถ้าฆ่าฉันแล้วทำให้คุณหายแค้น งั้นคุณก็ฆ่าฉันเถอะ!”