บทที่ 12 หมดความคาดหวัง

"รดาเธอทำให้ฉันผิดหวังจริงๆ"ชัยวัฒน์ขมวดคิ้วสีหน้านิ่งเฉยความผิดหวังที่มีต่อฟ้ารดาทำให้ฟ้ารดาเจ็บปวดมากเขาดูหน้าคุณปู่เพื่ออยากอธิบายต่อแต่เขากลับพูดอะไรไม่ออกแล้ว “เราไปกันเถอะ"หลบสายตาที่อ้อนวอนของฟ้ารดาชัยวัฒน์หันตัวกลับไปอย่างไม่เหลียวหลัง ฟ้ารดากำลังมองดูคุณปู่ที่เชื่อใจเขามาโดยตลอดแต่ตอนนี้ในใจฟ้ารดาเหมือนถูกเข็มมาทิ่มแทงใจอย่างไงอย่างนั้นคนรอบตัวก็นินทาเขาอย่างไม่เกรงใจ เขากลายเป็นหุ่นยนต์ขึ้นมาแล้วหัวเราะออกมาด้วยน้ำตา"ห้า...ห้า.....เป็นไงพวกเธอพอใจแล้วสิพวกเธอใส่ร้ายฉันครั้งแล้วครั้งเล่าพวกเธอไม่กลัวกรรมาตามสนองบ้างรึ?" ชัยภูมิตบหน้าฟ้ารดาอย่างเต็มแรงเขาชี้หน้าเขาด้วยความโมโห"ยังขายขี้หน้าไม่พออีกรึ?ยังมีหน้ามาทำเป็นวุยวายบ้านชินวัตรไม่มีลูกสาวเช่นเธอเธอส่ายหัวออกไปเดี๋ยวนี้!" ฟ้ารดาจับแก้มและจ้องหน้าทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์สายตาเขาหยุดอยู่ที่ตัวฟ้าใสอยู่หลายนาทีฟ้าใสไม่เคยเห็นสายตาของฟ้ารดาแบบนี้มาก่อนเขาเห็นแล้วก็กลัวจนขนลุกขึ้นมาเขาหลบอยู่หลังสุรชายส่วนสุรชายก็กอดเขาแน่นๆในอ้อมกอด ไม่อยากอยู่แม้แต่วินาทีเดียวฟ้ารดาผลักคนที่ล้อมรอบตัวออกไปแต่เสียงด่าทอข้างหลังยังคงไม่หยุด ความแข็งแกร่งที่มีล้วนเป็นเกาะที่ป้องกันตัวเองเขาเดินคนเดียวอยู่ในเมืองAในใจว่างเปล่าเดียวดายเขาเหมือนถูกคนทั้งโลกทิ้งไปอย่างไม่มีเยื่อใย น้ำตาบนใบหน้าเปียกแล้วก็แห้งแห้งแล้วก็เปียกอีก เดินไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้ตัวฟ้ารดาได้เดินมาถึงที่แม่น้ำในเมืองแห่งหนึ่งเขาพิงเสาไฟฟ้าไว้แล้วมองดูผู้คนและรถยนต์ที่สวนทางกันไปมาอย่างคนสิ้นหวัง อภิสิทธิ์เพิ่งเสร็จงานเขาว่างมากจนเบื่อๆเขาจึงขับรถมาเดินเล่นที่แม่น้ำแต่ทันทีนั้นเขาได้เห็นฟ้ารดาจากไกลๆ เขาใส่เสื้อสีขาวที่หลวมทำให้ดูผอมและโทรมเหมือนมองขึ้นไปเเป็บเดียวเขาก็สามารถหายตัวไปอย่างไงอย่างนั้น จุดไฟบุหรี่ขึ้นมาอภิสิทธิ์กำลังนั่งในรถเพื่อชมวิวที่สวยดังหญิงงามในภาพวาดแต่ในขณะที่ก้มหน้าจุดไฟนั้นเขาก็ได้ยินเสียงที่"ตู้ม"ตกลงไปในน้ำเขาเงยหน้าขึ้นมาดูแล้วพบว่าเมื่อครู่จุดที่ฟ้ารดายืนอยู่นั้นตอนนี้ไม่มีใครสักคนแล้ว บนพื้นน้ำมีกระเพื่อมลอยขึ้นมาเขารีบวิ่งไปทางแม่น้ำและโยนเสื้อข้างนอกออกไปแล้วกระโดดลงไปในแม่น้ำทันที ในแม่น้ำเย็นมากเย็นจนเข้าไปถึงกระดุกทำให้อภิสิทธิ์ตื่นตระหนกตกใจจนเสียสมาธิ "รดาฟ้าณดาเธออยู่ไหน?" ในแม่น้ำมืดมนฟ้ารดาปิดตาและลงไปในแม่น้ำอย่างช้าๆอภิสิทธิ์ว่ายน้ำไปอย่างสุดความสามารถจากนั้นรีบกอดเขาไว้ในอ้อมกอดแล้วว่ายขึ้นฝั่งไป หลังขึ้นมาถึงฝั่งฟ้าณดาอ้วกน้ำออกมาข้างนอกเขาไอ้และพยายามลืมตาขึ้นมาพอเขาลืมตาขึ้นมาก็เห็นแต่หน้าอภิสิทธิ์ เขาพยายามออกจากอ้อมกอดของอภิสิทธิ์และพูดว่า:"ขอบคุณเธอมาก" "ทำไมถึงคิดสั้น?"อภิสิทธิ์ถามด้วยเสียงเข้ม ฟ้ารดาได้ยินว่าคำถามของอภิสิทธิ์นั้นมีความโกรธซ่อนอยู่เขาก็ละบายออกมา"เรื่องของฉันเธอไม่ต้องยุ่ง" พอพูดจบเขาก็ลุกคลานขึ้นมาพอพยายามลุกขึ้นได้ร่างกายเขาก็อ่อนแรงและล้มลงไปอีกทีอภิสิทธิ์รีบรับตัวเขาไว้จึงทำให้เขาไม่ต้องเจ็บตัว ตบหน้าเขาหลายครั้งเขาสังเกตุเห็นฟ้ารดาได้หมดสติลงแล้วอภิสิทธิ์ไม่ทันคิดมากเขาใช้เสื้อข้างนอกที่โยนไปบนพื้นเมื่อครู่มาคุมร่างฟ้ารดาไว้จากนั้นก็อุ้มเขาไปในรถเขาวางเขาอย่างระมัดระวังหลังเบาะที่นั่งด้านหลัง ส่วนตัวเองมานั่งฝั่งคนขับจากนั้นก็ขับรถไปโรงพยาบาลในตัวเมือง