บทที่ 3 วีรบุรุษช่วยหญิงงาม

"น้องสาวเป็นอะไรจ้าเปียกไปทั้งตัวเลยให้พี่ช่วยมั้ยจ้า!" “พวกเธอหลีกไป!"ฟ้ารดาตกใจรีบวิ่งหนีแต่มันดึกมากแล้วอันธพาลพวกนั้นจับแขนเขาไว้และลากตัวเขาไปในซอย เวลานี้ฟ้ามืดไปหมดบวกกับฝนที่ตกหนักคนบนถนนก็น้อย "ช่วยด้วย!"ฟ้ารดาตื่นตกใจแต่เสียงของเขาถูกเสียงฝนบังไว้ อันธพาลเริ่มเข้าใกล้เขาทีละก้าวฟ้ารดาก็ถอยออกทีละก้าวทันทีนั้นเขาได้พบกับกำแพงที่แข็งกระด้างเขาหมดหนทางหนีแล้ว ความกลัวนั้นได้ล้อมรอบเขาไปทั่วร่างกายเขากัดฟันไว้แต่ในใจเหมือนคนกำลังจะหมดลมหายใจ เขาจะไม่ยอมให้อันธพาลพวกนี้มาถูกเนื้อต้องตัวเขาแน่นอน! "หยุดนะ!"เวลานี้มีเสียงผู้ชายที่ดังกึกก้องดังขึ้นมาอันธพาลพวกนั้นนิ่งไปสักพักจากนั้นพวกเขาก็ปล่อยตัวฟ้าณดาไป ฟ้ารดาหันไปมองทางที่มีเสียงตะคอกขึ้นมาฟ้ารดาได้เห็นหน้าปากซอยนั้นมีผู้ชายที่รูปร่างสูงใหญ่และยังเป็นหนุ่มอีกต่างหากผู้ชายคนนั้นยืนอยู่ตรงหน้าปากซอย ความรู้สึกตอนนี้มันเหมือนคนกำลังจะจมน้ำแล้วได้จับกับเชือกเส้นหนึ่งไว้ฟ้ารดารีบตะโกนขอความช่วยเหลือ"ช่วยด้วย!ช่วยด้วย!" ใต้แสงไฟที่สรัวผู้ชายคนนั้นกำลังเดินเข้ามาเขาเดินเข้ามาในซอยทีละก้าวและเสียงตะคอกยังไม่หยุด"ปล่อยเขาไปซะ!" อันธพาลพวกนั้นถูกท่าทางของผู้ชายคนนั้นทำให้ตกใจแต่หลังเผลอไปสักครู่ก็ได้สติกลับมาพวกเขาเห็นว่าคนตรงข้ามตัวคนเดียวก็ด่าทอกลับไป"นี่ไอ้หมอเธออย่ามายุ่งดีกว่า!รีบส่ายหัวไปซะ!" ผู้ชายหัวเราะเย็นชาออกมาจากนั้นเขาก็ใช้ร่างกายที่แข็งแกร่งมาสู้กับอัธพาลพวกนั้นผู้ชายคนนั้นใช้เวลาเพียงไม่ม่กี่วินาทีก็ล้มพวกอันธพาลไปหมดแล้วมันเร็วมากเร็วจนฟ้ารดายังไม่ทันเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น ฟ้ารดาอ้าปากค้างและดูพวกอันธพาลกำลังร้องขอชีวิตจากผู้ชายคนนั้นอยู่ฟ้ารดาเงยหน้าดูผู้ชายคนนั้นด้วยความซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง ผู้ชายคนนั้นใส่สูทสีดำเขามีรูปร่างกายที่สูงใหญ่และหน้าตาที่หล่อเหลาเหมือนเป็นคนโปรดที่ฟ้าได้สงมา ในความมืดนั้นฟ้ารดาเหมือนเคยเจอกับผู้ชายคนนี้ที่ไหนมาก่อนแต่จำไม่ได้ว่าเคยเจอที่ไหน? "ดูพอหรือยัง?"ผู้ชายยักคิ้วและเชิ้ดหน้าเบาๆ ฟ้ารดาเหมือนถูกจับได้ว่าแอบมองเขารีบพูดคำว่าขอบคุณ"เมื่อกี้.....ต้องขอบคุณจริงๆ!" "เรื่องแค่นี้"ผู้ชายพูดแบบสบายๆและมองหน้าฟ้าณดาไว้"ไปไหน!ฉันไปส่งเธอ" “ไม่ต้อง"ฟ้ารดาส่ายหัวปฎิเสธเขาเป็นผู้มีพระคุณจะให้เขามาเป็นคนขับรถอีกมันไม่ดีแน่? เสียงผู้ชายยังคงมีความเย็นชาอยู่บ้างเขาพูดว่า"นี่มันดึกมากเเล้วผู้หญิงตัวคนเดียวเธอแน่ใจหรือว่าจะไม่เจอกับอันตรายอีก?" นึกถึงเรื่องเมื่อครู่ที่น่าตื่นตระหนกตกใจฟ้ารดายังคงมีความกลัวเขาขมวดคิ้วและกัดฟันคิดสักครู่ใช่มันอันตรายเกินไปเราต้องหน้าด้านอีกสักครั้งเพื่อให้เขาไปส่ง แต่ว่าบ้านชินวัตรเขาไม่อยากกลับไปแล้วเขาเลยไปบ้านเพื่อนซี้ที่ชื่อริสา จากนั้นฟ้ารดาได้บอกที่อยู่ของริสาออกมา"งั้นขอรบกวนเธอไปส่งฉันที่หมู่บ้านสวนดอกไม้แล้วกัน" ผู้ชายพยักหน้าและยื่นมือออกมาอุ้มตัวฟ้ารดาอย่างกระทันหัน "นี่!"ทำอะไรนะฟ้ารดาร้องด้วยเสียงตกใจในใจคิดว่าหรือเขาจะเหมือนอันธพาลพวกนั้นที่คิดไม่ซื่อกับเขา? ผู้ชายพูดข้างหูฟ้ารดาและหัวเราะว่าออกมาว่า"ขาเธอได้รับบาดเจ็บแล้ว"