บทที่7 ลักพาตัว

เดินออกจากโรงพยาบาล ไม่รู้ว่าท้องฟ้าเริ่มมีฝนตั้งแต่เมื่อไหร่ สุราภายืนไว้ในมุมหนึ่งของโรงพยาบาล มืออันเล็กอุ้มหน้าอกไว้ หน้าแสดงออกมาด้วยความอ่อนโยน และพูดด้วยเสียงเบาเบาขึ้น: “ ลูกของแม่ ต่อจากนี้ก็จะมีเพียงแค่เราสองแม่ลูกแล้วนะ” เขารอฝนหยุดอย่างนิ่งนิ่ง ตาที่ร้องได้จนมัว ก็เริ่มมองเห็นชัดขึ้น ท่ามกลางฝน จูเนียร์ได้ขับรถพาอุ้มจากไป อุ้มมองผู้ชายข้างๆคนนี้ด้วยความอ่อนหวาน จากวันนี้ไปผู้ชายคนนี้เป็นของเขาแล้ว ถึงสุรภาจะทำยังไงก็ตาม มันก็ไม่สามารถเปลี่ยนอะไรได้ คุ้มแล้วที่เขาได้ทำแผนไปมากมาย มองผ่านกระจกรถ เขาเห็นสุรภาที่หน้าประตูโรงพยาบาล ฝนตกหนักขึ้น สุรภาเริ่มรู้สึกมีความหนาว ตัวคนเดียวมันรู้สึกเหงามาก อุ้มเห็นสภาพนี้ก็รู้สึกสะใจดี ที่เห็นสุรภาในสภาพนี้ —— ฝนหลังจากตกไปชั่วโมงกว่าก็เริ่มจะบางลง สุรภาเอากระเป๋ามาบางหัว วิ่งไปท่ามกลางฝนเพื่อต่อรถกลับบ้าน แต่ใครจะไปรู้เพิ่งถึงถนนอีกฝั่งหนึ่ง ก็มีรถสีดำคันหนึ่งหยุดตรงหน้าเขาอย่างกระทันหัน จากนั้นเขาไม่ทันที่จะตะโกนก็โดนปิดปากไว้ และตีเขาจนสลบแล้วเอาขึ้นรถ รถรีบเร่งออกจากโรงพยาบาล พอสุรภาเริ่มรู้สึกตัวอีกที ตัวเขาก็ได้อยู่ในโกดังร้างที่หนึ่ง แขนและขาโดนมัดไว้อย่างแน่น เพียงแค่ขยับนิดหน่อย หลัง ศรีษะ ก็จะเจ็บไปหมด “ กิ๊กก๊อกๆ” หน้าประตูดังออกมาด้วยเสียงซ่อนสูง ผู้หญิงคนหนึ่งดันประตูเข้ามา “ เป็นคุณจริงๆด้วย”สุรภามองไปที่อุ้ม “ เป็นฉันแล้วไง?” ไม่มีผู้ชม อุ้มก็จไม่ต้องแสดงละคร อารมณ์ได้ใจ : “ ฉันกับพี่จูเนียร์มันถูกกำหนดมาแล้วว่าเป็นคู่เดียวกัน คือคุณ คือคุณที่จะเข้ามาแย่งตำแหน่งของฉันภารยาของพี่จูเนียร์ไป! พูดความจริงให้คุณนะ ข้อความที่คุณได้รับจากพี่จูเนียร์คือฉันเป็นคนส่งเอง ตอนที่พี่จูเนียร์หลับ เรื่องความรับส่วนตัวของเธอก็เป็นฉันเองที่บอกให้ผู้ชายคนนั้น แต่แล้วก็ทำไรได้อ่ะ ตอนนี้คุณก็เป็นเพียงแค่ ผู้หญิงหม้าย ให้ฉันดูตลก!” ปั๊ง มือของอุ้มตบไปที่หน้าของสุรภาเต็มแรง แล้วมือก็ค่อยค่อยลุบลงไปที่ท้องของเขา โดนตบไปข้างหนึ่ง หูของสุรภารู้สึกชาอื้อ เริ่มได้กลิ่นเลือดที่ออกจากปาก กระเพาะเริ่มรู้สึกแปลปวน แต่เขาเห็นมือของเขาจับที่ท้องของเขา ความรู้สึกแบบนั้นก็เหมือนโดนยาพิษของงูกำลังมุมไว้ กำลังจะพุ่งเข้าสู่ลูกของเขา สุรภาใจแน่นไปหมด: “ คุณ คุณจะทำอะไร? ลูกของฉันโดนพวกคุณฆ่าตายแล้ว……” “จริงหรอ?!” อุ้มจับผมของสุรภาให้มองขึ้นไป ตะโกนว่า: “งั้นฉันผ่าท้องคุณดูไหมว่าข้างในมีลูกหรือเปล่า?” “ไม่นะ!” จิตใจของสุรภาน่ากลัวขึ้นมา ตอนนี้สิ่งเดียวที่เขาอยากได้คือเพียงแค่ลูกเขาปลอดภัย ตกใจพูดขึ้น” ทุกอย่างที่คุณอยากได้คุณก็ได้ไปแล้ว แล้วมันไปได้ดีคุณก็ท้องแล้ว กรรมตามสนองหรือคุณไม่กลัวว่าวันนึงลูกของคุณจะได้ทดแทนหรือไง?” อมยิ้มขึ้นมาด้วยความเฉยชา: “ ชอบนะที่เห็นคุณตกใจและกลัวแบบนี้ แต่ไว้ใจได้เลย ฉันจะไม่ทำอะไรลูกคุณหรอก ยังไง…… เขามีค่าต่อฉัน สุรภาไม่เข้าใจความหมายที่เขาพูด แต่เขาสามารถรับรู้ได้ว่าตอนนี้ลูกเขายังจะปลอดภัย เขาก็สามารถถอนหายใจได้ หลังจากวันนั้น เขาก็ถูกขังตัวไว้ในห้องที่แฉะชื้น วันแล้ววันเล่า เขานับวันเวลาทุกวัน แต่หลังจากนั้นก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเวลาผ่านไปนานมากหรือเปล่า เขาเกิดอารมณ์ที่รู้สึกแปลกๆ เลยเก็บก้อนหินที่พื้น จากนั้นเขียนที่ผนังออกมาเป็นตัวตัว สิบวัน ยี่สิบวัน สามสิบวัน สามเดือนผ่านไปแล้ว นอกจากผู้ชายสองคนนั้นที่ลักพาตัวเขาเข้ามา เขาก็ไม่เคยเห็นอุ้มโผ่มาเลยสักครั้ง