บทที่ 3 ยินดีกับเขา เธอทำไม่ได้

ต้นกล้าเอาแต่งอแง น้ำฝนอุ้มลูกไว้ เธออ้าปากค้างแต่ไม่ได้พูดอะไร หันหลังเตรียมเดินจากไป เสียงที่อ่อนหวานของเรยาพูดขึ้นมาเหมือนคุณผู้หญิงที่ใจกว้าง “ชานนท์ ให้น้ำฝนอยู่ต่อเถอะ ทานข้าวเย็นด้วยกัน ไหนๆที่บ้านเราก็ไม่ขาดตะเกียบคู่นึงอยู่แล้ว” น้ำฝนไม่อยาอยู่ที่นี่ ตอนนี้เธอคิดเพียงอยากไปจากที่นี่ ยิ่งเรยาบอกว่าให้เธออยู่ เธอยิ่งรู้สึกถูกเหยียดหยาม ชานนท์เห็นเธอก้มหน้าเดินไปถึงที่หน้าประตู เขาเดินตามไปดึงมือเธอไว้“เรยาบอกให้เธออยู่ต่อ เธอไม่ได้ยินหรือไง?”—-เวลาทานข้าว เรยามองน้ำฝน และพูดจาเหมือนเพื่อนสนิท “น้ำฝน ขอบใจที่สองปีนี้ดูแลชานนท์มาอย่างดี อีกไม่นานฉันกับชานนท์ก็จะหมั้นแล้ว ถึงเวลาเธอต้องมานะ” มือที่จับตะเกียบไว้ของน้ำฝนแข็งไว้ เธอรู้ ว่าอีกไม่นานเธอก็จะต้องหย่ากับชานนท์ และบอกลากับงานแต่งที่ผ่านมาสองปี แต่เธอไม่คาดคิดว่าเรยาจะพูดเปิดเผยกับเธออย่างนี้ สายตาเธอมองไปที่ชานนท์ เขาก็กำลังจ้องมาที่เธอ เหมือนถ้าเธอพูดอะไรไม่ดีออกมาคำนึง เขาก็จะลงโทษเธออย่างหนัก เรยายิ้มและจับมือของน้ำฝน ทำเหมือนทั้งสองเป็นเพื่อนสนิท “น้ำฝน ฉันหวังว่าจะได้ยินคำอวยพรจากเธอ มีแต่คำอวยพรของเธอฉันถึงจะมีความสุข” น้ำฝนก้มหน้าลง รู้สึกเจ็บจนเหมือนจะขาดใจ แต่จะให้เธออวยพรชานนท์และเรยาอย่างหน้าชื่นตาบาน เธอทำไม่ได้จริงๆ - - - หลังทานข้าวเสร็จ น้ำฝนกาข้ออ้างไปเข้าห้องน้ำ ตอนที่กำลังจะปิดประตู ทันใดนั้นชานนท์เดินตามเธอเข้ามา และจับตัวเธอติดกับกำแพง สีหน้าที่ดุร้ายของชานนท์“ฉันจำได้ฉันเคยบอกเธอ อย่าทำให้เรยาไม่พอใจ ไม่งั้นฉันจะไม่ปล่อยเธอ ฉันว่านี่เธอมันแส่หาเรื่องจริงๆ เรยาเพิ่งกลับมา ถ้าเธอกล้าทำให้เขาไม่พอใจทฉันจะจัดการเธอแน่” น้ำฝนกัดริมฝีปากไว้ “ฉันเปล่านะ..” เธอทำไม่ได้จริงๆที่จะให้อวยพรชานนท์กับเรยา ทันใดนั้นชานนท์จับเธอกดไว้ตรงที่ล้างมือ ยื่นมือไปฉีกเสื้อผ้าเธอออก จากนั้นก็เอาอวัยวะเพศของเขาเข้าไปที่ร่างเธออย่างรุนแรง จากนั้นก็ดูดริมฝีปากที่นุ่มนวลของเธอ น้ำฝนเจ็บจนตัวสั่น “ชานนท์ อย่านะ...คุณปล่อยฉัน...” เธอใช้แรงขัดขืน ชานนท์ใช้แรงตบไปที่บั้นท้ายเธอ จากนั้นก็เอาหน้าเธอส่องไปที่ตรงหน้ากระจก“ปล่อยเธอไปหรือ? ดูแล้วเธอก็รู้สึกสบายดีไม่ใช่หรือ?ปากบอกไม่เอา แต่ข้างในร่านจะตาย” น้ำฝนมองภาพที่น่าอายตรงกระจก เธอถูกเหยียดหยามและอายจนต้องหันหน้าไปอีกข้าง น้ำตาเธอไหลพรากออกมา เขาต้องเหยียดหยามเธอขนาดนี้เลยหรือ?” ชานนท์ปลดปล่อยอารมณ์ออกมาแล้วก็ทิ้งน้ำฝนออกห่างเหมือนทิ้งผ้าขี้ริ้วชิ้นนึง จากนั้นเขาก็ แต่งตัว เขาแค่เสื้อผ้ามารอยยับหน่อย แต่น้ำฝน นั่งลงที่พื้นอย่างหมดแรง ท่อนล่างโทรมไปหมด “ชานนท์ คุณอยู่ไหนคะ?” ข้างนอกมีเสียงของเรยาดังขึ้นมา น้ำฝนรีบจับไปที่กำแพงและพยุงตัวเองลุกขึ้นมา ขาทั้งสองหมดแรงและล้มลงไปอีกครั้ง ชานนท์มองไปที่น้ำฝน“จำคำพูดฉันไว้!” จากนั้นก็เปิดประตูเดินออกไป “เรยา มีอะไรครับ” ประตูห้องน้ำเปิดอยู่นิดๆ เรยาไม่ได้มองเข้าไปข้างใน เพียงแต่โอบกอดที่เอวของชานนท์ “คุณป้าตามหาค่ะ เรารีบไปหาท่านเถอะ”- - -น้ำฝนรู้สึกปวดท้องน้อย และมีเลือดไหลออกมา เธอไม่ได้คิดมาก นึกแค่ว่าเขารุนแรงเกินไปจนทำให้จุดซ่อนเร้นของเธอฉีกขาด เธอทำความสะอาดร่างกายตัวเองเสร็จและใส่เสื้อผ้า เตรียมตัวจะเปิดประตูเดินออกไป ทันใดนั้นเรยา กลับเดินเข้ามา เธอปิดประตูและจ้องน้ำฝน ใบหน้าที่สะสวย อ่อนหวานตอนอยู่หน้าโต๊ะทานข้าวหายไปในพริบตา เธอจ้องน้ำฝนด้วยสายตาที่ดุร้าย และยื่นมือไปตบที่หน้าของน้ำฝน “นางแพศยา กล้าดียังไงมายั่วยวนชานนท์ นางสารเลว ฉันขอเตือนแกอยู่ห่างๆจากชานนท์ไว้เลยนะ แกอย่าคิดว่ามีลูกให้ชานนท์แล้วจะสามารถมัดใจเขาได้อยู่หมัดนะ คนที่เขาชอบคือฉัน สองเดือนก่อนแกทำทุกวิถีทางเพื่อได้ขึ้นเตียงของชานนท์ แกไม่รู้หรือว่าชานนท์ขยะแขยงแก และเกลียดแก ถึงแกจะมีลูกให้เขาก็ไม่มีประโยชน์” น้ำฝนเอามือจับที่ใบหน้า เธอเอามือจับใบหน้าที่แสบร้อน ความเจ็บนี้ทะลุทะลวงมาถึงที่ใจเธอ เธอสู้หน้ากับคำเหยียดหยามและการบีบเค้นของเรยา น้ำฝนรู้สึกหมดเรี่ยวแรง เธอเหนื่อยและหลับตา “คุณวางใจเถอะ ฉันจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับคุณ..และ..ชานนท์..”