บทที่ 3 ท้ายที่สุดแล้วเธอก็หักหลังเขา

แอมแปร์พยายามตั้งสติ กลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลออกจากนัยน์ตาของเธอ แล้วสูดหายใจลึก ๆ และในที่สุดเธอก็ถามคำถามที่เธอคิดว่ามันน่าจะเป็นประโยคที่โง่ที่สุดในประวัติศาสตร์เลยก็ว่าได้ "พวกคุณกำลังทำอะไรกันอยู่เนี่ย? !” สิ้นสุดคำถาม เขาหัวเราะ และพูดว่า ผู้ชายและผู้หญิงอยู่ด้วยกันบนห้องนอนสองต่อสอง ในสภาพที่เสื้อผ้ายับยู่ยี่แบบนี้ เธอคิดว่าเค่ทำอะไรได้อีกละ! แอมแปร์ คุณนี่มันช่างโง่ โง่เกินเยียวยาจริงๆนะ! มาร์คเอาเสื้อสูตรของเขาห่าร่มร่างโป๊ะของหยาดฟ้า แล้วเงยหน้าขึ้นมองแอมแปร์ด้วยสีหน้าที่ดูถูกเหยียดหยาม เยาะเย้ย พร้อมพูดขึ้นมาว่า.. "ทำไม คุณขาดเงินอีกแล้วหรือ " ? แอมแปร์กัดริมฝีปากของเธอแน่น สิ้นหวัง ละอาย และมองดูหยาดฟ้าที่คลอเคลียอยู่กับสามีของเธออย่างไม่ละอาย แอมแปร์ไม่กล้าที่จะเอ่ยปากพูดออกไปได้เลยว่า เธอจะมาขอเงินจากมาร์ค หลังจากรอให้แอมแปร์เอยปากพูดออกมานานเกินไป มาร์คเลยออกคำสั่งอย่างเย็นชากับเธอว่า "ถอดออกถ้าคุณต้องการเงิน!" แอมแปร์เบิกตากว้าง ตกใจกับคำพูดของเขา เธอแทบไม่อยากเชื่อว่าเขาจะให้เธอถอดเสื้อผ้าต่อหน้าหยาดฟ้า ! ทำไมชายผู้เคยรักเธอสุดหัวใจ เขาถึงกล้าดูถูกเธอได้ถึงเพียงนี้! "มาร์คค้า คุณนี่แย่จริงๆเลยค่ะ คุณเคยบอกว่าจะดีกับหยาดแค่คนเดียวนี่คะ หยาดไม่ยอมให้คุณไปถูกเนื้อต้องตัวหญิงอื่นอ่ะ หยาดไม่ยอมจริงๆด้วยนะคะ!" หยาดฟ้าค่อยๆไล่ริมฝีปากอันบอบบางของเธอบนใบหน้าของมาร์คจนไปหยุดอยู่ที่ริมฝีปากของเขา เมื่อเห็นฉากที่น่าขยะแขยงที่หยาดฟ้า ทำต่อหน้าเธอ แอมแปร์ทนไม่ไหวอีกแล้ว เธอพุ่งเข้าไปกระชากหยาดฟ้าสุดแรง จนเธอกระเด็นออกจากอ้อมกอดมาร์คอย่างเร็ว " ไสหัวออกไปจากห้องนี้ซะ! เธอบังอาจมากนะที่มายั่วสามีของฉันถึงห้องนอน!" เมื่อแอมแปร์คิดถึงความตายที่น่าสลดใจของพ่อเธอ ความเกลียดชังก็เพิ่มขึ้น ณ เวลานั้น แอมแปร์อยากจะเข้าไปฆ่าผู้หญิงที่ไม่มียางอายคนนั้นให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย "นางหยาดฟ้า แกฆ่าพ่อชั้น ชั้นจะฆ่าแกและแก้แค้นให้พ่อชั้น!" “เพี๊ยะ” มาร์คตบหน้าแอมแปร์สุดแรง แรงตบนั้นทำให้แอมแปร์ล้มกองกับพื้นทันที มาร์คค่อยๆพยุงหยาดฟ้าขึ้นมาไว้บนอ้อมกอดของเขา “ หยาดฟ้า คุณเป็นอย่างไรบ้าง บาดเจ็บที่ไหนมั้ย” สายตาของเขาที่มองไปที่หยาดฟ้านั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยน แต่สายตาที่มองแอมแปร์ มีเพียงความเย็นชา ว่างเปล่าอยู่เท่านั้น "แอมแปร์ คุณกล้าทำร้ายหยาดฟ้าอีกแม้แต่นิดเดียว ชั้นจะให้เธอทรมานยิ่งกว่าตายเสียอีก!" " แอมแปร์กัดฟันแน่น ใช้แรงเฮือกสุดท้ายตะโกนออกมา เสียงที่ออกมานั้นทั้งแหบทั้งแห้ง“ หยาดฟ้าโกหกคุณ! ที่ฉันต้องเลิกกับคุณเมื่อห้าปีก่อนก็เพราะเธอ เธอขู่บังคับฉัน! เธอใช้ชีวิตของพ่อฉันมาขู่ฉัน แล้วเธอยังฆ่าพ่อของฉันด้วย! มาร์ค ... " "แอมแปร์ ทุกคำที่คุณพูดออกมา ไม่มีสักคำเลยที่ผมจะเชื่อได้เลย!" ก่อนที่แอมแปร์จะพูดจบ มาร์คก็ได้พูดขัดจังหวะเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ฉันรู้แค่ว่าหยาดฟ้าแต่งงานกับพ่อเธอเพราะพ่อเธอบังคับเค้า และก็เป็นเธอที่อยู่กับฉันตลอดระยะเวลาห้าปีนี้แล้วคุณล่ะ แอมแปร์ คุณไปอยู่ที่ไหนมาในช่วงห้าปีนี้ " "อ้อ!" มาร์คตะโกนด้วยเสียงอันดุดันสุดขีด "คุณคงไปหมกตัวอยู่กับผู้ชายป่าเถื่อนคนนั้นสินะ?!" "ฉันไม่ได้!" แอมแปร์อยากจะบอกเขาเหลือเกินว่าเธอติดคุกตลอดห้าปี แต่มาร์คคงไม่เชื่อเธอเหมือนเคย อย่างไรก็ตาม ถ้าเขาเต็มใจที่จะตรวจสอบสักนิด เขาสามารถค้นพบว่าเธอได้รับความอยุติธรรมมากขนาดไหนในห้าปีที่ผ่านมา แต่เขาคงไม่ทำแบบนี้ เพราะเขาไม่เชื่อความจริงอะไรจากเธออีกแล้ว เขาเชื่อแค่หยาดฟ้าคนดีของเขา "มาร์ค ฉันต้องการ ... " หยาดฟ้ารีบโผ่เข้าหามาร์ค และยั่วยวน นัวเนียเขาด้วยท่าทางออดอ้อนต่างๆนาๆ แอมแปร์ทนดูภาพบาดหูบาดตา สิ่งที่น่าขยะแขยงที่เกิดขึ้นทตรงหน้าเธอไม่ไหว เธอรีบหันหน้าหนี และเดินออกจากห้องนั้นทันที ครั้งหนึ่งเขาพูดว่า แอมแปร์ ตลอดชีวิตของผม ผมต้องการคุณเพียงคนเดียวและเราจะคู่กันแบบนี้ตลอดไป ไม่ต้องการใครอีก แต่ตอนนี้เขากลับโอบกอดหยาดฟ้าไว้ในอ้อมแขนของเขา ปกป้องเธอจากสิ่งอันตรายต่างๆ มาร์ค ท้ายที่สุดแล้ว คุณก็ทรยศต่อคำปฏิญาณของคุณเองและยังหักหลังชั้น "