บทที่ 2 แม่เลี้ยงของเธอนอนกับสามีของเธอ

เธอรู้ว่ามาร์คเกลียดเธอเพราะเขาคิดว่าเธอได้ทรยศเขาในช่วงเวลาที่ลำบากที่สุดของเขาและเขาก็เกลียดเธอ ความจริงนั้นมีเธอเท่านั้นที่รู้อยู่แก่ใจว่าในเวลานั้นเธอต้องการที่จะอยู่กับเขามากกว่าใครๆ ในเวลานั้น หยาดฟ้าแม่เลี้ยงของเธอ เอาชีวิตของพ่อเธอมาขู่ให้เธอออกไปจากมาร์ค เธอไม่มีทางเลือก จึงจำเป็นต้องหลอกมาร์คว่าได้ทำแท้งเด็กในท้องไปแล้ว เพื่อที่จะได้ตัดขาดจาดเขาได้อย่างเด็ดขาดที่สุด ต่อมาเธอหาพ่อของเธอจนเจอ แต่เธอไม่คาดคิดเลยว่าเธอจะถูกแม่เลี้ยงหลอกใช้ให้เธอเป็นฆาตกรฆ่าพ่อของตัวเองและถูกจำคุกตั้งหลายปี. เธอเช็ดน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมาอย่างช้าๆ ในตอนนั้นเธอไม่สามารถอธิบายอะไรให้มาร์คได้เลย แต่ตอนนี้เธอสามารถอธิบายให้กับเขาได้แล้ว แต่เขาคงไม่เชื่อเธออีกต่อแล้ว. แอมแปร์เดินไปถึงโรงพยาบาลโดยไม่รู้ว่าเธอไปที่นั่นได้อย่างไรและรู้ตัวอีกทีเธอก็มาหยุดอยู่หน้าห้องของลูกเธอแล้ว รันเวย์ที่กำลังวาดรูปอยู่บนเตียงรีบซ่อนกระดานวาดภาพไว้ใต้ผ้าห่ม เมื่อได้เสียงฝีเท้าของแอมแปร์ที่กำลังเดินเข้ามาในห้อง. "แม่ครับทำไมตาแม่แดงแบบนี้ละครับ?" รันเวย์ถามแม่ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความทุกข์ "ใช่คนคนนั้นไหมครับ คนคนนั้นเขารังแกแม่อีกแล้วใช่ไหมฮะ" “ ไม่ใช่จ๊ะ” แอมแปร์ไม่ต้องการที่จะให้ลูกเป็นห่วง เธอเลยพยายามยิ้มและพูดว่า“เพราะฝุนเข้าตาแม่ระหว่างทางที่เดินมาหนะจ๊ะ” รันเวย์ไม่เชื่อคำพูดของแอมแปร์ สายตาที่ดูเป็นผู้ใหญ่และดูรู้เรื่องรู้ราวของเด็กอายุสี่ขวบจ้องมองไปที่ใบหน้าของผู้เป็นแม่และพูดขึ้นมาว่า "แม่ครับ คนคนนั้นเขารังแกแม่อีกแล้ว!" “แม่ครับ เป็นเพราะผมใช่มั้ยครับ คนคนนั้นเขาถึงได้รังแกแม่แบบนี้?” กำปั้นเล็กๆของเด็กสี่ขวบกำแน่น "แม่ครับ ผมขอโทษที่ผมเป็นต้นเหตุให้แม่ต้องลำบาก ผมจะรีบๆโตเพื่อที่ผมจะสามารถปกป้องแม่และไม่ให้ใครมารังแกแม่ได้อีก! " น้ำตาเอ่อล้นในดวงตาของแอมแปร์เธอโผ่เข้ากอดรันเวย์ไว้ในอ้อมแขนของเธอไว้แน่น "รันเวย์ลูกรักของแม่ ลูกไม่ได้ทำให้แม่ลำบากเลยเพราะลูกเป็นดั่งดวงใจ ดั่งชีวิตของแม่ ขอเพียงลูกของแม่สบายดี แข็งแรง เท่านี้แม่ก็ไม่กลัวอาไรอีกแล้ว" รันเวย์กัดริมฝีปากของเธอไว้แน่นและไม่พูดอะไรอีก เขาเพียงกอดผู้เป็นแม่ไว้แน่นและให้ความอบอุ่นแก่เธอด้วยร่างเล็ก ๆ ของเขา เพราะรันเวย์รู้ดีว่าเพื่อที่จะหาเงินมารักษาอาการป่วยของเขา แม่ของเขาต้องทำงานหนัก ได้รับความเจ็บปวดและความลำบากมากมาย รันเวย์บอกกับตัวเอง เขาจะต้องสู้และหายป่วยไวๆเพื่อที่เขาจะสามารถปกป้องแม่อันเป็นสุดที่รักของเขา และไม่ปล่อยให้คนคนนั้นมารังแกเธอได้อีก! และในคืนเดียวกันนั้นเองอาการป่วยของรันเวย์ก็ทรุดหนักอย่างรวดเร็วและกะทันหันมาก ทำให้แพทย์ต้องรีบพาตัวรันเวย์เข้าห้องฉุกเฉินโดยด่วน แอมแปร์ที่เป็นห่วงลูกแทบใจจะขาดรีบลุกตามไป ทำให้กระดานวาดภาพที่รันเวย์ซ่อนไว้ใต้ผ้าห่มหล่นลงพื้น แอมแปร์หยิบขึ้นมาดู และต้องตกใจกับภาพวาดนั้น เพราะมันเป็นภาพครอบครัวที่อบอุ่น ในภาพวาดนั้นมีลูก มีแม่และพ่อ ... รันเวย์มักจะบอกกับเธอเสมอว่า เขานั้นไม่ต้องการพ่อตราบใดที่เขามีแม่อยู่ น้ำตาของแอมแปร์ไหลออกมาอีกครั้ง เพราะที่จริงแล้วในใจลึกๆของรันเวย์นั้น เขาเองก็ปรารถนาอยากจะมีพ่อเหมือนเด็กคนอื่นๆ แต่พ่อแท้ๆของเขาจะไม่มีวันยอมรับเขาเลย... รันเวย์ได้รับการช่วยเหลือและรักษาเบื้องต้นแล้ว แต่เนื่องจากอาการของเขาทรุดลงอย่างรุนแรง ทำให้ต้องใช้ยาราคาแพงที่ต้องสั่งเข้าจากเมืองนอกเท่านั้นจึงจะรักษาอาการป่วยปัจจุบันของเขาได้ หลังจากที่แอมแปร์ออกมาจากคุกเธอถูกมาร์คบังคับให้เซ็นสัญญาแต่งงานกับเขา อย่างไรก็ตามเขาแต่งงานกับเธอมันไม่ใช่ความรักแต่เป็นเพราะว่าเขาต้องการแก้แค้นที่เธอเคยทรยศเขาเมื่อห้าปีก่อน เขาทำลายงานและแหล่งเงินทั้งหมดของแอมแปร์ ดังนั้นแหล่งเงินทางการเงินเพียงแห่งเดียวของแอมแปร์ คือต้องไปขอกับเขา เพื่อที่จะช่วยชีวิตของลูกน้อย แอมแปร์ทำได้เพียงก้มหัวของเธอต่อเขา ทำเหมือนผู้หญิงขายตัวและไปขอเงินกับเขา. จู่ๆ แอมแปร์ก็หลุดหัวเราะออกมาอย่างคนบ้า คราวนี้เธอต้องการห้าแสนบาท นั่นแสดงว่าเธอจะต้องมีอะไรกับเขาถึงห้าครั้ง! มาร์คก็จะสามารถฟาดเธอด้วยเงินอีกตั้งห้าครั้ง "คุณมาร์ค ...” คนรับใช้บอกกับเธอว่าคืนนี้คุณมาร์คกลับมาบ้าน ......... เธอรีบเดินไปที่ห้องนอนของพวกเขาอย่างเร่งรีบเมื่อไปถึงหน้าห้อง ภาพที่อยู่ต่อหน้าทำให้แอมแปร์จุกจนพูดอะไรไม่ออกเลย เธอมึนจนคล้ายจะเป็นลมตรงนั้นขนาดนั้นเลย แม่เลี้ยงของเธอ หยาดฟ้ากำลังนั่งอยู่บนตัวของมาร์คสามีของเธอ มือใหญ่ของมาร์ค ค่อยๆลูบบนหลังของเธอและบรรจงช่วยเธอติดตะขอชุดชั้นใน ทีละขอ ทีละขอ "