บทที่ 6 เขาไม่ดีกับเธอใช่ไหม

เรยาเดินลงมาจากบันได เธอรีบส่งสายตาข่มขู่ให้ป้าลำดวนและพูด :“นนท์คะ น้ำฝนโกรธเลยเขวี้ยงถ้วยน้ำชาตกใส่พื้นทำให้พรหมเปียกค่ะ เรยาก็เลยบอกให้ป้าลำดวนเปลี่ยนพรหมใหม่” เรยาเดินมากอดที่แขนของชานนท์ และทำหน้ายิ้มหวาน “นนท์คะ คุณยังจะออกไป อีกหรือคะ? นี่ก็ดึกแล้วนะคะ คุณไม่อยู่ที่นี่หรือคะ?” พูดไปเธอก็เดินไปกอดชานนท์ นิ้วมือสัมผัสที่อกของชานนท์ เธอกลับมาหนึ่งสัปดาห์แล้ว ถึงชานนท์รับปากว่าจะแต่งงานกับเธอ แต่ว่า จนถึงตอนนี้ชานนท์ยังไม่เคยถูกเนื้อต้องตัวเธอเลย เรยาสวมชุดนอนผ้าไหมสีชมพู โอบกอดชานนท์ไว้ เวลานี้เธอดูเย้ายวนมาก “นนท์ข๋า คืนนี้คุณอยู่เป็นเพื่อนเรยาเถอะนะคะ...” ชานนท์เอามือกอดที่เอวเรยา “ผมลืมเอกสารฉบับนึงไว้ที่บ้านหลังนั้น ผมไปเอาก่อน คุณพักผ่อนก่อนนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมมาหาคุณใหม่” ชานนท์ก็ไม่รู้ทำไม เขาแคร์เรยามาก แต่ไม่มีความรู้สึกเหมือนที่มีกับน้ำฝน พอนึกถึงน้ำฝน ชานนท์ขยิบตา ผู้หญิงคนนี้ ช่าง ยั่วสวาทตัวเองเก่งจริงๆ! ——ตอนที่น้ำฝนลืมตาขึ้นมา ก็สังเกตุเห็นตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว พยาบาลเห็นเธอตื่นแล้ว เลยเดินมาวัดอุณภูมิร่ายกายเธอ “คุณสลบไปสามวันแล้วนะคะ คุณรู้ไหมว่า อาการคุณตอนนั้นอันตรายมากเลย”น้ำฝนเอามือลูบที่ท้อง เธอเสียลูกไปแล้ว เธอยังไม่ทันรู้ว่าตัวเองตั้งท้อง ยังไม่ได้สัมผัสความรู้สึกดีๆแบบนี้เลย ช่วงนี้ ทุกครั้งที่มีอะไรกับชานนท์ ชานนท์ก็จะให้เธอทานยา มีอยู่ครั้งนึงเมื่อหนึ่งเดือนครึ่งที่แล้ว เธอรู้สึกกระเพาะไม่สบาย เธอทานยาเข้าไปสักพักก็อาเจียนออกมา ตอนนั้นเธอไม่ได้เอามาใส่ใจ นึกไม่ถึงว่าจะทำให้ท้อง แต่ลูกคนนี้กลับถูกชานนท์ฆ่าตายเองกับมือ... น้ำฝนหลับตาลง น้ำตาเธอไหลพรากเหมือนสายฝน พยาบาลเห็นเธอกำลังนั่งเสียใจเลยเดินเข้ามาปลอบใจไปสักพัก และมาเปลี่ยนถุงน้ำเกลือให้เธอ “ฝน ตื่นแล้วหรือ?” เสียงของผู้ชายคนนึงดังขึ้นมา น้ำฝนลืมตามองผู้ชายที่เดินเข้ามา ใส่ชุดสีขาว หน้าตาที่หล่อเหลา สายตาแฝงไปด้วยความห่วงใย พยาบาลบอกกับน้ำฝน: “คุณคะ หมอธันวานี่แหล่ะที่ช่วยคุณไว้ ที่แท้คุณสองคนรู้จักกันหรือคะ งั้นดิฉันขออนุญาติไปดูห้องอื่นก่อนนะคะ พวกคุณตามสบายนะคะ” ธันวาเดินมาตรงหน้าน้ำฝน มองสีหน้าที่ซีดเซียวของน้ำฝน และน้ำตาที่ยังค้างอยู่ในตา เขาเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาผืนนึง และซับเบาๆที่หางตาเธอ “ฝนมีความในใจอะไรบอกกับผมได้นะ คุณชานนท์เขาไม่ดีกับฝนใช่ไหม เขาทำร้ายฝนจนกลายเป็นแบบนี้ใช่ไหม” ธันวาเป็นหมอ เขาย่อมรู้อยู่แล้วว่าร่างกายของเธอต้องถูกทำร้ายมาอย่างหนักถึงทำให้แท้งลูก เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย ตอนอยู่มหาลัย เธอกับธันวาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ต่อมาธันวาไปที่ฝรั่งเศส ก็เลยขาดกันติดต่อ “รุ่นพี่คะ...” น้ำฝนอยากอ้าปากพูด แต่เธอร้องไห้จนสะอึกสะอึ้นพูดไม่พูด ธันวาได้แต่ปลอบใจเธอ “ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไรแล้วนะฝน..” ——เธอพักที่โรงพยาบาลต่ออีกสองวัน จากนั้นก็ทำเรื่องออกจากโรงพยาบาล พยาบาลไม่เห็นด้วย “ตอนนี้ร่างกายคุณแย่มาก จะออกได้ยังไงคะ?” คุณออกจากโรงพยาบาล อาจจะมีเลือดออกได้ทุกเมื่อนะคะ...” น้ำฝนทิ้งต้นกล้าไม่ได้ เธอรู้ว่าเรยาแค่เสแสร้งเป็นคนดี ต้นกล้าอยู่ที่บ้านพลาธร เรยาต้องทำร้ายต้นกล้าแน่ๆ เธอรอไม่ไหวแล้ว แต่แล้วพยาบาลก็ไปหาหมอธันวา “คุณหมอคะ ร่ายกายของคุณน้ำฝนยังไม่หายดีเลย ออกจากโรงพยาบาลไม่ได้นะคะ” ——ถึงหน้าบ้านพลาธร แต่บอดี้การ์ดห้ามเธอไว้ไม่ให้เข้าไป น้ำฝนหมดหนทาง โทรศัพท์ไปหาชานนท์ก็ไม่รับสาย สะลืมสะลือแป๊บเดียวก็ผ่านหนึ่งเดือนครึ่งแล้ว ป้าลำดวนโทรมาหาเธอบอกว่าวันนี้เรยาพาต้นกล้าไปที่สวนสัตว์ ไปสวนสัตว์?” น้ำฝนรู้สึกไม่สบายใจ เรยาอยู่ดีๆจะพาต้นกล้าไปสวนสัตว์ทำไม เขาต้องมีอะไรแน่ๆ น้ำฝนรีบนั่งรถไปที่สวนสัตว์อย่างเร่งรีบ ในสวนสัตว์ผู้คนมากมาย แต่ว่าเธอหันไปก็เจอข้างภูเขาจำลอง——