บทที่ 7 กรีดหน้าเธอเสียโฉม

ชานนท์ยืนอยู่ข้างกายเรยา และในอกอุ้มต้นกล้าไว้ ตอนที่เธอเห็นชานนท์เธออึ้งไปสักพัก นึกไม่ถึงว่าชานนท์จะมากับเรยา ต้นกล้าหันหน้ามาเห็นเธอก่อน ทันใดนั้นต้นกล้ารีบลงมาจากอ้อมอกของเรยาและวิ่งตรงหน้ามาหาเธอ เขายื่นแขนมา:“หม่ามี๊ หม่ามี๊อุ้ม...” ชานนท์มือข้างนึงกอดที่เรยา สายตาจ้องไปที่น้ำฝน สีหน้าเขาไม่พอใจและพูดว่า “เธอมาที่นี่ทำไม?ใครให้เธอมา?” “เออ..ฉันมา...หา...ต้นกล้า..เขาเป็นลูกของฉัน” น้ำฝนมองสายตาของชานนท์ดูออกว่าเขาไม่พอใจ เพราะการโผล่มาของเธอ.. น้ำฝนดึงสายตาออกจากชานนท์ เธอก้มลงมากอดต้นกล้าไว้ “ต้นกล้า..คิดถึง..หม่ามี๊ไหมครับ..” เรยาโบกมือให้ต้นกล้า“ต้นกล้า เราตกลงกันจะไปดูเจ้าลิงน้อยด้วยกันไม่ใช่หรือครับ? มาเร็วๆ” สิ่งของแปลกใหม่เป็นที่ดึงดูดของเด็กๆมาก ต้นกล้ารีบวิ่งเข้าไปหาเรยา น้ำฝนเห็นต้นกล้าอยู่ข้างกายเรยาดูแล้วมีความสุข ในใจเธอรู้สึกห่อเหี่ยว เรยาจ้องมองน้ำฝน และแบะปากมองบน ภายนอกทำเป็นคนดี ในใจเต็มไปด้วยความแค้นที่ชานนท์ไม่ถูกเนื้อต้องตัวตัวเอง และไม่เปิดปากพูดว่าจะหย่ากับน้ำฝน ยังมีเด็กคนนี้อีก พอเห็นเด็กคนนี้ ก็ทำให้เรยานึกถึงตัวเองไม่สามารถตั้งท้อง ถ้าเด็กคนนี้อยู่ งั้นต่อไปน้ำฝนก็จะมีโอกาศไต่เต้าขึ้นมาได้อีก ทันใดนั้นเรยากอดแขนของชานนท์และพูดว่า: “นนท์คะ คุณอุ้มต้นกล้าหน่อยสิคะ เมื่อกี๊เรยาอุ้มต้นกล้าไปเล่นจนเมื่อยมือไปหมด” เธอตั้งใจประชดน้ำฝน ชานนท์ไม่พูดอะไรแต่เอาใจเรยาทุกอย่าง จากนั้นก็ก้มมองต้นกล้า สายตาต้นกล้ารู้สึกกลัว ชานนท์เพิ่งนึกขึ้นได้ เด็กคนนี้ ตั้งแต่คลอดออกมาจนตอนนี้สองขวบกว่าแล้ว เขาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังไม่เคยอุ้มเด็กคนนี้เลย ตอนที่อุ้มเด็กคนนี้ ชานนท์นิ่งไปสักพัก ต้นกล้าไม่ได้ขัดขืนเหมือนอย่างที่เขาคิด น่าจะเป็นเพราะสายเลือดเขารู้สึกว่ามีความรู้สึกพิเศษกับต้นกล้า ดมกลิ่นน้ำนมที่คุ้นเคยในตัวต้นกล้า นี่คือ..กลิ่นของน้ำฝน เขายืนนิ่งไปสักพัก เวลานี้ ในใจเรยาร้อนรนเป็นไฟ เธอมองชานนท์อุ้มต้นกล้าไว้ ในใจเธอยิ่งรู้สึกเกลียดน้ำฝนเพิ่มขึ้นอีก น้ำฝนยืนอยู่ไม่ไกล เห็นชานนท์อุ้มต้นกล้าไว้ นี่คือครั้งแรกที่เขาอุ้มต้นกล้า เธอเห็นภาพนี้แล้วน้ำตาซึม เพียงเพราะคำเดียวของเรยาเขาก็อุ้มต้นกล้าแล้ว เขาสามคนเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกันเลย แต่เธอเหมือนคนนอกคนนึง ในใจแสนเจ็บปวด “นนท์คะ ไปซื้อน้ำให้เรยาดื่มหน่อยนะคะ เรยารู้สึกหิวน้ำค่ะ” เรยาทำหน้ายิ้มหวาน ชานนท์พยักหน้าอยาก วางต้นกล้าลง แต่ความอบอุ่นของเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมอก ดมกลิ่นน้ำนมที่คุ้นเคยของลูก ทำให้เขาไม่อยากปล่อยความรู้สึกอย่างนี้ไป เขาจึงอุ้มต้นกล้าไว้ และมองไปที่น้ำฝน เห็นแต่น้ำฝนที่ก้มหน้าลง น้ำฝนไม่ได้สบตาเขา เพราะเธอรู้ เขาต้องตักเตือนเธอแน่ๆ เตือนตัวเองอย่าทำให้เรยาไม่พอใจ เรยาเห็นชานนท์เดินจากไป หน้าที่แต่งมาอย่างสวยสง่าเปลี่ยนไปทันที เธอเข้าไปดึงผมน้ำฝนไว้ “นางแพศยา แกอย่าคิดว่ามีลูกให้นนท์แล้วแกจะยื้อไว้ไม่หย่าร้างได้นะ เพราะแกคนเดียว เพราะแกคนเดียวถ้าไม่อย่างงั้น ฉันกับนนท์ก็แต่งงานไปตั้งนานแล้ว!!” เธอดึงผมน้ำฝนไว้อย่างแรงทั้งจิกทั้งตบ ร่างกายน้ำฝนไม่ค่อยแข็งแรง ต่อต้านเรยาไม่ไหว เธอได้แต่ก้มหน้าไว้ “นางแพศยา กล้าดีมายั่วยวน นนท์ แกรู้ไหม นนท์พูดกับฉันยังไง นนท์ บอกต่อไปจะให้ฉันมาเลี้ยงดูต้นกล้า ฉันจะค่อยๆ ทรมานเด็กเวรนั่นให้ตายไป..” ทันใดนั้นน้ำฝนต่อต้านเรยาขึ้นมาทันที เธอสามารถทนการเหยียดหยามได้ทุกอย่าง แต่ใครก็ห้ามทำร้ายต้นกล้า เธอใช้แรงทั้งหมดที่มีต่อต้านเรยา “เรยา คุณต้องถูกเวรกรรมตามสนองแน่” “กรรมตามสนองหรือ?” เรยาหัวเราะเยาะเย้ย“นางตัวดี แกก็ใช้หน้าตานี้มายั่วยวนนนท์สินะ คอยดูฉันจะกรีดหน้าแกให้เละยังไง” ทันใดนั้นเรยาควักมีดปอกผลไม้ออกมา จะกรีดไปที่ใบหน้าของน้ำฝน