บทที่1 แอมแปร์ คนไร้ยางอาย

“เอี๊ยด!” น้ำกองใหญ่สาดไปที่กระโปรงของแอมแปร์เต็มๆ เธอหันไปเห็นรถสปอร์ตหรูที่จอดอย่างกะทันหัน นาทีนี้เธอไม่คิดอะไรแล้วรีบจ้ำตรงไปที่รถและทุบกระจกรถสุดแรง. “มาร์ค นี่เธอไม่ได้กลับบ้านมาเป็นอาทิตย์ละนะ” “ครับ” กระจกรถเลื่อนลงอย่างช้า ๆ เผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหล่าเย็นชาที่ไม่แยแสอาไรของ คุณชายมาร์ค พร้อมเผยร้อยยิ้มเยือกเย็นมุมปาก “ แอมแปร์ ถ้าเธออยากได้เงินก็แค่พูดมาตรงๆ ไม่ต้องมาพล่ำเยอะ” เขาเอ่ยกับเธออย่างเย็นชา แอมแปร์โกรธจนตัวสั่น ในเมื่อเขาก็พูดขนาดนี้แล้ว เธอก็จะไม่ขออ้อมค้อมอีกต่อไป. “มาร์ค ฉันต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลอีกแล้ว ฉันต้องการ.............” ประตูรถถูกเปิดออก แอมแปร์ถูกกระชากเข้าไปในรถ เขากดเทอด้วยแขนสองข้างอย่างแรงและเริ่มทำอย่างที่เขาเคยทำทุกครั้งที่เจอ หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาร์คเอาเงินปึกนึงตบไปที่ใบหน้าของเธออย่างแรงและพูดว่า "สองแสน ขอได้ดีนี่!" แอมแปร์อดทนต่อความเจ็บปวดในร่างกาย เธอพยายามขดตัวไว้และค่อยๆเก็บธนบัตรที่กระจัดกระจายไปบนพื้นทีละใบอย่างระมัดระวังนับคร่าวๆแล้วได้ไม่น้อยกว่าแสนบาทเลยทีเดียว ความจริงคือ เธอกับมาร์คเป็นสามีและภรรยา แต่ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาเป็นเพียงหญิงบริการคนหนึ่งและแขก พวกเขาทำสัญญาซื้อขายอย่างชัดเจน นั่นคือ หนึ่งแสนต่อความสัมพันธ์หนึ่งครั้ง หลังจากทำภารกิจเสร็จ จ่ายค่าตอบแทนและต่างฝ่ายต่างไม่ติดค้างกัน มาร์ค ไม่เคยให้เช็คหรือเครดิตการ์ดกับเธอและเขาเองมักจะมีธนบัตรจำนวนมากพกติดตัวเสมอเพื่อที่จะใช้ต่อกรกับเธอ มาร์คได้พูดไว้ว่าอย่างไรนะ? ใช่แล้ว การได้ขว้างเงินใส่หน้าของเธออย่างดุเดือดหลังจากเสร็จสิ้นภารกิจนั้น จะทำให้เขารู้สึกสะใจและมีความสุขมากขึ้น เพียงแต่ว่าครั้งนี้เธอต้องการค่ารักษามากขึ้น จึงต้องใช้เงินสองแสนบาท. เธอค่อยๆเอาเงินใส่เข้าไปในกระเป๋าอย่างระมัดระวังกัดริมฝีปากแน่นและพูดเสียงสั่นๆว่า "มาร์ค ยังขาดอีกหนึ่งแสน" มาร์คหัวเราะเยาะอย่างเยือกเย็นและจ้องมองเธอด้วยสวยตาโอหังแต่ดูว่างเปล่าคู่นั้น ไม่รอช้าเขากดหัวเธอไปที่เท้าของเขา "แอมแปร์ เพื่อคนเยี่ยงสัตว์ป่าพันธุ์นั้นเธอถึงขั้นไม่เอายางอายเลยนะ!" “ มาร์ค รันเวย์ ไม่ใช่อาไรอย่างที่นายพูดเขาเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของคุณเอง! ห้าปีที่แล้วลูกของเรายังไม่ตายติงติงเป็นเด็กคนนั้น!” แอมแปร์ต้องทนกลั้นน้ำตาไว้ทั้งๆที่หัวใจเธอนั้นแทบแตกสลาย “เฮอะ! แอมแปร์คำพูดปัญญาอ่อนแบบนี้เธอยังกล้าเอามาหลอกชั้น เธอเห็นชั้นเป็นคนโง่หรือไง ฮะ? !” เมื่อย้อนคิดถึงทุกสิ่งที่แอมแปร์ทำเมื่อห้าปีที่แล้ว มาร์คยิ่งเกลียดเธอเข้าไส้ "แอมแปร์ ลูกของฉันตายไปแล้ว แม่ผู้ให้กำเนิดฆ่าเค้าด้วยน้ำมือของเค้าเอง เพื่อความสุขสบายและหรูหราของเธอ!" เขาอยากบีบคอหล่อนให้หักคามือ เมื่อห้าปีที่แล้วเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสจากอุบัติเหตุทางรถยนต์และโรงพยาบาลแจ้งว่าเขาจะไม่สามารถลุกขึ้นมาได้อีก แอมแปร์ยอมที่จะเอาเด็กออก เพื่อที่เธอจะได้ไม่เป็นภาระถ่วงความเจริญของเขา เธอโยนขวดโหลบรรจุเถ้ากระดูกของลูกของพวกเค้าใส่หน้าเขา “มาร์ค ชั่วชีวิตของชั้น สิ่งที่น่าขยะแขยงที่สุดในชีวิตที่ชั้นเคยทำคือการมีอาไรกับคุณ!” เค้าไม่เคยที่จะลืมได้เลย เศษขวดแก้วแตกกระจัดกระจาย เลือดสีแดงสดสาดเต็มใบหน้าเธอทำให้เธอไม่สามารถแยกแยะได้เลยว่านั่นมันเป็นเลือดของเขาหรือเลือดของลูก ความเกลียดชังนั้นเหมือนมีดที่คอยทิ่มแทงหัวใจของเขาที่นองไปด้วยเลือด กองธนบัตรถูกโปรยหล่นลงต่อหน้าแอมแปร์ "แอมแปร์ เธอนี่มันน่าสมเพชจริงๆ! รีบๆไสหัวออกไปซะ!" ธนบัตรหลายใบถูกลมพัดออกไปนอกหน้าต่าง แอมแปร์ รีบกระโดดลงจากรถโดยไม่ได้หยิบเสื้อผ้าของเขามาด้วยแล้ววิ่งไล่เก็บเงินที่ตกลงพื้นทีละใบๆ “นี่คือเงินที่จะช่วยชีวิตของรันเวย์ ใบเดียวก็หายไปไม่ได้” เขาชำเลืองมองไปที่ผู้หญิงที่เปียกโชกอยู่ท่ามกลางสายฝน แล้วน้ำตาก็ค่อยๆหยดลงจากดวงตาอันเศร้าสร้อยเย็นชาของมาร์ค เขาไม่คิดเลยว่าเธอจะยอมทำเพื่อคนป่าเถื่อนคนนั้นได้ถึงขนาดนี้ แต่กับลูก ๆ ของพวกเขามันกลับดูไร้ค่าในสายตาของเธอ! เสียงประตูรถปิดดังป้างและรถสปอร์ตแลมโบกินี่สีเงินก็ได้วิ่งออกไปอย่างเร็ว เมื่อมองไปที่รถสปอร์ตที่วิ่งออกไปแล้ว แอมแปร์ก็ไม่อาจจะควบคุมน้ำตาได้อีกต่อไปแล้วน้ำตาก็ค่อยๆไหลเอ่อออกมาพร้อมกับสวยฝน พวกเขาเคยมีความรักและเป็นรักที่หวานที่สุดในโลกมาก่อน แล้วมันกลับกลายเป็นแบบนี้ไปได้อย่างไรกัน? "