บทที่ 9 เธอเหนื่อยแล้ว แล้วแต่เขาจะเข้าใจผิดยังไง

ชานนท์หันหลังกลับอย่างไม่น่าเชื่อ วินาทีนั้น ในใจเขามีความรู้สึกที่ตัวเองก็ไม่รู้จะพูดยังไง ทันใดนั้นเขารีบวางเรยาลง และวิ่งเข้าไป“น้ำฝน- -น้ำฝน- -มองไปที่คลื่นบนผิวน้ำ เขาไม่คิดอะไรทั้งสิ้นก็โดดลงไปช่วยน้ำฝนเลย—— เวลาที่น้ำฝนลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ก็คือวันที่สองของตอนเย็นแล้ว ในห้องผู้ป่วยที่ว่างเปล่า เธอค่อยๆลุกขึ้นมา ร่างกาย เธอยังหนาวสั่นอยู่ เธอยังมีชีวิตอยู่หรือ? เธอนึกว่าตัวเองตายแล้ว... ใครเป็นคนช่วยเธอไว้? ตอนนั้นเธอคิด ถึงตายก็ไม่อยากให้เขาเข้าใจผิด...สิ่งที่เธอไม่ได้ทำ เธอจะไม่ยอมรับ เรื่องอะไรต้องขอโทษเรยาด้วย? ทำไมเขาไม่เชื่อเธอ...แต่เธอก็รู้สึกสิ่งที่ตัวเองทำไปวู่วามไปหน่อย... แต่เธอยิ่งรู้สึกเจ็บปวดใจที่เขาไม่เชื่อเธอ...“คุณน้ำฝน คุณตื่นแล้วหรือคะ” พยาบาลเดินเข้ามาให้น้ำเกลือ “ดิฉันไปแจ้งคุณหมอก่อนนะคะ”ผ่านไปสักพัก ห้องผู้ป่วยถูกเปิดออก ธันวาเดินเข้ามา ยื่นมือมาจับที่หน้าผากเธอ “ฝน มีไข้สูงมากเลยนะ และมีไข้ตลอดเลยตลอด สัญญากับพี่นะว่าต่อไปฝนจะดูแลตัวเองให้ดีกว่านี้ และอย่าทำร้ายร่างกายตัวเองอีก ตกน้ำครั้งนี้มีผลกระทบกับร่างกายคุณมาก ต่อไปต้องดูแลร่างกายอย่างดีนะ..” ในใจน้ำฝนแสนเจ็บปวด เธออยากได้อ้อมกอดใครสักคน “พี่ธันวา..” เธอซบไปที่อ้อมอกของเขา “พี่ธันวา ฝนรู้สึก ทรมานใจมาก” “ฝน”ธันวาลูบที่หลังเธอเบาๆและพูดปลอบใจ—— ชานนท์ได้รับแจ้งข่าวจากพยาบาล บอกว่าน้ำฝนตื่นแล้วเขาก็เดินออกจากห้องผู้ป่วยของเรยา เขาก็ไม่รู้เป็เพราะอะไร ได้ยินพยาบาลบอกน้ำฝนตื่นแล้ว เขาก็อยากไปดูน้ำฝน... ในใจเขารู้สึกกลัวเขาจะเสียอะไรไป อารมณ์และความรู้สึกนั้นบอกไม่ถูก ตอนที่เขาช่วยน้ำฝนขึ้นมาจากที่บ่อน้ำ สีหน้าน้ำฝนซีดเหมือนกระดาษ เหมือนกำลังจะหมดลมหายใจ เขาก็รู้สึกกลัวจนมือสั่น เขากลัว....ความรู้สึกแบบนี้วนเวียนอยู่ในใจเขา เขานึกแล้วรู้สึกตลก เขาไม่มีทางชอบน้ำฝน นี่อาจจะเป็นแค่เพราะว่าอยู่ด้วยกันนานแล้ว เขาเกลียดเธอ เกลียดความเจ้าเล่ห์ของเธอ เขาจะชอบผู้หญิงแบบนี้ได้ยังไง? ช่างเป็นเรื่องตลก! เขาเดินมาจนถึงห้องของน้ำฝน ผลักประตูออก เห็นทั้งสองกำลังกอดกัน ชานนท์โมโหและกำหมัดไว้แน่น “เธอสองคนทำอะไรกัน? อ๋อ….. เธอเก่งนะ กล้ายั่วยวนผู้ชายคนอื่นลับหลังฉัน เธอนี่มันแพศยาจริงๆ” น้ำฝนไม่คิดว่าชานนท์จะอยู่ที่โรงพยาบาล? เธอคิดเดาไปเองว่าเขา ต้องมาดูแลเรยาแน่ๆ เธอรู้สึกเหนื่อย แล้วแต่เขาจะเข้าใจผิดยังไงก็ช่าง ธันวาโมโหและพูดปกป้องเธอ “คุณชานนท์ คุณหุบปากเลยนะ คุณมีสิทธิ์อะไรมาว่าฝนแบบนี้ คุณให้ความสุขฝนไม่ได้ ตอนนั้นผมไม่น่ายอมให้คุณเลย” พูดจบธันวาก็ลุกขึ้นมาชกที่หน้าชานนท์ แต่ชานนท์หลบทัน ทันใดนั้นชานนท์ก็ชกเข้าไปที่หน้าของธันวา “มีสิทธิ์อะไรหรือ?น้ำฝนเป็นภรรยาฉัน ฉันเตือนคุณไว้เลย เรื่องของน้ำฝนคุณอย่ายุ่ง ไม่งั้น พรุ่งนี้คุณเตรียมตัวไสหัวออกจากโรงพยาบาลได้เลย—”-น้ฝนทนดูต่อไปไม่ไหว เธอจ้องชานนท์ “นี่ไม่เกี่ยวกับพี่ธันวา คุณมีสิทธิ์อะไรชกหน้าเขา” พูดไม่ถูกว่าอิจฉาหรือโกรธ ชานนท์รู้สึกแค่ในใจเหมือนไฟลุกขึ้นมา โดยเฉพาะเวลาที่เห็นน้ำฝนปกป้องธันวา เขาดึงตัวธันวาออกจากห้อง และเดินเข้ามาตรงหน้าน้ำฝน “ฉันชกคนรักเธอ เธอรู้สึกเจ็บใจหรือ?” น้ำฝนฉุนจัดและกำมือไว้แน่น เธอทนความโมโหไว้จนเอาเล็บจิกเข้าไปที่ฝ่ามือ เธอจ้องชานนท์ด้วยสายตาที่พร่ามัวจากน้ำตา “เรา...หย่า..กันเถอะ..” คุณชานนท์ ฉันยอมปล่อยคุณให้กับคุณเรยา..คุณปล่อยฉันไปเถอะ..ฉันก็จะปล่อยตัวเอง.. ชานนท์อึ้ง เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าเธอจะกล้าเปิดปากบอกว่าหย่า มีความรู้สึกแปลกๆที่ทำให้เขาโมโหมาก ความโกรธคลอบงำจิตใจเขา เขาคิดในใจ เธอมีสิทธิ์อะไรที่เป็นฝ่ายจะมาบอกหย่าก่อน! “ก็ดี หย่ากัน ฉันก็แทบอยากหย่ากับเธอเดี๋ยวนี้ เธอรู้ไหมสองปีนี้ฉันขยะแขยงเธอแค่ไหนไหม?” เรยาชอบต้นกล้ามาก หลังจากหย่ากัน ฉันจะเป็นคนเลี้ยงดูต้นกล้าเอง” พูดคำนี้จบ ชานนท์ก็เดินจากไป “ไม่ ต้นกล้าเป็นลูกของฉัน— ฉันไม่เอาอะไรทั้งสิ้น ฉันขอแค่ต้นกล้า” น้ำฝนตกใจเธอรีบดึงผ้าห่มออกและลงจากเตียง ร่างกายที่อ่อนเพลีย แค่เดินไม่กี่ก้าวก็ล้มลงพื้น เธอนั่งร้องไห่ฝ้อยู่บนพื้น คุณชานนท์ คุณทำไมใจร้ายกับฉันแบบนี้!