บทที่29:(ตอนจบ)
น้ำฝนอุ้มต้นกล้าออกจากอกของชานนท์ และอุ้มต้นกล้าไปนอนที่ห้อง
จากนั้นก็เดินมาที่ก้องนั่งเล่น และพูดเบาๆว่า“ถึงเวลาตั้งนานแล้ว คุณไปได้แล้ว"
ทันใดนั้นชานนท์ยื่นมือมากอดที่เอวน้ำฝน และจูบที่ริมฝีปากเธออย่างดูดดื่ม
กลิ่นน้ำนมที่อยู่บนกายเธอ มันช่างกระตุ้นต่อมของเขา จากนั้นเธอกัอดิ้นรนปิดปากไว