บทที่ 15 ความอบอุ่นของมนุษย์ (ตอนที่ 1 )

ตอนเที่ยงของวันฟ้ารดายืนยันว่าจะออกจากโรงบาลอภิสิทธิ์ก็ไม่ได้ห้ามอะไรเขาส่งเขาไปบ้านริสา ริสามองหน้าฟ้ารดาไปมาหลายครั้งเขาทนไม่ไหวจึงถามขึ้นมาว่า:"รดาเธออยู่กับบอสยิ่งเจริญจริงรึ?" ฟ้ารดาก็ตกใจกับคำถามของริสาไม่น้อยเขายื่นมือไปตบหน้าผากริสาเบาๆ"คิดอะไรอยู่เนี้ยคนที่สูงส่งอย่างบอสยิ่งเจริญคนธรรมดาอย่างเราจะกล้าไปเอื้อมหรือ" ริสาคิดดูดีๆมันก็ถูกของฟ้ารดาเมื่อก่อนนางแบบที่สูงยาวเข่าดีและหน้าตาสะสวยคนนั้นได้ไปบอกรักกับบอสยิ่งเจริญส่วนอภิสิทธิ์ไม่เห็นเขาในสายตาแม้แต่น้อยที่สำคัญสองวันผ่านไปนางแบบคนนั้นก็ถูกแบนไปถึงทุกวันนี้ พอคิดถึงตรงนี้ริสาก็รีบส่ายหัว"รดาเธอเป็นอะไรมากมั้ย?" เขาดูหน้าฟ้ารดาอย่างละเอียดอีกครั้งฟ้ารดาเหมือนคนปกติที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อนอย่างไงอย่างนั้นเขาแม้มปากแล้วพูดว่า"ตอนเช้ากินโจ๊กไปไม่กี่คำตอนนี้กลับหิวอีกละเธอว่าฉันจะเป็นอะไรได้?" "งั้นดีเลยคุณหนูฟ้ารดาให้บ่าวไปทำอะไรให้กินไหมจ้า"ริสาพูดอย่างคนร่าเริงและตรงเข้าไปในครัวเขาต้มบะหมี่ให้กับฟ้ารดาหนึ่งชามมองดูฟ้ารดากินอย่างอร่อยในใจเขาก็หมดห่วง หลังกินข้าวเสร็จริสาพาฟ้ารดาไปเดินเล่นที่สวนใต้ตึกเขาสองคนเดินจนเหนื่อยแล้วก็นั่งพักที่เก้าอี้ตรงนั้น "นี่คนที่นั่งอยู่ที่นั่นกคือฟ้ารดาในข่าวใช่ไหม?" “ฟ้ารดาคนไหน?" “ก็คือคนที่หน้าด้านไปให้ท่ากับพี่เขยตัวเองคนนั้นไงได้ข่าวว่าถูกบ้านชินวัตรไล่ออกจากบ้่านเรียบร้อยแล้ว" “ฮะ  จริงหรือเนี้ย?" คนพวกนี้กินเสร็จไม่มีอะไรทำได้แต่เที่ยวนินทาคนอื่นไปทั่วทำให้คนอื่นเขารังเกียจจริงๆริสาจ้องหน้าพวกเขาแรงๆจากนั้นก็เดินออกไปอย่างสวยสง่างาม "รดาคำพูดพวกนั้นเธออย่าไปใส่ใจเลยนะ"ริสาจับมือฟ้ารดาแล้วปลอยใจเขา “ริสาฉันไม่เป็นไรหรอกหากฉันคิดมากก็เข้าทางพวกเขาพอดีฉันไม่โง่หรอกพวกเขาทำให้ฉันต้องแย่แต่ฉันจะอยู่ให้สบายใครจะทำอะไรฉันได้" ริสาพยักหน้า"ถูกต้องถึงแม้บ้านชินวัตรไม่เอาเธอยังมีฉันพร้อมที่จะเลี้ยงเธอไปตลอดชีวิตนะเธอตามฉันไว้ก็พอแล้ว" ฟ้ารดาจับแก้มริสา"ตกลงนี่เธอเป็นคนพูดเองนะใครโกหกคนนั้นคือหมาน้อย"พูดจบทั้งสองก็หัวเราะร่าเริง แสงแดดส่องมาบนหน้าฟ้ารดาหายใจเข้าลึกๆเขารู้สึกกระชุ่มกระชวยขึ้นมาทันทีเรื่องไม่สบายใจล้วนให้มันเป็นเรื่องเมื่อวาน อภิสิทธิ์ยืนอยู่ไกลๆ"เขากำลังได้ใจมาก"เขาส่งข้อความหนึ่งออกไป หายเหนื่อยแล้วริสากับฟ้ารดาก็จูงมือกันไปซุปเปอร์มาเก็ตไปซื้ออาหารจากนั้นเขายังได้ไปที่โรงเรียนแต่คนพวกนั้นยังคงนินทาหลับหลังฟ้ารดาอย่างไม่ยอมหยุดส่วนฟ้ารดาได้แต่ทำเป็นไม่เห็นและไม่รู้ไม่ชี้ เดิมทีเขาเรียนมหาลัยปีสี่แล้วเขาจะไม่มาโรงเรียนก็ได้เขาจึงหาครูสอนพิเศษมาสอนเขาตั้งใจจะไม่มาโรงเรียนสักพักหนึ่งครูคนนั้นอายุน่าจะประมาณสี่สิบกว่าเป็นผู้หญิงด้วยเมื่อก่อนความสัมพันธ์ระหว่างเขากับฟ้ารดาก็ถือว่าไม่เลวเช่นกันเขาแอนดูฟ้ารดาเหมือนกับลูกสาวคนหนึ่งเลยทีเดียว "รดาครูรู้ว่าเธอไม่ใช่คนแบบนั้นที่ข่าวได้แถลงการออกมาทำตัวดีๆอย่าให้ครูต้องผิดหวัง" ฟ้ารดาซึ้งใจขึ้นมาน้ำตาก็ไหลออกมาท่วมหน้าความอบอุ่นนี้ก็เหมือนกับไฟที่มากับความหนาวเย็นของอากาศมันกระทันหันเกินไปทำให้ในใจฟ้ารดาซึ้งใจจนหายจากความทุกข์ทั้งหมดเขายังจำได้ครูเคยบอกว่าทุกที่ทุกแห่งล้วนมีแสงอาทิตย์แต่เราอย่าไปไล่แสงให้มันหมดไป ตลอดทั้งวันเขาได้รับความอบอุ่นจากริสาและยังได้รับความแอนดูจากครูสอนพิเศษอีก เดินออกมาจากห้องธุรการเขาบังเอิญพบกับฟ้าใสเขามองตาที่แดงของฟ้ารดาไว้และพูดประชดออกมาว่า:"โถ๋...ทำไมหรือ?เธอคิดจะให้ท่าใครในโรงเรียนอีกหล่ะ?"