บทที่ 6 แอมแปร์ แกถือว่าเป็นตัวอะไร

คุณชายมาร์คไม่เอาเด็กคนนี้…… มาร์คเป็นคนที่ให้เด็กของพวกเขาตาย! วันข้างหลัง เธอจะไม่สามารถตั้งท้องได้อีกต่อไป! ความหวังสุดท้ายที่เวย์จะมีชีวิตอยู่ได้ ไม่มีอีกแล้ว หน้าอกของเธอเจ็บจนแทบจะขาดใจ ที่ๆอบอุ่นที่สุด เหมือนถูกมีดทิ่มแทงนับไม่ถ้วน มันเจ็บมาก เจ็บมากๆ เจ็บจนไม่มีแรงที่จะดิ้นรนต่อไป เธอช่วยเวย์ของเธอไม่ได้ เธอไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง ถึงจะไม่เสียเวย์ของเธอไป…… น้ำตาของแอมแปร์เหมือนลูกปัดที่ตกลงมาเป็นเม็ดๆตอนเชือกขาด เธอไม่สนใจสุขภาพร่างกายของตัวเอง เธอแค่อยากจะอยู่กับเวย์มากกว่านี้ เด็กในท้องก็ไม่มีแล้ว เวย์ของเธอคงจะอยู่ได้นานสุดก็หนึ่งปี เวลาที่พวกเขาจะได้อยู่ด้วยกัน ก็จะน้อยลงไป แอมแปร์พึ่งจะเดินไปถึงห้องผู้ป่วยของรันเวย์ หยาดฟ้าเดินเข้ามาอย่างหน้าสวยๆ เธอเชิดคางของตัวเองขึ้นสูงๆ ดูหยิ่งยโสเหมือนดั่งห่านฟ้าสีขาว “แอมแปร์ แกพูดผู้ชายที่แกรักที่สุดเอาลูกแกออก รสชาติเป็นยังไง?” หยาดฟ้าพยายามทำท่าทางที่ผู้ชนะอยู่ที่สูงส่ง แต่ยังไงก็ไม่สามารถบดบังนัยน์ตาที่เครียดแค้นและความเกลียดของตัวเอง มาร์คร้องไห้ มาร์คที่เป็นผู้ชายที่สูงศักดิ์ในเมืองนี้ กลับร้องไห้เพราะเด็กที่ไม่เอาออกไม่ได้ แอมแปร์โดยยาพิษในเหล้า อาการหนักหนาสาหัสมาก จึงไม่เอาเด็กออกไม่ได้ ไม่งั้นเธอจะอันตรายถึงชีวิต ตอนนั้นมาร์ค ก็ทำได้แค่เอาเด็กคนนี้ออก พอนึกถึงบทที่อยู่ในผับ มาร์คนั่งอยู่ตรงมุมตัวคนเดียว หยดน้ำตาที่ไหลออกมาโดยไม่มีเสียง ทำให้หยาดฟ้าอยากจะใช้มีดกีดแอมแปร์ใจจะขาด เพื่อที่จะได้มาร์คมา ได้ทำเรื่องผิดต่อฟ้าดินมากมาย ทำไมในสายตาของเขา ก็ยังคงมีแค่แอมแปร์! ได้ใบหน้าที่ผอมเล็กของแอมแปร์ขาวซีดเหมือนดั่งกระดาษ หยาดฟ้ารู้สึกสะใจหน่อยๆ เธอเจ็บ เธอก็จทำให้แอมแปร์ต้องเจ็บกว่า! เธอกระตุกริมฝีปากขึ้น แล้วยิ้มเยาะเบาๆ “แอมแปร์ แกรู้ไหมทำไมมาร์คถึงต้องฆ่าลูกของแก? เพราะว่า……” เธอก้มหน้าต่ำลงแล้วค่อยๆจับท้องน้อยของเธออย่างอ่อนโยน “เพราะว่าฉันก็ตั้งท้องเหมือนกัน! แกท้อง ฉันไม่มีความสุข มาร์คเลยทนเห็นเป็นแบบนี้ไม่ได้ เขาเลยเอาลูกของแกออก!” แอม แอมแปร์ยืนไม่นิ่งแล้วเกือบจะล้มลงบนพื้น ที่แท้เขาเอาลูกของเธอออกก็เพราะว่าหยาดฟ้า แอมแปร์ใช้แรงพยายามจะพยุงร่างข้องตัวเองเพื่อยืนให้อยู่ เธอเลยกัดฟันพูดขึ้น “หยาดฟ้า แกอย่าได้ใจเร็วเกินไป สิ่งที่แกติดค้างฉัน วันหนึ่ง ฉันจะขอแกคืนเป็นพันเท่าหมื่นเท่า! แค้นที่ต้องชำระของพ่อฉันและลูกฉัน ฉันจะไม่ยอมปล่อยมันไปง่ายๆ!’’ “แก้แค้น?!” หยาดฟ้าหัวเราะอย่างเหยียดหยาม “ต้องดูว่าแกจะมีปัญญาไหม! ตอนนี้ฉันท้องลูกของมาร์ค ฉันเป็นสิ่งที่ล้ำค่าในมือของเขา แกถือว่าเป็นตัวอะไร!” “ไม่ต้องบอกว่าทำให้ลูกในท้องของแกตายหรอก ถ้าฉันอยากจะฆ่าแก มาร์คก็ต้องช่วยยื่นมีดมาให้ฉัน!” “หยาดฟ้า ถ้าแกอยากจะฆ่าฉันให้ตายก็ฆ่าเร็วๆ! ไม่งั้นฉันจะฆ่าแก แก้แค้นแทนพ่อฉัน!” แอมแปร์ตะคอกใส่หยาดฟ้าด้วยความโหดเหี้ยม หยาดฟ้าจับมือขวาของแอมแปร์ทันที แล้วมองไปยังนิ้วก้อยที่ขาดไปหนึ่งท่อน ก็หัวเพราะขึ้นอย่างน่ากลัว “ใช่ พ่อของแกฉันเป็นคนฆ่าตายเอง นิ้วของแกฉันเป็นคนสั่งให้คนอื่นทำเอง และเรื่องทุกข์ทรมานที่แกต้องเจอในคุกฉันเป็นคนสั่งเอง เสียดาย จะแก้แค้น แก คงไม่มีโอกาสนั้น!” “อ่าส์ๆๆ!!!” หยาดฟ้าพึ่งจะพูดจบ ก็ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆเธอจึงถูกดึงไปข้างหลัง ไม่รู้ว่ารันเวย์ลงจากเตียงเมื่อไหร่ เด็กวัยรุ่นยังทำนัยน์ตาที่เกลียดแค้นที่รนด้วยไฟ “แกรังแกแม่ฉันหรอ ฉันจะไม่ยอมให้อภัยแก!”