บทที่3 ขอร้องคุณช่วยฟังฉันอธิบาย

จูเนียร์ก็เหมือนได้ดูละครอันยิ่งใหญ่ไปแล้วฉากหนึ่ง ริมฝีปากเริ่มยิ้มออกมาด้วยความที่มองแล้วไม่น่าจะมีความสุข เขาสะบัดมือ ให้ลากไอ้ชู้ลงไป แล้วสายตาก็ต้องไปทีสุรภาด้วยความโหดร้าย: “ คุณภรรยาผมครับ นี่หรอที่คุณไม่รู้จักเขา?” เสียงโฮ่งดังขึ้น ข้างหูสุรภาเหมือนมีเสียงระเบิดังขึ้น เขาต้องตายแน่แน่เลย หน้าซีดลงทันที เริ่มไม่รู้จะพูดอะไรและพูดไม่รู้เรื่อง เลยสอหาเหตุผลขึ้นมาว่า: “คือ…… มีคนบอกกับเขาเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของฉัน มันต้องเป็นแบบนี้แน่เลย จูเนียร์คุณเชื่อฉันนะ?” สายตาจูเนี่ยอันมืดมัวไม่พูดสักคำ สุรภาจึงเปลี่ยนสายตามองไปที่ทางอุ้ม คือมัน เป็นเพราะมันจงใจที่จะให้ไอผู้ชายคนนั้นมาคุย “ภา ฉันไม่คิดว่าเธอกับผู้ชายคนนั้น…..” สุรภาเห็นสายตาที่อุ้มมองมาที่เธอด้วยความอ่อนโยนผิดหวัง พร้อมทั้งน้ำตาคลอแล้วโทษฉันว่า: “ คุณหักหลังพี่จูเนียร์ของฉันได้ยังไง?!” น้ำตาเขาไหลลงมา แต่ก็ไม่หยุดที่จะพูดถึงเรื่องนอกใจ “ ไมจริง ฉันไม่ได้หักหลังเขา คือเธอไงอุ้ม เรื่องนี้อาจจะเป็นคุณวางแผนไว้ทั้งหมดแล้วก็ได้ คุณเป็นคนใส่ร้ายฉัน “ หยุดนะ!”จูเนียร์ทนไม่ไหวเลยตัดคำพูดของสุราภาต่อไป ทำตาเล็กลงด้วยความไม่เข้าใจ: “บังคับให้ผมแต่งงานกับคุณยังไม่พอ พอแต่งงานเสร็จคุณก็ไม่ไหวกับความเหงานอกใจผมก่อน พอตอนนี้ผมจับได้ก็หันมาเอว่าคนอื่นใส่ร้ายคุณงี้กรอครับ?” บ้านผมกับบ้านอุ้มมีความสัมพันธ์มาตั้งนาน แล้ว อุ้มร่างกายอ่อนแอตั้งแต่เด็กเด็กแต่เขาก็เป็นคนดีทุกปีก็จะไป บริจาคเลือด ให้บริจาคจำนวนเงินกับด้านนี้ ผู้หญิงแบบนี้จะใส่ร้ายคุณได้ยังไง?! “ ฉันไม่เคย!” เขาเอาเอกสารฉบับหนึ่งโยนใส่หน้าของสุรดา: “เซ็นใบหย่าแล้วออกไปจากตรงนี้ซะ” กระดาษบางบางตกลงมาจากหน้าผากของเขา ตัวหนังสือดำดำเน้นไปที่ใบหย่า ทำให้เขารู้สึกเจ็บขึ้นมา “ ไม่ฉันไม่ยอมหย่า จูเนียร์ เรื่องทั้งหมดนี้มันไม่จริง……” “ถึงขั้นตอนนี้แล้ว คุณยังจะบอกว่าคุณโดนคนอื่นใส่ร้าย? ผมจะถามคุณครั้งสุดท้าย คุณจะเซ็นหรือไม่เซ็น? “ ฉันไม่เซ็น!” สุรดาน้ำตาคลอ เขาพยายามทำตัวให้ตรง เขาจะไม่สามารถทำให้ความรักความสุขของเขาจบลงง่ายง่ายแบบนี้ เขาสามารถทนความเกลียดชังของเขาได้ เขาก็เข้าใจ ต้องมีสักวันที่เขาจะเลิกกับเขา เพราะว่าเขาไม่ได้รักเขา ในสายตาของเขา เขาเป็นผู้หญิงที่ทำให้เขากับอุ้มต้องจากกัน แต่เขาไม่ยอมทำให้ทุกอย่างมันจบไปแบบนี้ “ ฉันมีวิธีเยอะแยะทำให้คุณเซ็น“ ทิ้งคำเย็นชาไว้ จูเนียร์ให้คนเอาสุรภา ออกจากบ้านหลังนี้ เขารู้สึกแค่เขามองเขามากวินาทีเดียวเขาก็รู้สึกสายตาเขาจะสกปรก บริเวณหน้าประตูบ้าน สุรภายังใส่ชุดนอนไว้ ความเย็นของลมฤดูหนาวหนาวพัดมาที่หน้าเขา เหมือนโดนมีดบาท เขาไม่ยอมไป ที่นี่คือบ้านเขา เขาใช้สุดแรงตีไปที่ประตู: “ จะให้ฉันทำยังไงคุณถึงจะเชื่อฉัน? คุณเปิดประตูหน่อย ให้ฉันเข้าไปนะ ให้โอกาสฉันไปคุยกับผู้ชายคนนั้นอีกครั้งได้ไหม เสียงฝนตกเริ่มมา ฝนกำลังจะตกหนักเหมือนช่วยเขาร้องไห้ออกน้ำตา “ คุณช่วยชื่อฉันหน่อยได้ไหม? ผู้ชายคนนั้นกำลังโกหกคุณ เขาต้องกำลังโกหกคุณแน่นอน……” คำตอบที่เขาได้มามีเพียงเสียงฟ้าร้องและเสียงของน้ำฝน “ จูเนียร์ ! ฉันไม่ยอมหย่า คุณอยากคิดที่จะทิ้งฉันไปแบบนี้!” เขาพูดออกมาด้วยความน่าสงสารจากข้างใน: “ คุณเปิดประตูสิค่ะ ฉันขอร้องคุณช่วยเปิดประตูสิ……” บริเวณรอบรอบของเขาเริ่มมีน้ำท่วมขึ้นเรื่อยเรื่อย สุรภาไม่ยอมที่จะไปไหน ในค่ำคืนที่ฝนตกพร่ำพร่ำเขานั่งรอที่หน้าประตูทั้งคืน เขาไม่สามารถที่จะยอมแพ้แบบนี้ เขาไม่สามารถที่จะยอมรับว่าผิดแบบนี้ แต่เขาก็ได้แต่รอ รอจนเลือดเริ่มเย็นตัว สุดท้ายแล้วประตูบานนั้นก็ยังไม่เปิดอยู่ดี