บทที่ 8 ลืมพันธุ์หลอกเป็นลูก

ไม่สามารถรู้จะได้จะจบลงเมื่อไหร่ ยิ่งทำให้เจ็บไปทั่วร่างกาย สุรภาขอร้องให้คนพวกนั้นปล่อยเขาไปเป็นครั้งแล้วครั้งเล่า เขาสามารถให้เงินพวกเขาทุกอย่างที่พวกเขาอยากได้ แต่พวกเขากลับตลกกับความไร้เดียงสาของเขา เสียงหัวเรอันเย็นชานั้น ยิ่งทำทำให้จิตใจเขาพังไปอีก วันต่อมา พวกลักพาตัวได้เอาอาหารมื้อเช้าวางไว้ที่พื้น สุรภาตื่นขึ้น แต่อาการไม่ค่อยดีนัก เลยไม่ขยับตัว สองคนนั้นจึงคิดว่าเขายังไม่ตื่น จึงกระซิบกันเบาๆ : “ เหี้- แม่กูเองกูยังไม่เคยดูแลแบบนี้เลยเว้ย! ตวงน้ำตวงชาให้แม่ง คิดดูดิตอนกูอยู่ข้างถนนกูก็เป็นบุรุษคนหนึ่งปะหวะ……” “มึงก็พอเหอะ คุณอุ้มกับคุณจูเนียร์ก็กำลังจะมั่นกันละ มอบหมายให้พวกกูดูผู้หญิงคนนี้ไว้เป็นพิเศษ ถ้ามึงสร้างปัญหาอะไรขึ้นมาละก็ คุณอุ้มเอามึงตายแน่?” “ฮึ่ม ผู้หญิงคนนั้นก็เหี้-เหมือนกัน เพื่อจะรั้งจูเนียร์อยู่กับมัน ช่างกล้าที่จะมีลูกกับคนอื่นละบอกเป็นของคุณจูเนียร์ ช่างกล้าหลอกถึงหัวจูเนียร์ นอนไว้บนเตียง ขนตาสุรภาขยับแบบไม่หยุด เมื่อกี้สองคนนั้นได้พูดอะไรนะ? ยืมพันธุ์กับคนอื่น แล้วเด็กในท้องของอุ้มยังเป็นของจูเนียร์อยู่หรือเปล่า? งั้นจูเนียร์ถูกเขาหลอกไปละสิ เลยทำหักหลังเขา ทำร้ายพ่อเขา กับใจที่เหมือนตายไปแล้ว ณ จุดนี้ เหมือนมีความคิดน่าสงสารขึ้น มันคงมีเพียงเปิดเผยความลับของผู้หญิงคนนี้แล้วสิ ที่จะทำให้ทุกอย่างได้กลับมาเป็นเหมือนเดิม สุรภาเริ่มคิดได้ พร้อมแน่ชัดความคิดนี้ ทั้งวันนี้เขาอดที่จะไม่กินข้าว นอนไว้ที่เตียงไม่มีการขยับตัวใดๆ “นี่ เป็นไรอะ? ตื่นมากินข้าว!” อุ้มได้มอบหมายไว้ห้ามให้สุรภาต้องหิว เขาต้องการให้เด็กในท้องออกมาด้วยความปลอดภัย สุรภาไม่มีแรง แสดงอาการป่วย: “ฉัน……ฉันปวดหัวมากเลย เหมือนหัวกำลังจะแตก เป็นเพราะจะตายละหรอ? ที่นี่คือทีไหน? จูเนียร์หละ พ่อแม่ฉันหละ?” ตาเริ่มลอย อาการน่าเป็นห่วง ไม่จากอะไรจากคนใกล้ตาย ทำให้ผู้ชายหนึ่งในนั้นตกใจ เริ่มปรึกษากัน: “เขาไม่กินอะไรมาทั้งวันแล้ว คงไม่ใช่จะเกิดอะไรกับเขาจริงๆนะ? มึงดูเขาไว้นะ เดะกูจะออกไปหาหมดที่พอไว้ใจเบริเวณแถวนี้ให้มาดูอาการหน่อย” “ระวังตัวด้วย เดะกูโทรหาคุณอุ้ม” “เอ่อนา กูรู้อยู่ มึงดูมันไว้ดีดี ห้ามให้มันหนี!” “ไว้ใจได้เลย มันก็ใกล้ตายละ จะหนี้ไปไหนได้หวะ?” พอเห็นชายคนนั้นเดินไปไกลแล้ว สุรภาเริ่มกัดฟัน หน้าเริ่มแดง ขนตาเริ่มกระพริบขึ้นลงไปมา ดึงผ้าห่มออกจากตัว ทุ่มตัวลงไปที่ร่างของชายที่ยังอยู่ : “จูเนียร์ คุณมาหาฉันจนได้ คุณรู้ใช่ไหม คนที่รักคุณมากที่สุดคือฉันจริงไหม……” ชายคนนั้นลองดังตัวเขาออก แต่พอมือไปจับโดนเอวอันเล็กโคเงเป็นทรงนั้น ก็ถึงกับนิ่ง อารมณ์มันขึ้นมาทันที —— ร้านวิวาห์ที่หรูหราที่สุดในเมือง อุ้มกำลังลองชุดแต่งงานอย่างดีใจ มองไปที่กระจก เขาจับเอวตัวเอง พร้อมทำท่าโพสต์ไปทางจูเนียร์ : “พี่จูเนียร์ ฉันใส่ชุดนี้เป็นไง สวยไหม?” ชุดที่ยาวลากไปถึงพื้น บริเวณหน้าอกมีเพชรที่สวยงาม บริเวณท้องหลวมนิดหน่อย ตั้งใจออกแบบมาให้เขาที่ท้อง หุ่นเป็นทรง ก็ยังดีที่เขาท้องทีหลัง มันเลยไม่ได้ชัดมาก ตอนแรกเขาคิดจะให้อุ้มครอกลูกออกมาเสร็จแล้วค่อยแต่งงาน แต่อุ้มบอกตัวเขาไม่มีความสบายใจ กลัววันไหนเขาจากเขาไป ฉะนั้นพวกเขาจะมั่นกันหลังหนึ่งอาทิตย์ ที่ยังไม่ได้ดำเนินเพราะเขาจัดการเรื่องการหย่ากับสุรภา เห็นใบหน้าอุ้มที่ยิ้มด้วยความอ่อนโยน มีวูบหนึ่งที่ทำให้เขานึกถึงเงาอีกคนหนึ่ง เขาอมยิ้ม: “ สวยมากครับ อนาคตคุณภรรยาของผม” “น่า……” “อุ้ม คุณไม่สมควรที่จะเป็นภรรยาของจูเนียร์!!” เสียงผู้หญิงที่แหลมคมดังขึ้น จูเนียร์กับอุ้มสอบตากันด้วยความสงสัย พร้อมมองไปที่ต้นเสียง เสื้อผ้าที่สุรภาได้สวมใส่ไว้มันเก่าจะเสียไปหมด