บทที่ 1 แต่งงานกับเธอเพื่อแก้แค้นเธอ

“อย่า...ชานนท์....เบาๆหน่อย..” น้ำฝนจับผ้าปูที่นอนไว้แน่น สีหน้าที่ซีดเซียวมองไปที่ชายผู้คนนั้น ชานนท์จับเอวเธอไว้แน่น ตอนที่เขากำลังรื่นระเริงกับเธออยู่ แต่เขากลับเรียกชื่อผู้หญิงอีกคนข้างหูเธอ “เรยา ผมรักคุณ อย่าจากผมไป เรยา” น้ำฝนได้ยินคำพูดเขา เธอหลับตาและรู้สึกสิ้นหวัง ที่ผ่านมา เธอได้แต่อดทนอย่างเงียบๆ แต่ครั้งนี้ เธอต่อสู้ขัดขืนอย่างใจกล้า “อย่านะ ชานนท์ ฉันไม่ใช่เร...ยา ฉันคือน้ำฝน” เธอปวดเมื่อยไปทั้งตัวจนกล้ามเนื้อกระตุก แต่ชานนท์เหมือนไม่สงสารเธอเลย เขาเอามือจับที่ใบหน้าเธอ บังคับให้เธอมองเขาไว้ ใบหน้าที่หล่อเหลาช่างใจร้าย “น้ำฝน ตอนที่เธอตะเกียกตะกายขึ้นมาบนเตียงฉัน เธอก็ปลอมตัวเป็นเรยาและเผลอตอนที่ฉันเมาให้ฉันเอากับเธอไม่ใช่หรือ? เธอรักฉันมากไม่ใช่หรือ? ทำไมแค่นี้ก็ทนไม่ได้แล้วหรือ? เธอนึกว่าบีบเค้นเรยาไป และตั้งท้อง เธอก็จะสามารถเป็นสะไภ้ของตระกูลพลาธรหรือ?” ไม่ว่าเรื่องอะไร น้ำฝนก็สามารถทนได้ เขาจะรังเกียจเหยียดหยามเธอยังไงก็ได้ นอกจากเรื่องลูก เธอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง: “ต้นกล้า.. ไม่ใช่มารผจญ .. เขา.. เป็น.. ลูกของเรา..” ภายใต้แววตาที่ร่าเริงแจ่มใสของเธอ เหมือนดวงดาวที่เปล่งแสงในท้องฟ้า ทำให้ชานนท์ อึ้งไปสักพัก จากนั้นเขาหัวเราะ และพูดเหน็บแนม และตบไปที่หน้าของน้ำฝน จากนั้นก็ดูดไปที่เรือนร่างเธออย่างบ้าหื่น เขาเหมือนตั้งใจทรมานเธอ “พูดอีดครั้ง ลูกมารผจญนั่นไม่ใช่ลูกฉัน” ใบหน้าที่บวมแดงของน้ำฝน จู่ๆท่อนล่างเธอรู้สึกเจ็บแสบ ทำให้เธอรู้สึกทรมาน เธอจับผ้าปูที่นอนไว้อย่างแน่น ถึงจะเจ็บแค่ไหน เธอน้ำตาซึมและพูดยืนหยัด: “ต้นกล้า... เป็น.. ลูกของเรา...” คำพูดของเธอ เหมือนจะทำให้ชานนท์โกรธสุดขีด เขาใช้มือจับผมเธอไว้ มืออีกข้างจับที่คางเธอ “น้ำฝนเธอไม่หัดส่องกระจกดูตัวเธอบ้าง มีสิทธิ์อะไรช่วยฉันคลอดลูกออกมา ลูกมารผจญนั่น ฉันไว้ชีวิตเขาไว้ก็บุญแล้ว ชาตินี้ เธอก็เป็นได้แค่ตัวสำรองของเรยาเท่านั้น”— -ชานนท์เอาความโกรธทั้งหมดมาปลดปล่อยที่ร่างกายของเธอ น้ำฝนนอนอยู่ที่เตียง สั่นไปทั้งตัวค่อนครึ่งวันกว่าจะรู้สึกดีขึ้น ร่างกายเธอผอมบาง รอยที่ถูกทำร้ายร่างกายบอบช้ำอย่างหนัก จนเธออยากจะเอาผ้าห่มมาห่อหุ้มตัวเองไว้ ชานนท์ยืนแต่งตัวอยู่ข้างเตียง และมองเธอด้วยสายตาดูถูก “เรยสจะกลับมาแล้ว เธอทำตัวดีๆหน่อย ถ้าให้ฉันรู้ว่าเธอแอบไปทำให้เรยาไม่พอใจ ฉันไม่ปล่อยเธอเอาไว้แน่” น้ำฝนตัวสั่น เธอกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมา เรยาจะกลับมาแล้ว นี่อาจจะเป็นเรื่องดีก็ได้ ถ้าอย่างนี้ ชานนท์ก็จะไม่ทรมานเธออีก สองปีนี้ เธอต้องทนอยู่กับความทรมาน เธอรักเขา เเต่เขาเกลียดเธอ เธอพยายามทุกวิถีทางอธิบายความบาดหมางระหว่างเขาและเธอ หลายๆครั้งที่เธออยากอธิบาย แต่ชานนท์ไม่เคยเชื่อเธอ.. น้ำฝนได้ยินเสียงรถยนต์จากนอกหน้าต่าง เธอรู้ว่าชานนท์ไปแล้ว เธอทนกับความเจ็บปวดแล้วลุกขึ้น เขาไม่ค่อยมาที่นี่ บางครั้งอาทิตย์นึงมาครั้งหนึ่ง บางครั้งเดือนหนึ่งมาครั้งหนึ่ง ไม่เคยค้างคืนที่นี่มาก่อน ทุกครั้งเขาใช้ความรุนแรงทรมานเธอ น้ำฝน รู้เขากำลังแก้แค้นเธอ แก้แค้นที่เธอบีบเค้น ให้ผู้หญิงคนที่เขารักจากไป