บทที่ 2 ใครให้เธอมาที่นี่ ที่นี่ไม่ต้อนรับเธอ

สองปีก่อน ในงานหมั้นของเขากับเรยา ถึงเธอจะเสียใจ แต่ก็อยากมองหน้าเขาอีกครั้งค่อยจากไป เธอคิดไม่ถึงว่า ตัวเองจะถูกต่อยจนสลบ ตอนที่เธอตื่นขึ้นมา ตัวเองก็นอนอยู่ที่ห้องรับแขกแล้ว ข้างกายเป็นชานนท์ที่สีหน้าโมโห ต่อมา ทุกอย่างเหมือนถูกจัดฉาก วางแผนมาอย่างเรียบร้อย สื่อมวลชนที่ล้อมรอบ และแสงไฟที่ส่องมาตรงหน้าเขาสองคน เพื่อหน้าตาของตระกูล พลาธร งานหมั้นนี้ เลยจำใจต้องกลายเป็นของเธอกับชานนท์ แต่เรยาเสียใจจนบินที่ไปฝรั่งเศส น้ำฝนได้แต่เงียบไม่รู้จะพูดอย่างไร เธอรู้ว่าตัวเองถูกลอบวางแผน แต่ทุกครั้งที่เธออยากอธิบาย ชานนท์ไม่เคยรับฟังเธอ ทรมานเธอทุกครั้ง น้ำอาบเสร็จ น้ำฝนไปที่ห้องนอนเด็ก เห็นเด็กน้อยที่กำลังหลับสนิทอยู่ เธอเข้าไปนอนข้างๆต้นกล้า ตอนที่เธอตั้งท้องต้นกล้า ความลำบากของช่วงเวลานั้นก็มีเพียงตัวเธอเองรู้ดีที่สุด ตอนที่เธอท้องถูกเขาส่งไปโรงพยาบาลเพื่อทำแท้ง เธอเอาความตายเข้าแลกถึงรักษาต้นกล้าไว้ สิ่งที่แลกมา ก็คือเขายิ่งเกลียดเธอ น้ำฝนดูลูกกำลังหลับสนิทอยู่ แต่ในใจเธอแสนเจ็บปวด ลูกวางใจ แม่จะพาลูกไปจากที่นี่อย่างเร็วที่สุด——วันเสาร์ น้ำฝนอุ้มต้นกล้าไปถึงที่หน้าห้องรับแขกของ บ้านพลาธร ได้ยินเสียงหัวเราะของ กานติมา ดังออกมา“หนูเรยารู้ไหม สองปีนี้ ชานนท์คิดถึงหนูมาก หนูกลับมาก็ดีแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะบริษัทงานยุ่ง ชานนท์ก็รีบไปหาหนูที่ฝรั่งเศสแล้ว ตอนนั้น ตระกูลเราผิดต่อหนู.. ทำให้หนูลำบากใจ” เรยาตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน“คุณป้าอย่าพูดแบบนี้เลยค่ะ ตอนนั้นเพราะเรยาไม่ดีเอง ตอนนี้เรยาคิดได้แล้วค่ะ..” น้ำฝนอุ้มเด็กไว้จนตัวแข็ง เธอยืนอยู่ประตูทางเข้า ไม่รู้ว่าควรจะเข้าไปดีไหม เรยากลับมาแล้ว คนที่เขาคิดถึงอยู่ในใจกลับมาแล้ว ต้นกล้ากอดคอเธอไว้ คงจะเพราะเห็นเธอนิ่งไปเลยตบที่ไหล่เธอ“หม่ามี๊..หม่ามี๊..ไป..” คนใช้ที่บ้าน ป้าลำดวนกำลังเดินออกมาจากห้องครัว เห็นน้ำฝนอุ้มลูกยืนอยู่หน้าประตู เลยพูดขึ้นมาว่า “คุณผู้หญิง กลับมาแล้วหรือคะ?” ทันใดนั้นเสียงหัวเราะที่ห้องรับแขกหยุดไปทันที น้ำฝนได้แต่พยักหน้าและปล่อยเจ้าตัวเล็กลงมา และเปลี่ยนรองเท้าแตะอย่างเงียบๆ เสียงเหน็บแนมของ กานติมา ดังขึ้นมา“ผู้หญิงคนนั้นจะเป็นคุณหญิงได้ยังไง ลำดวน เธออายุเยอะแล้วสายตาก็ฝ้าฟางแล้วใช่ไหม?” ต้นกล้าปล่อยมือออกจากน้ำฝน แล้ววิ่งไปที่ตรงหน้า กานติมา และเรียก“ยาย...ยายอุ้ม..” ถึงกานติมา ไม่ได้ดีกับน้ำฝนสักเท่าไหร่ แต่ดีกับต้นกล้ามาก แต่เวลานี้ กานติมามองไปหาเรยาที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอสะบัดมือต้นกล้าทิ้ง ต้นกล้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาตกใจจนปล่อยโฮร้องไห้ออกมา น้าฝนรีบเดินไปอุ้มต้นกล้าไว้ และกล่อมลูก กานติมาจ้องที่น้ำฝน “ใครใช้ให้เธอพายายตัวเล็กนี้มา บ้านเราไม่ต้อนรับเธอ รีบไสหัวไป ----“น้ำฝนเตรียมอุ้มลูกไป ก็ได้ยินเสียงป้าลำดวนตะโกนมาคำนึง “คุณผู้ชายกลับมาแล้วค่ะ” ชานนท์เดินเข้าไปที่ห้องรับแขก เรยารีบลุกขึ้นมาต้อนรับ และกอดไปที่อกของชานนท์ “ชานนท์ คุณกลับมาแล้วหรือคะ” และยื่นมือไปเหมือนคนเป็นภรรยาที่คอยถอดเน็กไทให้ชานนท์ ชานนท์จับมือเรยาไว้ และจ้องมองเธอด้วยความรัก“ขอโทษครับ พอดีบริษัทงานเยอะ ตอนนี้เพิ่งได้กลับมา” เงยหน้าขึ้นมา สายตาของชานนท์จ้องไปที่น้ำฝนเหมือนไม่พอใจ “เธอมาที่นี่ทำไม ไสหัวไป”