บทที่ 5 อาจเป็นเพราะความรักที่น้ำฝนมีต่อเขา เลยทำให้เขายิ่งเกรียดเธอ...

เรยาพูดกับกานติมา “คุณป้าขึ้นไปพักผ่อนเถอะค่ะ เรยาพยุงคุณป้าเอง ตรงนี้ให้ป้าลำดวนจัดการก็พอ” จากนั้นเธอก็ออกคำสั่ง“ป้าลำดวน รีบเอาตัวน้ำฝนออกไปจากที่นี่” กานติมาจับมือเรยาไว้แล้วบอก: “เรยาของป้าดีที่สุด” - - -ป้าลำดวนมองน้ำฝนนอนอยู่ที่พรหม และพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ“คุณน้ำฝน” เลือดสดๆไหลออกมาจากขาเต็มเลย แป๊บเดียวก็ทำให้พรหมสีเงินกลายเป็นสีแดง สีหน้าน้ำฝนซีดเหมือนกระดาษ เธอยื่นมือมาจับที่ท้อง ผู้หญิงด้วยกัน ป้าลำดวนเห็นแล้วตกใจ จากนั้นก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เธอรีบพยุงน้ำฝนขึ้นมา และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไปที่โรงพยาบาล ตอนที่ป้าลำดวนเตรียมตัวจะพยุงน้ำฝนออกไป เสียงของเรยาดังมาจากข้างหลัง“ใยแก่ แกยังอยากทำงานนี้อยู่ไหม ที่บ้านเก็บกวาดเสร็จกรือยัง?” เรยาเห็นคราบเลือดที่อยู่บนพื้นก็รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น เธออิจฉาในใจ ทำไมน้ำฝนถึงท้องง่ายๆ คลอดลูกให้ชานนท์มาคนนึงแล้วตอนนี้ก็ยังท้องอีก ยังดีที่เด็กคนนี้แท้งไปแล้ว ยังดีที่เธอกลับมาไว ถ้าไม่อย่างงั้น... ป้าลำดวนมองน้ำฝนด้วยความลำบากใจ เรยาเดินใกล้มาเรื่อยๆ ตอนนี้ที่ห้องรับแขกไม่มีคน เรยาก็ไม่ได้เสแสร้งเป็นคนใจดีอ่อนโยน เธอดึงผมของน้ำฝนไว้อย่างไม่แคร์ภาพลักษณ์ตัวเอง ทั้งตบทั้งถีบ และเปิดประตูผลักน้ำฝนที่กำลังอ่อนแอออกจากบ้าน “นางแพศยา ไสหัวออกไป ฉันนี่ถึงจะเป็นคุณผู้หญิงที่ถูกต้องตามกฎหมายของบ้านนี้ ถ้าแกอยากให้นางเด็กเวรนั่นมีชีวิตอยู่ต่อ ก็ไม่ต้องมายั่วยวนชานนท์!ไม่งั้นฉันเอามันตายแน่!” น้ำฝนนอนซมซานอยู่หน้าประตู เจ็บไปหมดทั้งตัว เธอร้องขอด้วยความสงสาร :“ต้นกล้า....อย่านะ อย่าทำร้ายลูกฉัน...” เลือดที่ตัวเธอไหลไม่หยุด ร่างกายเธอตอนนี้อ่อนแรงถึงขีดสุด เรยามองน้ำฝนด้วยสีหน้าได้ใจ และสั่งบอดี้การ์ดที่อยู่หน้าสวน“ลากตัวมันออกไป”ในห้องรับแขก เรยาจ้องหน้าป้าลำดวนและพูดข่มขู่ “แกทำความสะอาดคราบเลือดที่ห้องรับแขกและที่สวนให้เรียบร้อย เรื่องนี้ห้ามบอกชานนท์ แกก็น่าจะรู้ชานนท์เกลียดนางนั่นที่สุด พูดแล้วก็ทำให้เขารำคาญใจเปล่าๆ ถ้าแกยังอยากมีงานทำ ก็หุบปากซะ!” — บ้านพลาธร ชั้นสองห้องนอนเด็ก—ต้นกล้าร้องไห้ตลอด นมก็ไม่ยอมดื่ม “หม่ามี๊ จะเอาหม่ามี๊”กานติมาทำยังไงเด็กก็ไม่หยุดร้อง “ต้องโทษน้ำฝนนั่นคนเดียว เลี้ยงลูกจนเป็นแบบนี้ ยิ่งพูดถึงผู้หญิงคนนั้นฉันก็ยิ่งโมโห”เธอพูดกับชานนท์ที่ยืนอยู่ตรงหน้าต่าง “ตอนนี้แม่เสียใจจริงๆ สองปีก่อน ถึงขายหน้าตระกูลเรา ก็ไม่น่าให้ลูกแต่งกับผู้หญิงที่เชื่อไม่ได้แม้กระทั่งคำพูดคนนี้ ดีที่ตอนนี้เรยากลับมาแล้ว คุณพ่อของเรยาสองวันก่อนยังมาคุยเรื่องที่จะทำธุรกิจด้วยกัน เรยาเป็นอ่อนโยนและเป็นลูกผู้ดีมีความรู้ นี่แหล่ะถึงจะเหมาะสมกับตำแหน่งลูกสะใภ้บ้านเรา แม่รู้ว่าสองปีนี้ลำบากลูกแล้ว แต่ว่า ลูกต้องระวังน้ำฝนนะ เธอคงไม่ยอมหย่าง่ายๆแน่ ผู้หญิงคนนั้นต้องเปิดปากเรียกเงินก้อนโตแน่ “ชานนท์สีหน้าเคร่งเครียด ถึงเขาไม่ชอบน้ำฝน แต่ไม่รู้ทำไม เขาไม่ชอบให้ใครนินทาว่าร้ายเธอ ถึงคนๆนี้จะเป็นแม่ก็เถอะ “ผมรู้แล้ว แม่ออกไปก่อนเถอะครับ”กานติมาออกจากห้องนอน ต้นกล้าร้องไห้หนักมาก ชานนท์สูบบุหรี่อยู่ที่หน้าต่างไปสองมวน จากนั้นเดินมาตรงหน้าต้นกล้า และต่อว่า: “หยุดร้อง ร้องทำไม มีอะไรน่าร้อง!” ผู้หญิงคนนั้นสอนลูกยังไง? เอะอะก็ร้องไห้!ต้นกล้ารู้สึกกลัว อยากร้องแต่ก็ไม่กล้าร้อง ชานนท์มองหน้าต้นกล้า เด็กทั้งอ้วนทั้งกลม ผมเงาดกดำ ดวงตากลมโต ไม่เหมือนเขาและน้ำฝน แต่ชานนท์ไม่เคยคิดว่าลูกคนนี้ไม่ใช่ลูกตัวเองไหม เพราะเขารู้ว่าน้ำฝนรักเขามาก เธอไม่ทำเรื่องที่ผิดต่อเขาอย่างแน่นอน อาจเป็นเพราะความรักที่น้ำฝนมีต่อเขา ยิ่งทำให้เขาเกลียดยิ่งน้ำฝน สองปีกว่านี้ เขาไม่เคยได้ใกล้ชิดกับต้นกล้า แม้แต่สัมผัสในเวลาอันสั้นยังไม่เคยมี เขาเกลียดน้ำฝน ยิ่งเกลียดน้ำฝนที่ทำทุกวิถีทางเพื่อท้องกับเขา- - - บอดี้การ์ดสองคนเอาน้ำฝนไปทิ้งหน้าถนน ในคืนที่หิมะตกหนัก แสงจากพระจันทร์ได้ส่องผ่านต้นไม้ที่กำลังพัดปลิว บอดี้การ์ดหนึ่งในนั้นเห็นสีหน้าที่อ่อนเพลียของน้ำฝนก็อดสงสารไม่ได้ เลยเอาโทศัพท์โทรไป120 น้ำฝนนอนอยู่บนพื้นที่ปกคลุมด้วยหิมะ เธอปวดจนเหมือนมีมีดมากรีดที่ท้องเธอ เธอเอามือลูบที่ท้อง รู้สึกได้ถึงลูกในท้องค่อยๆตายจากไป ชานนท์ ทำไมคุณต้องทำกับฉัน...แบบนี้...ทำไม....เธอค่อยๆหลับตาลง เลือดไหลออกมาจากร่างของเธอไม่หยุด จนหิมะกลายเป็นสีแดง...——ตอนที่ชานนท์เดินลงมา เจอป้าลำดวนกำลังเปลี่ยนพรหมอยู่ ชานนท์สั่งป้าลำดวน “ช่วงที่ต้นกล้าอยู่ที่นี่ ป้ารับผิดชอบดูแลต้นกล้าแล้วกัน”“ค่ะ” ป้าลำดวนพยักหน้า และเอาไม้ถูพื้นเดินไปเก็บ ชานนท์ดูป้าลำดวน แล้วมองไปที่พรหมบนพื้นที่เพิ่งเปลี่ยนใหม่ ชานนท์ขมวดคิ้วและทำหน้าสงสัย“ดึกดื่นป่านนี้แล้ว ถูพื้นทำไม ป้าไม่รู้ว่าแม่ผมแพ้ขนแพะ? ยังมาปูพรหมขนแพะอีก” ป้าลำดวนก็ไม่รู้จะทำยังไง พรหมผืนเก่าก็มีแต่คราบเลือดของน้ำฝน ในห้องเก็บของก็เหลือแค่ผืนนี้ผืนเดียว ป้าลำดวนเลยเปลี่ยนมาปูพรหมนี้ แต่ไม่นึกว่า ชานนท์จะความจำดีอย่างนี้ “คุณชานนท์ คือคุณน้ำฝนเขา....” ป้าลำดวนเป็นห่วงร่างกายของน้ำฝนเสียเลือดไปเยอะขนาดนี้ จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นมารึเปล่า ชานนท์จ้องมองป้าลำดวนและถามเหมือนเป็นห่วง“น้ำฝนเป็นอะไร?”