บทที่ 8 ดูความรักใคร่ของพวกเขา

มาร์คที่พึ่งเดินขึ้นบรรไดของชั้นสองได้ยินเสียงกรีดร้องของหยาดฟ้าจึงรีบวิ่งแล้วรีบดึงมือของหยาดฟ้ามากุมไว้ “ฟ้า อย่ากลัว เดี๋ยวผมจะตามมาเดี๋ยวนี้!” “แอมแปร์!” มาร์คที่หันหน้ากลับมา สีหน้าดูเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง “ใครบอกให้เธอรังแกฟ้าแบบนี้! เธอมันไม่รู้จะปรับปรุงตัวเลยใช่ไหม!” แอมแปร์ยังไม่ได้อธิบาย เพราะว่าต่อให้เธออธิบายให้คนที่ไม่เชื่อใจเธอไปยังไงก็คงจะเสียความรู้สึก เธอจะไม่ทิ้งร่องรอยใดๆให้เขาเห็น เธอเลยเอามือที่โดนลวกซ่อนไว้ข้างหลัง พอหยาดฟ้าได้รับบาดเจ็บ เขาเจ็บจนแทบจะขาดใจ แต่พอเธอได้รับบาดเจ็บ เขากลับสมน้ำหน้า ไม่มีใครเป็นห่วง แล้วยังจะเอาบาดแผลของตัวเองให้คนอื่นเห็น แล้วยังจะให้เขาดูถูกแบบนี้ แอมแปร์ไม่อยากให้เขาเหยียดหยามจริงๆ เห็นแอมแปร์ไม่พูดไม่จา ในใจของมาร์คยิ่งโมโหมากขึ้น เขาเอาแก้วบนโต๊ะขว้างลงพื้น ต่อหน้าแอมแปร์ “ไสหัวออกไป!” แอมแปร์เดินออกมาทันที เพราะทนเห็นมาร์คกับหยาดฟ้ารักๆใคร่ๆไม่ได้ ถ้ายังจะอยู่ในห้องเดียวกันกับพวกเขา เธอคงจะบ้าตายแน่นอน แต่เธอกลับรู้สึกว่า ต่อให้เธอไสหัวออกมาจากที่นั่น เธอก็ยังเห็นภาพที่พวกเขารักๆใคร่ๆกันอยู่ดี ข้างนอกฝนกำลังตกกระหน่ำ แอมแปร์หยุดชะงักอยู่ในสวน แล้วก็ทนตากฝนอยู่ข้างนอก มาร์คดีกับหยาดฟ้ามากๆ เขาอ่อนโยนขนาดนั้น อ่อนโยนจนช่วยเธอทำแผล ทำให้ใจของเธอเหมือนถูกมีดทิ่มแทง แอมแปร์รู้สึกหนาวมากๆ เธอจับเสื้อของตัวเองติดเรือนร่างของเธอไว้แน่นๆ ที่แท้ เป็นเพราะหนาวใจ เธอรู้ เธอควรที่จะหาที่หลบฝน แต่เธอก็เหมือนกำลังจะทรมานตัวเอง ยืนอยู่ตรงท่ามกลางฝนกระหน่ำ แล้วยังทนหนาวจนตัวสั่นงันงก สายตาที่มองไปข้างหน้าค่อยๆมัวไป หัวของเธอยิ่งอยู่ยิ่งหนัก แอมแปร์นึกว่าตัวเองคงจะตากฝนจนตายไปแล้ว เธอตายไปก็คงจะหลุดพ้นความทรมาน แต่ว่าเวย์จะทำยังไง! เธอยังไม่ควรตาย! แอมแปร์ค่อยๆลุกขึ้นบนพื้นอย่างล้มๆลุกๆ แต่สุดท้ายก็ล้มลงในท่ามกลางน้ำฝนบนพื้น มาร์คดูเหมือนกำลังช่วยหยาดฟ้าทำแผล แต่จริงๆแล้ว สายตาของเขาจับจ้องไปที่ตัวของแอมแปร์ที่อยู่ในสวน เห็นเรือนร่างที่ผอมเพรียวของเธอ แล้วยังตากฝนที่ตกลงมาอย่างกระหน่ำขนาดนั้น จึงขมวดคิ้วเป็นปมไม่หยุด พอนึกถึงตอนนั้นที่เธอใจร้ายและไร้ซึ่งเยื่อใยต่อเขา เขาก็พยายามทำให้ตัวเองมีใจที่เย็นชาเหมือนเหล็ก ทันใดนั้นมาร์คจึงเงยหน้าขึ้นมา สังเกตเห็นว่า แอมแปร์ที่ยืนอยู่ข้างนอกกลับหายไปแล้ว! เขาไม่สนใจว่ากำลังทำแผลให้หยาดฟ้าอยู่ แล้วรีบสะบักมือของเธอออก แล้วยืนวิ่งไปที่ห้องรับแขก “มาร์ค” หยาดหน้าโกรธจนต้องขย่ำเท้า แต่ก็ไม่สามารถหยุดฝีเท้าของมาร์คที่กำลังรีบวิ่งไปข้างนอก มาร์คเห็นแอมแปร์ล้มอยู่บนพื้นและไม่ขยับตัวเลย ทันใดนั้นเขาจึงตกใจแล้วรีบอุ้มเธอขึ้นมา เธอน้ำหนักเบาจนเหมือนสามารถให้ลมพัดปลิวได้ ทำไมเธอผอมแห่งขนาดนี้? ก่อนหน้านี้ยังมีเนื้อมีเนียมหน่อย “แอมแปร์ เธอตื่นหน่อย! ฉันบอกให้เธอตื่น!” เขายื่นมือไปจับหน้าผากของแอมแปร์ ร้อนจนน่ากลัว เขารอให้หมอส่วนตัวมาไม่ไหวแล้ว จึงรีบอุ้มเธอไปโรงพยาบาล หยาดฟ้ากัดริมฝีปากตัวเองไว้แรงๆ นัยน์ตาอันโกรธเคืองกำลังจะผุดเป็นไฟ ดูๆแล้วถ้านางนั้นไม่ตาย มาร์คก็คงไม่ตายใจ และใจของเขาก็คงไม่มีทางได้ตกเป็นของฉัน! แอมแปร์ยังคงไข้ไม่ลดและสลบไปสามวัน สามวันนี้มาร์คยังคงเฝ้าเธออยู่ข้างเตียงไม่ได้ไปไหนเลย เขาจับมือซ้ายที่โผล่ออกมานอกเตียงของเธอไว้แน่นๆ แล้วพูดพึมพำไม่หยุด “แอม เธอรีบฟื้นขึ้นมาสิ! ถ้าเธอฟื้นขึ้นมา ฉันจะพารันเวย์ไปตรวจดีเอ็นเอ! และผมจะให้……โอกาสสุดท้ายกับเธอ!”