บทที่ 5 คุณมาร์ค คือ คนที่ไม่มีหัวใจ

แอมแปร์เกร็งไปทั้งตัว เธอทนไม่ไหวจริงๆที่ผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่มาร์คมาแตะเนื้อต้องตัวเธอ เธอเงยหน้าขึ้นแล้วมองตามาร์ค แล้วอ้อนวอนขอร้องเขา “มาร์ค……” เห็นมือใหญ่ๆของอาทิตย์จับน่องของเธอไว้ สายตาของมาร์คดูโหดเหี้ยมมากๆ มือข้างนั้นของอาทิตย์ สงสารคงไม่อยากคงไม่ต้องเอาแล้ว แต่ได้ยินเสียงของแอมแปร์ นัยน์ตาของเขาก็ยิ่งโหดเหี้ยมมากขึ้น ทันใดนั้นมันก็กลายเป็นนัยน์ตาที่เยาะเย้ยอย่างอธิบายไม่ถูก เขากระตุกมุมปากขึ้น ยิ้มที่เผยออกมานั้นดูเจ้าเล่ห์ยิ่งนัก “คุณอาทิตย์ครับ ผู้หญิงที่ผมพามาคืนนี้ คุณถูกใจไหมครับ? ถ้าถูกใจก็เชิญเล่นอย่างตามใจชอบได้เลยครับ” น้ำตาของแอมแปร์หลั่งไหลออกมาโดยทันที และหยดน้ำตากระทบลงตรงนิ้วที่ได้รับบาดเจ็บของเธอ ไม่ง่ายเลยที่จะรักษาบาดเจ็บให้หาย ตอนนี้กลับก็เจ็บอีกแล้ว เธอนึกว่ามาร์คเอ่ยปากพูดขึ้น ก็คงจะช่วยแก้ตัวแทนเธอได้ แต่นึกไม่ถึงเลย พอเขาเอ่ยปากพูดขึ้น กลับทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดจนไม่สามารถเยียวยารักษาได้ คุณครับ…… เหอะ ในสายตาของมาร์ค เธอก็เป็นได้แค่ฐานะนี้ เธอจับจ้องริมฝีปากเบาของมาร์คไว้ บทที่เธอกับมาร์คคบกัน เพื่อนรักของเธอก็บอกเธอ แอม ผู้ชายริมฝีปากบางคือคนที่ไม่มีหัวที่สุด แกต้องระวังอย่าได้ตกกับดักความรักล่ะ” ตอนนั้น เธอยิ้มอย่างมีความสุขและสีหน้าเบิกบานยิ่งนัก คนไม่มีหัวใจ ก็ยังดีกว่าไปสงสารและให้ความหวังคนอื่นไปทั่ว หลังจากนั้น เธอพึ่งจะรู้ว่าผู้ชายที่ไร้หัวใจนั้นโหดเหี้ยมแค่ไหน พอได้รับอนุญาตจากมาร์ค อาทิตย์ก็ยิ้มอย่างสะใจมากขึ้น เขาเทเหล้าเฮนเนสซี่เต็มแก้วให้แอมแปร์ “คนสวย คืนนี้ ไม่เมาไม่กลับ” แก้วเหล้าเอามาประกบตรงริมฝีปากของแอมแปร์ไว้ไม่ปล่อย แอมแปร์ดื่มไปหนึ่งคำ ทำให้เธอสำลักจนน้ำตาไหลออกมาอย่างรุนแรงมากขึ้น แต่ทำเพื่อเงินห้าแสน เธอยอมทรมานท้องไส้ของตัวเอง และดื่มเหล้าเต็มแก้วนี้จนหมด “ว้าว!” เธอรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วยจนทนไม่ไหว แอมแปร์เลยรีบลุกขึ้น แล้วอ้วกออกมาเป็นเลือด เรือนร่างของเธอส่ายไปส่ายมา เธออยากจะประคองตัวเองให้ยืนนิ่งๆ แต่วินาทีต่อไป โลกของเธอก็มืดมัวไป “แอมแปร์!” ก่อนที่เธอจะหมดสติไป แอมแปร์ได้ยินมีคนเรียกชื่อตัวเอง และเรียกจนแทบจะขาดใจ แอมแปร์ได้แต่ยิ้มอย่างขมขื่นในใจ มาร์คเป็นคนเรียกหรอ? ทำไมถึงจะเป็นมาร์คได้ เขาหวังว่าเธอตายยิ่งเร็วยิ่งกลับชาติไปเกิดเร็วขึ้น แต่ทำไม เสียงๆนั้นถึงเรียกอย่างเจ็บปวดใจขนาดนั้น “ขูดอีกหน่อยก็น่าจะสะอาดแล้ว” แอมแปร์ค่อยๆลืมตาขึ้น แสงไฟสีขาวกำลังแยงตาเธอ ม่านตาของเธอสูมเช้าออกอย่างช้าๆ เธอสังเกตเห็นว่า ตอนนี้เธอขาสองข้างกำลังแยกออกจากกัน แล้วกำลังอยู่กับบนเตียงผ่าตัดอันน่าเลือดเย็น อะไรนะ ขูดอีกนิดก็สะอาดแล้ว? “พวกคุณ กำลังทำอะไรอยู่?!” เสียงของแอมแปร์แหบจนเหมือนถูกล้อทับ เธออยากจะหนีบขาของเธอมากๆ หมดใช้แรงกดขาเธอไว้ “อย่าขยับ ถ้าขูดไม่สะอาด คนที่ทรมานก็คือตัวเอง” แอมแปร์เหมือนรับรู้อะไรบางอย่าง ใบหน้าอันเรียวเล็กของเธอขาวเหมือนกระดาษ บทที่เธอได้สติกลับมา ก็รีบดิ้นรน “ฉันท้องแล้วใช่ไหม?! ไม่! ฉันจะไม่ยอมให้พวกคุณมาทำร้ายลูกฉัน!” เธอหวังว่าตลอดว่าตัวเองจะตั้งท้อง แบบนั้นเธอก็จะใช้เลือดในสะดือของเด็กแรกเกิด มาช่วยรันเวย์ เด็กคนนี้เป็นความหวังของเวย์ เธอจะไม่ยอมให้พวกเขาแย่งความหวังของเวย์ไป! “พวกคุณปล่อยฉัน! ฉันจะออกไป! ฉันไม่แท้ง! พวกคุณปล่อยฉันออกไป!” เรือนร่างของเธอถูกกดทันไว้อย่างหนัก ข้างหูของเธอมีเสียงที่ไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆดังขึ้น “คุณชายมาร์คไม่ต้องการเด็กคนนี้ คุณคิดว่าแค่คุณคนเดียว ก็สามารถทำให้เด็กคนนี้อยู่รอดหรอ?! กลับไปก็พักผ่อนดูแลสุขภาพดีๆ แต่สภาพร่างกายของคุณตอนนี้ คิดว่าจะบำรุงดูแลดีแค่ไหน ก็คงจะตั้งท้องไม่ได้อีก”