บทที่5 เขาไม่ใช่ลูกสารเลว

“เขาไม่ใช่ลูกสารเลว !”สุรภาโต้กลับด้วยความกลัว ไหล่ทั้งสองข้างมีอาการสั่นเล็กน้อย ตลอดเวลาที่รู้จักจูเนียร์เป็นหลายปี เขารู้นิสัยเขามากพอ ถ้าเขาคิดว่าลูกคนนี้ไม่ใช่ของเขา เขาจะบังคับให้สุรภาเอาทิ้งแน่นอน แต่ดูเหมือนเขาจะนิ่งเฉย เขาจึงพูดด้วยเสียงที่อ่อนกว่าเดิมด้วยความระวังว่า: “ลูกเป็นของคุณ ครบเดือนพอดี ครั้งก่อนเในktvในครั้งนั้น…….” จูเนียร์คิ้วชนกันอย่างแน่น เริ่มย้อนคิดไปถึงความทรงจำในตอนนั้น หนึ่งเดือนก่อนเขากับเพื่อนฉลองวันเกิดเลยดื่มไปหลายแก้ว หลังจากนั้นก็ไปนอนโรงแรมใกล้ๆแถวนั้น คืนนั้น เขากับผู้หญิงคนหนึ่งได้มีอะไรต่อกันกันจริงๆ แต่ผู้หญิงคนนั้นคืออุ้ม! ไม่ใช่สุรภา! ยิ่งคิดยิ่งชัดเจน ในใจจูเนียร์เต็มไปด้วยความโกรธก็ยิ่งอารมณ์เสียขึ้นเลยตะคอกขึ้น: “อย่ามั่ว! ผมไม่เคยจับต้องคุณในที่นั่น! ตอนนี้มีท้องลูกสารเลวกับคนอื่นก็คิดที่จะโยนมาให้ผม?” “ไม่ใช่แบบนั้น คืนนั้นคุณจับต้องตัวฉันจริงๆ จูเนียร์กระพริบตาปริบๆแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ สุรภานึกว่าเขาใจอ่อนแล้วเลยพูดต่อว่า: “ จูเนียร์ คุณรู้ดีอยู่แล้วว่าฉันรักคุณนานแค่ไหน ถ้าเป็นไปได้ฉันจะควักหัวใจออกมาให้คุณเลยด้วยซ้ำ แล้วคุณคิดว่าฉันจะไปมีลูกกับคนอื่นได้ไง…… คำพูดต่อมาที่จูเนียร์พูดขึ้น ทำให้เขาเหมือนทุกอย่างแย่ที่สุด: “ ถึงแม้ว่าจะเป็นของผมผมก็ไม่เอามันหรอ!” เขาลากมือของเขาให้ไปทำแท้ง เช้าวันนั้น ตอนที่เค้าตื่นมาคนแรกที่เห็นคืออุ้ม เสื้อผ้าของเขาถูกทิ้งไว้ใต้เตียง. ทั้งตัวมีรอย มันไม่ได้ปลอมออกมาแน่นอน สุรภาถึงตอนนี้แล้วยังโกหกอีก! โรงพยาบาลแห่งนี้เป็นตระกูลของจูเนียร์ เพราะฉะนั้นไม่มีใครที่จะห้ามเขาได้ แม้แต่คนที่ไม่รู้จักยังไม่กล้าที่จะมองตาเขาเลย ยิ่งเข้าใกล้ห้องตรวจครรภ์ใจของสุรภาก็สั่นไปหมด ไม่นะ นี่คือลูกของฉันจะทำให้เขาจากไปแบบนี้ไม่ได้ “ จูเนี่ย ฉันตกลงที่จะเซ็นใบหย่าตอนนี้เลย!” เหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นทำให้เขาตื่นเต้นกลัวและเขาก็พูดขึ้นว่า:”หลังจากหย่าแล้วลูกจะอยู่จะเป็นจะตายมันจะไม่เกี่ยวกับคุณอีก!” ถ้าครบสี่เดือนเมื่อไหร่เด็กในท้องก็สามารถตรวจได้ แล้วคุณจะรู้ว่าฉันไม่เคยหักหลังคุณ จูเนียร์ได้ยินแล้วก็หยุดเดิน สายตาก็เต็มไปด้วยความไม่ประสงค์ดีตรงไปที่สุรภา: “ เมื่อคืนยอมตายก็ยังไม่เซ็น ทำไมวันนี้เพื่อเด็กเวรคนนี้ คุณกลับต้านผม เด็กคนนี้ผมจะเอามันทิ้งแน่นอน!” เริ่มรู้สึกหายใจไม่ออก มันรู้สึกว่ามีมือที่มองไม่เห็นกำลังฉีกเครื่องในของเขาออกเป็นชิ้นชิ้น เขาเจ็บจนแข็งตัวแบบน่าสงสาร “ จูเนียร์ ตลอดหลายปีที่ผ่านมาถ้าเป็นสุนัขก็คงจะมีความรู้สึกแล้ว แล้วทำไมคุณต้องทำกับฉันโหดร้ายอย่างนี้?” ร่างกายของสุรภาเริ่มยืนไม่ค่อยไหวเหมือนว่าจะล้มลงเมื่อใดก็ได้ : “ ถือว่าคุณสงสารฉันขอแค่ไม่ทำร้ายลูกของฉัน ต่อจากนี้ฉันจะฟังคุณทุกอย่าง คุณให้ฉันเซ็นฉันก็จะเซ็น คุณจะให้ฉันหายตัวจากชีวิตของคุณฉันก็จะ ไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีก จูเนียร์ฉันขอร้องคุณนะ……” ในความทรงจำของจูเนียร์ สุรภาเป็นผู้หญิงที่สุภาพอ่อนโยนของตระกูลในบ้าน เป็นผู้หญิงที่มีระดับมีคุณค่า แต่ตอนนี้เขาเหมือนแม่หม้ายคนหนึ่งที่ร้องไห้วุ่นวายและขอร้องเขา พูดจากใจจริงถ้าไม่รู้สึกอะไรเลยมันก็ไม่ใช่ แต่พอนึกถึงเด็กในท้องคนนั้น จูเนียร์ก็เกลียดจนอยากจะฉีกร่างกายของเขาให้เป็นชิ้นชิ้น “ ฝันไปเถอะ!” เม้มปากเบาๆ เขาทำให้ความหวังสุดท้ายของเขาพังลง การไร้ความรู้สึกและเฉยชาของเขา ก็เหมือนมีดอันแหลมคมแทงเข้าไปในหัวใจเขาเต็มเต็ม ลึกเข้าไปถึงไขกระดูก ทั้งตัวเจ็บไปหมด เขาจ้องไปผู้ชายคนนี้ที่ไม่มีจิตใจยังเป็นสิ่งที่หวังเลย!