บทที่ 4 เหมือนมีอะไรค่อยๆไหลออกมา ........

เรยาโมโหและถีบไปที่หลังของน้ำฝนหลายครั้ง แล้วจึงออกจากห้องน้ำ เพราะยังไงต่อหน้าคนอื่นเธอยังจะต้องทำตัวเป็นผู้หญิงที่แสนดี น้ำฝนค่อยๆลุกขึ้นมา และรีบแต่งตัวจัดการกับร่างที่โทรมของเธอ เธอเดินไปถึงหน้าห้องรับแขก ก็เห็นเรยานั่งอยู่บนโซฟาอุ้มต้นกล้าไว้ในอ้อมอก เล็บที่แหลมคมลูบไล้ที่ใบหน้าของต้นกล้า น้ำฝนเริ่มรู้สึกใจไม่ดี เลยรีบวิ่งเข้าไปอุ้มต้นกล้าออกมาจากเรยา ต้นกล้ากลัวจนกอดคอเธอไว้แน่นไม่กล้าปล่อยมือ กานติมาเห็นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเหน็บแนม: “น้ำฝน นี่เธอหมายความว่ายังไง” เรยาพูดด้วยน้ำเสียงนิ่มนวล: “คุณป้าคะ ไม่เป็นค่ะ สงสัยน้ำฝนคงกลัวว่าเรยาจะทำร้ายต้นกล้า อย่าทำให้ชานนท์แตกตื่นเลย เรยาก็แค่ชอบเจ้าตัวเล็กเฉยๆ” ณ เวลานี้ เรยาช่างเป็นคนที่เข้าอกเข้าใจคนอื่น แบบนี้ยิ่งทำให้น้ำฝนดูเป็นคน....ไม่มีเหตุผล “มีอะไรครับ?” ชานนท์เดินลงมาจากบันไดพอดี ตอนที่เดินผ่านตรงหน้าน้ำฝน สายตาเขาจ้องมองไปที่รอยช้ำบนใบหน้าของน้ำฝน ชานนท์ขมวดคิ้วเหมือนสีหน้าไม่ดีใจ “หน้าเธอเป็นอะไร?” น้ำฝนก้มหน้าและคิดในใจ จะเป็นอะไรได้หล่ะ ถ้าเธอบอกว่าเรยาตบหน้าเธอ เขาจะช่วยเธอไหม?” เฮ้อ..ในใจเขามีแต่เรยา เรยาเห็นแล้วทนกัดฟันไว้ “ใช่ หน้าเธอไปโดนอะไรมา ทำไมแดงอย่างนี้... ไปกระแทกโดนอะไรมาใช่ไหม”น้ำฝนได้แต่ฝืนยิ้มไป เรยารีบพูดดักหน้าก่อน “นนท์ เรยาก็แค่ชอบต้นกล้า อยากเล่นกับเขา สงสัยน้ำฝนคงจะตื่นตระหนกไปหน่อยค่ะ” ชานนท์มองหน้าเรยาด้วยความอ่อนโยน : “ช่วงนี้คุณพักที่นี่ ในเมื่อคุณชอบต้นกล้า งั้นก็ให้เจ้าตัวเล็กก็อยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนคุณเลย” น้ำฝนอึ้งจนตาค้าง เธอแทบไม่อยากเชื่อ“ชา..นนท์..”เขาพูดอะไร? จะเอาลูกของเธออยู่ที่บ้านนี้กับเรยา นี่คือลูกของเธอนะ อีกอย่างเรยาอาจจะทำร้ายลูกเธอได้ “ไม่ ต้นกล้าห่างฉันไม่ได้...” น้ำฝนรับไม่ได้ แต่กานติมาไม่สนคำพูดเธอ เข้ามาแย่งลูกจากอกเธอไป ทันใดนั้นต้นกล้าร้องไห้ฟูมฟายขึ้นมา กานติมาเลยเรียกคนใช้มาอุ้มต้นกล้าขึ้นไปชั้นบน “น้ำฝน เธออย่าลืมสินี่เป็นลูกของชานนท์นะ เธอมีสิทธิ์อะไรมาชี้นิ้วสั่งที่นี่ เธอคิดว่าเธอเป็นคุณผู้หญิงของบ้านนี้หรือ?” ถึงแม้กานติมาไม่ชอบน้ำฝน แต่ยังไงต้นกล้าก็เป็นหลานเขา เขากำลังเครียดอยู่ถ้าเรยาแต่งเข้ามาที่บ้าน แล้วจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับต้นกล้าไหม ในเมื่อตอนนี้เรยาเป็นคนเอ่ยปากเองว่าชอบต้นกล้า แบบนี้ก็ดีเลย กานติมาอยากไล่น้ำฝนออกไปจากบ้านเร็วๆ: “พอได้แล้ว ที่นี่ไม่ต้อนรับเธอ ถ้าเธอยังไม่ไปอีก ฉันจะให้รปภ.มาลากตัวเธอออกเอง” น้ำฝนคุกเข่าตรงหน้าชานนท์ มือจับที่ชายกางเกงเขา น้ำตาไหลพรากออกมา “ชานนท์ ขอร้องคุณคืนต้นกล้าให้ฉันเถอะ ฉันจากต้นกล้าไปไม่ได้ เขาเป็นลูกของฉัน...” ชานนท์มองเธอด้วยสีหน้าเย็นชา เขาเกลียดกิริยาเแบบนี้ของเธอ ในใจเต็มไปด้วยแผนชั่วร้าย วางยาเขาและตะเกียกตะกายขึ้นเตียงเขา บีบเขาต้องแต่งงานด้วย เพื่อจะให้ตัวเองท้องหาทุกวิถีทางไปฉีดยาเร่งไข่ตก ตอนนี้กลับมาทำหน้าอ่อนแอหมดหนทางเหมือคนทั้งโลกติดค้างเธอ ชานนท์มองป้าลำดวนแล้วพูด :“ยังยืนซื่ออยู่ทำไม ยังไม่มาลากเขาออกไปอีก” ป้าลำดวนรู้สึกสงสารน้ำฝน แต่ก็ไม่มีทางเลือก เขาได้แต่พยุงน้ำฝนลุกขึ้น “คุณน้ำฝน กลับไปเถอะค่ะ” น้ำฝนดิ้นรนวิ่งไปตรงหน้าเรยาและจับแขนเธอและร้องขอ “คุณเรยา...ฉันขอร้องคุณ อย่าทำร้ายต้นกล้า เขายังเด็ก ฉันขอร้องคุณปล่อยเราไปเถอะ”เรยาแกล้งทำเสียงตกใจ “อุ๊ย...เจ็บจังเลย น้ำฝนเธอจับมือฉันแน่นจนฉันเจ็บไปหมดแล้ว” จากนั้นก็จ้องไปที่ชานนท์:“นนท์คะ...” ชานนท์รีบดึงมือน้ำฝนออกและผลักเธอออก จนท้องเธอไปกระแทกที่โต๊ะ ทันใดนั้นเธอรู้สึกปวดท้องขึ้นมาอย่างรุนแรง จนเธอหดตัวนอนลงไปอยู่ที่พรหมบนพื้น เรยารีบเสแสร้งไปถามด้วยความเป็นห่วง แต่คำพูดเรยากลับเหมือนราดน้ำมันไปที่กองไฟ “น้ำฝนเป็นอะไรมากไหม ชานนท์แค่ผลักเธอเบาๆเอง ฉันรู้ว่าเธออยากดึงความสนใจจากชานนท์ แต่เธอไม่ต้องเสแสร้งแบบนี้ก็ได้...” ชานนท์ไม่อยากมองหน้าเธอแม้แต่วินาทีเดียว เลยเดินขึ้นไปบนห้อง ชานนท์ไม่รู้ว่าน้ำฝนคนที่ใสซื่อจิตใจดีคนนั้น ตอนนี้ทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้ กานติมาเห็นน้ำฝนนอนตัวสั่นอยู่ที่พื้น เธอส่ายหัวและพูดว่า “น้ำฝน เธอไม่ต้องมาเสแสร้งหรอก รีบหย่ากับชานนท์เถอะ สองปีนี้ บ้านเราก็ไม่เคยให้เธอได้ลำบาก สภาพเธอตอนนี้ จะทำให้ใครดู” ปากเธอซีดเซียว เธอรู้สึกปวดจนเหมือนท้องจะแตก ปวดจนพูดไม่ออก เหมือนมีอะไรค่อยๆไหลออกมาจากร่างเธอ