บทที่ 2 ทำผู้คนตำหนิ

"ไม่เคย?"แม่เลี้ยงของเขาอรอนงค์หัวเราะออกมาและพูดว่า"รูปเมื่อครู่ทุกคนต่างเห็นกันคาตาหมดเเล้วเธอทำให้พ่อและฉันผิดหวังจริงทำไมเธอถึงหน้าไม่อายเช่นนี้!" “ใช่แล้วน้องรักของพี่ครั้งนี้แม้แต่พี่ก็คงช่วยเธอไม่ได้แล้ว"ฟ้าใสยิ้มอย่างประชดเขาพยายามใส่ไฟ"สุรชายรักเธอมากแค่ไหนทำไมเธอถึงไปมีอะไรกับผู้ชายอื่นลับหลังทำไมเธอต้องสวมเขาให้เขาด้วย!" “ไม่ ไม่ใช่แบบนี้!"ฟ้ารดาหายใจเข้าลึกๆเขามองหน้าสุรชายอย่างใจเย็น"ชายเธอฟังฉันพูดนะรูปพวกนี้......." เขายังพูดไม่จบก็ถูกสุรชายมาขัดจังวะ"พอแล้ว!ฟ้ารดาเธอทำให้ฉันผิดหวังจริงๆ!" "ชาย?"ฟ้ารดาตกใจเพราะเขาไม่เคยเห็นหน้าที่เย็นชาของสุรชายมาก่อนในความทรงจำของเขาสุรชายเป็นคนที่อบอุ่นมาตลอด ทำไม.....เขาไม่ฟังที่นางอธิบายเลย? หรือว่าเขาไม่เชื่อนาง?เขาก็คิดว่านางเป็นผู้หญิงน่าอายเช่นนั้นหรือ? สีหน้าเขายิ่งเย็นชามากขึ้นนัยตาเขาที่เย็นชามองหน้าฟ้ารดาอย่างน่ากลัวเขาพูดว่า"ในเมื่อฟ้ารดาทำเรื่องขายหน้าเช่นนี้ฉันต้องยกเลิกงานมั่นกับเขาแน่นอน! "ทำแบบนั้นได้ไง?ตระกูลชินวัตรและตระกูลวงศ์ผู้ดีมีมั่นหมายกันนะ"หน้าสมชาติจะเอาไปไว้ไหนถึงแม้เขาจะไม่ชอบลูกสาวตระกูลชินวัตรแค่ไหนเขาก็ไม่ควรมายกเลิกงานมั่นต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้ “หากเป็นเช่นนี้งั้นฉันขอแต่งงานกับฟ้าใสแทน!คำพูดสุรชายเหมือนมีดที่กำลังแทงใจดำของฟ้ารดาอยู่ใจของเขาแตกสะลายหมดแล้ว สุรชัย.......ทำไมเขาถึงยกเลิกงานมั่นกับนางเพื่อไปเลือกฟ้าใส? เป็นเพราะรูปแค่นั้นจริงหรือ? เจอกับเรื่องที่ไม่คาดคิดตัวของฟ้ารดาสั่นไปหมดตอนนี้ร่างกายเขาเหมือนอยู่ในถ้ำน้ำแข็ง ฟ้าใสยิ้มอย่างคนได้ใจเขามองหน้าสุรชัยไว้"ชายเธอจะแต่งงานกับฉันจริงหรือ?" "แน่นอนหากเทียบกับคนหน้าไม่อายอย่างน้องสาวเธอเธอมีค่ากว่าร้อยเท่าเลย"สุรชายหันไปมองหน้าฟ้าใสสายตามที่มองอย่างอบอุ่นนั้นเขาก็เคยมองหน้าฟ้ารดามาก่อนแต่ตอนนี้มันช่างเป็นเรื่องน่าบาดตาบาดใจ! มองหน้าที่ได้ใจของฟ้าใสไว้ในใจของฟ้ารดาเหมือนจะรู้อะไรบางอย่าง! นี่เป็นแผนการเริ่มตั้งแต่ที่อรอนงค์เสนอว่าจะจัดงานเลี้ยงวันเกิดให้เขาแล้วทั้งแม่และลูกต่างวางแผนเพื่อจะใส่ร้ายเขาในวันนี้! หายใจเข้าลึกๆฟ้ารดาต้องทนกับคำด่าคำนินทาของผู้คนแต่ใจเขากลับต้องนิ่งและพูดออกมาเสียงดังว่า"ฉันไม่เคยทำเรื่องเช่นนี้เรื่องในวันนี้มีคนตั้งใจจะใส่ร้ายฉันฉันต้องสืบหาความจริงแน่นอนฉันจะไม่ยอมแพ้แค่นี้!" พูดจบฟ้ารดาก็กำกำปั้นไว้แล้วเดินออกไปจากประตูโรงแรมข้างนอกนั้นฝนกำลังตกหนัก ฝนที่ตกหนักเขากลับไม่มีความรู้สึกใดๆถึงแม้น้ำฝนจะตกไปที่ร่างกายเขามากแค่ไหนเขาก็ยอมให้ฝนทำผมเขาเปียกและทำเสื้อเขาเปียก ทันทีนั้นเขาได้เห็นสุรชายและฟ้าใสกอดกันไว้! ในใจช่างเจ็บสาหัสฟ้ารดาปิดตาลงกำปั้นยังคงกำไว้แน่นน้ำตาเขาไหลออกมาผ่านหน้าแยกไม่ออกแล้วว่าไหนคือน้ำฝนไหนคือน้ำตา......... ในยามค่ำคืนฟ้าผ่าเสียงดังทันทีนั้นมีนักเลงที่ผมสีทองโผล่ออกมาต่อหน้าฟ้ารดาพวกเขาเห็นฟ้ารดาเดินเหมือนคนไร้จิตวิญญาณจึงตามขึ้นมาเพื่อล้อมตัวเขาไว้