บทที่ 2 เธอต้องชดใช้

ดาบฟ้าถูกเธอล็อคจากด้านใน เธอเดินเข้าไปในลิฟท์อย่างอ่อนแรงและกดไปยังชั้นลานจอดรถ หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้ ติ้ง ประตูลิฟท์เปิดออก แต่กลับไม่ใช่ชั้นลานจอดรถ เจียหนิงกำลังจะกดปิดแต่ไม่ทันเสียแล้ว พยาบาลสามคนกลุกันเข้าหาเธอและจับแขนเธอไว้คนละข้าง ส่วนอีกคนทุ่มเข็มฉีดยาลงบนแขนเธออย่างแรง ของเหลวที่เย็นเฉียบไหลเข้าสู่กระแสเลือดเธอ เหมือนไหลเข้าไปถึงในใจเธอ ในความมึนงง เธอได้ยินเสียงหัวเราะที่ชั่วร้าย เป็นเสียงหัวเราะของเยว่เซิง เขาลงมาจากดาบฟ้าเมื่อไหร่กัน ? เจียหนิงจ้องมองเขาอย่างอึ้งๆ ในขนาดเดียวกันเยว่เซิงเองก็มองเธออยู่เหมือนกัน ท่ากลางพยาบาลสามคน เขาจ้องมองเธอด้วยความเย็นชา สายตาที่เย็นชาของเขานั้น ทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังถูกแช่แข็งไปทั้งตัว ยังไม่ทันที่เธอจะตั้งสติได้ พยาบาลทั้งสามคนก็ลากเธอเข้าไปในห้องผ่าตัดยกขาเธอพาดขึ้นกับเตียง เจียหนิงดิ้นอย่างสุดแรงในตาของเธอที่แดงก่ำคลอไปด้วยน้ำตาเธอร้องด้วยเสียงสั่นกลัว “พวกคุณทำจะอะไร คิดจะฆ่าตกรรม ฆ่าคนเหรอ” คุณผู้หญิงเจีย เราเข้าใจความรู้สึกคุณดี แต่เด็กในท้องคุณไม่สมประกอบ ทางคุณเยว่ได้ตัดสินใจแล้วว่าจะเอาเด็กออก คุณอาจจะรู้สึกเจ็บปวดแต่มันจะดีกว่าที่คุณคลอดออกมาแล้วเด็กไม่สมประกอบ ถ้าเป็นแบบนั้นคุณจะยิ่งเจ็บปวดนะคะ พยาบาลคนหนึ่งพูดขึ้น “ไม่สมประกอบอะไร? ใครบอกว่าลูกฉันไม่สมประกอบ ฉันพึ่งไปตรวจครรภ์มาเมื่อวันก่อน ลูกฉันแข็งแรงดีทุกอย่าง ปล่อยฉัน พวกคุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” เธอเอื้อมมือไปหยิบมีดผ่าตัดบนโต๊ะ จ่อไปที่คอของตัวเองและพูดด้วยเสียงที่แหบพร่า “อย่าคิดที่จะเตะต้องลูกฉัน” ทุกคนต่างตกใจกับการกระทำของเจียหนิง ได้แต่มองหน้ากันไปมา แต่ไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้ “หลีกไป! หลีกไปให้หมด!” มือข้างหนึ่งของเธอใช้มีดจ่อที่คอตัวเองและมืออีกข้างหนึ่งสะบัดไปมาเพื่อไม่ให้ใครเข้าใกล้ เลือดไหลลงตามใบมีดแต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่รู้สึกตัวเลยด้วยซ้ำ เธอเดินออกจากห้องผ่าตัดด้วยร่างที่รู้สึกหนักอึ้งทีละก้าว ๆ เหงื่อ ไหลลงจากหน้าผากเธอทีละหยด เจียหนิงรู้สึกได้ถึงความเจ็บเป็นที่ท้องน้อยเป็นระยะ ๆ มือที่ถือมีดสั่นไม่หยุด ภาพตรงหน้าเหมือนหิมะที่โปรยปราย ระยิบระยับด้วยแสงสีขาว อดทน อดทนอีกนิด....... เจียหนิงกัดฟันอดทน แต่กลับได้ยินเสียงอุทานขึ้น “เสี่ยวหนิง นี่เธอทำอะไร” ทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกนั้น ตาเธอแดงและภาพตรงหน้ามัวจนเธอมองไม่ชัด เธอจับมือคนที่มาไว้อย่างแน่น ขอร้องด้วยเสียงแผ่ว “หยุนชิง เธอมาก็ดีแล้ว พาฉันไปจากที่นี่ที อาเซิงเขาจะฆ่าฉันและลูก...” “เสี่ยวหนิงใจเย็น ๆ ก่อนนะ อย่าพึ่งตกใจกลัวไป” ซูหยุนยิ้มและพูดกับเธออย่างอ่อนโยนและเอื้อมมือไปจับมือที่เธอถือมีดไว้ พร้อมกับกระซิบข้างหูเธอด้วยเสียงที่มีเพียงเธอสองคนเท่านั้นที่จะได้ยิน ฆ่าก็ฆ่าสิ เลือดชั่วสองตัวก่อนหน้านั้นที่เธอแท้งไปฉันเอาไปตุ๋นซุปยังไม่พอดื่มเลย นี่กำลังครบเดือนพอดี คงกำลังพอดีให้ฉันได้บำรุง ๆ หน่อย อะไรนะ? เมื่อกี้นี้เธอพูดว่าอะไรนะ ? เจียหนิงเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ ยังไม่ทันที่จะดึงสติกลับมา ซูหยุนชิงก็ได้ดึงมือเธอที่ถือมีดอยู่แทงเข้าที่ตัวเองพร้อมกับตะโกนอย่างตกใจ “เสี่ยวหนิง เธอทำอะไรหนะ เธอใจเย็นก่อนนะ” ในความวุ่นวาย ซูหยุนชิงปล่อยมือเธอ และล้มลงกับพื้นอย่างแรง โป้ง! เจียหนิงที่ยืนมองดูเลือดแดงสดไหลออกจากหว่างขาของเธออย่างตกใจ “เจีย! หนิง!” ในที่สุดเธอก็เห็นสีหน้าอารมณ์อื่นของเยว่เซิงที่นอกจากความเย็นชาที่เธอเห็นในทุก ๆ ครั้ง ใบหน้าที่แสดงอาการตกใจ กลัว และความเกียดชังเจียหนิงยันกระดูก ท้องน้อย ๆ ของเธอทวีความเจ็บขึ้นเรื่อย ๆ ในหัวของเธอมีเสียงวืด ๆ ๆ ๆ ดังขึ้น เหมือนบางอย่างกำลังจะล้มลงอย่างแรง ก่อนที่ทุกอย่างจะเข้าสู่ความมืด เธอได้ยินของกัดฟันดังกรอกของชายคนหนึ่งพูดขึ้น “เจียหนิงถ้าหยุนชิงเป็นอะไรขึ้นมา เธอและลูกในท้องต้องชดใช้” เขาอุ้มซูหยุนชิงขึ้นและหันหลังจากไป ภาพตรงหน้าของเจียหนิงมืดและดับไป