บทที่ 14 วุ่นวายไปหมด

เช้าวันที่สองแสงแดงได้ส่องเข้ามาจากหน้าต่างฟ้ารดาค่อยๆตื่นขึ้นมาในหัวสมองมีแต่ภาพสีขาวเต็มไปหมดเขาหันหน้าไปก็ได้เจอกับอภิสิทธิ์ที่กำลังยิ้มกับตัวเองอยู่ฟ้ารดานิ่งไปสักพักจากนั้นถึงได้สติกลับมา "นี่ฉัน....ฉันอยู่ไหนเนี้ย?"พอเขาเอ่ยปากพูดคอเขาก็เจ็บขึ้นมาเขาปิดปากเเล้วไออภิสิทธิ์ช่วยตบที่หลังเขาเบาๆ “ที่นี่คือโรงบาลเมื่อวานเธอความดันต่ำก็เลยเป็นลมหมดสติไป" ฟ้ารดาพยักหน้าและกะจะพูดขึ้นมาจากนั้นประตูก็ถูกเปิดออกมาผู้หญิงที่ใส่เสื้อเชิ้ตหลวมๆและใส่แว้นตาสีดำได้วิ่งเข้ามา"เฮเฮ...บอสยิ่งเจริญพี่นารีมีธุระด่วนที่บ้านจึงให้ฉันมาส่งอาหารให้" นาตาลีพูดอย่าเวอร์จากนั้นก็หยิบอาหารออกมาให้กับอภิสิทธิ์เขาหันไปมองหน้าฟ้ารดาที่นอนอยู่บนเตียง "ว้าว....พี่สาวเธอสวยมากฉันชื่อนาตาลีลูกสาวเลขาบอสยิ่งเจริญ"พอพูดจบก็ยิ้มแย้มออกมาอย่างร่าเริงใบหน้าของเขายังมีลูกส้มที่มองขึ้นไปแล้วทำให้เขาดูน่ารักมากขึ้น “เธอเรียกฉันว่ารดาก็พอแล้ว"ฟ้ารดา นาตาลีเป็นคนอธัยสัยดีตั้งแต่เกิดแค่ได้ยินที่เขาเรียกแม่ตัวเองว่าพี่ก็ดูออกแล้วว่าเขาสนิทกับอภิสิทธิ์ขนาดไหนเขานั่งอยู่ที่นั่นเพื่อคุยกับฟ้ารดาอย่างไม่ยอมหยุด พูดคุยไปเกือบครึ่งชั่วโมงถึงยอมหยุดเขารินน้ำด้วยตัวเองและยกขึ้นมาดื่มจากนั้นเขามองเห็นทีวีที่วางอยู่ข้างๆและพูดว่า"มีทีวีให้ดูทำไมไม่เปิดทีวีดู"พูดอยู่ก็กดทีวีขึ้นมา "ชัยภูมิที่มีหุ้นส่วนที่ใหญ่ที่สุดของบ้านชินวัตรวันนี้ได้ออกมาแถลงข่าวเขามีข้อยืนยันแล้วว่าจะยกเลิกสิทธิ์ผู้สืบทอดของคุณหนูฟ้ารดาในวันนี้.....หลายวันมานี้รูปถ่ายอัปรีย์ของคุณหนูฟ้ารดาเต็มไปทั่วที่สำคัญข่าวเมื่อวานที่บอกว่าคุณหนูฟ้ารดานั้นได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับพี่เขยตัวเอง....."เสียงทีวีที่ดังขึ้นเป็นดั่งเสียงสาปแช่งที่ทิ่มแทงใจฟ้ารดาไว้บรรยากาศในห้องเย็นจนถึงจุดสุดขีด นาตาลีจ้องรูปฟ้ารดาในทีวีไว้อยู่นานจากนั้นก็หันไปมองหน้าฟ้ารดาที่ขาวซีดและหน้าอภิสิทธิ์ที่เย็นชาเขารู้ตัวว่าที่นี่ไม่ควรอยู่นานก็เลยขอตัว"เฮ..เฮ..ฉันนึกขึ้นได้แล้วฉันต้องไปโรงเรียนงั้นขอตัวก่อนละนะลาก่อน"พูดจบก็วิ่งออกไปอย่างไว ฟ้ารดากัดฟันและจับผ้าปูเตียงไว้แน่นๆตาเขาจ้องไปในทีวี สุดท้ายอภิสิทธิ์ทนดูไม่ไหวเขาหยิบรีโมทขึ้นมาแล้วปิดทีวีไปทันทีจากนั้นก็ไปหยิบโจ๊กที่ใกล้เย็นแล้วมาให้กับฟ้าณดา"ทานอะไรหน่อยเถอะ" ฟ้ารดายังคงจ้องแต่ทีวีน้ำตาเขาไหลออกมาอยู่บนหน้าอภิสิทธิ์วางโจ๊กไว้บนโต๊ะเขาบังคับให้ฟ้ารดามองหน้าเขาและพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า:"เธอทำหน้าเศร้าแบบนี้ให้ใครดู?เธอคิดหรือจะมีคนเป็นห่วงเป็นใยเธอ?ไม่มีเลยไม่มีใครสักคนคนที่ทำร้ายเธอมีแต่กำลังหัวเราะเยาะเธออยู่" มองหน้าอภิสิทธิ์ฟ้ารดาพูดขึ้นอีกว่า:"แต่ว่าไม่มีใครยอมเชื่อฉันเลยแม้แต่ปู่ที่คอยปกป้องคอยแอนดูฉันมาตลอดก็ไม่ยอมเชื่อฉันเลย" วินาทีนั้นอภิสิทธิ์เกือบพูดออกมาว่าเขาเชื่อใจเขาแต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดเขาหยิบโจ๊กให้เขา"หากอยากแข็งแกร่งขึ้นมาและอยากได้การเชื่อใจจากคนอื่นเธอควรจะกินให้ท้องอิ่มก่อนนะ" รับโจ๊กมาอย่างคนเฉยชาเขาเหมือนกับหุ่นยนต์ที่กำลังป้อนโจ๊กเข้าไปในปากทีละคำในใจยังคงหนักแน่นเขาจะต้องสืบหาความจริงให้ได้เขาจะกระชากหน้ากากของพวกฟ้าใสออกมาให้ทุกคนได้เห็นท่าแท้ของพวกเขา แต่ว่าพอนึกถึงคนพวกนั้นที่มีคสุรชายอยู่ด้วยแล้วใจเขาก็เจ็บขึ้นมาอีกครั้งเขาเจ็บจนหมือนจะขาดใจตายเขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าคนที่เคยบอกว่าจะอยู่เคียงข้างกายเขาไปตลอดชีวิตคนนั้นจะเป็นคนทำให้เขาได้รับความทุกข์ได้มากถึงเพียงนี้เขากำลังแทงใจเขาอย่างเจ็บสาหัส